Kiedy dziecko cię bije

Taka sytuacja może się zdarzyć w każdej chwili – coś idzie nie po myśli Twojego malucha, ten złości się, krzyczy, po czym… podnosi na ciebie rękę.

Jeśli dziecko chce uderzyć ciebie lub kogoś złap je za rękę i przytrzymaj mówiąc, że to nie jest dobry pomysł i że tak się nie robi. Przekaż mu informację zwrotną i nie reaguj emocjonalnie. W ten sposób, po kilku próbach maluch zaprzestanie eksperymentowania.

Jeśli się zdenerwujesz i zaczniesz krzyczeć dziecko, dziecko podąży za twoimi emocjami. Może próbować ponownie uderzyć, bo nie będzie rozumiało twojej reakcji. Jego umysł nie potrafi zrozumieć twojego zachowania, więc maluch powtarza czynność. W efekcie może nastąpić sprzężenie zwrotne:  "Kiedy poczuję się niespokojny lub zły mogę uderzyć." Dlatego za nim zaczniesz krzyczeć lub stosować kary zatrzymaj się i postaraj zrozumieć własne dziecko.

Najczęściej dzieci biją, kiedy się boją. Nawet jeśli ich zachowaniu towarzyszy śmiech. Śmiech jest jednym ze sposobów, w jaki uwalniają uczucie strachu i napięcia.

Większość maluchów uczy się, że strach nie jest dobrym uczuciem. My dorośli staramy się, żeby nie płakały, odwracamy ich uwagę, kiedy są zdenerwowane itd. Często sygnalizujemy dzieciom, że nie lubimy, kiedy okazują swoje emocje. Tymczasem tłumienie emocji w efekcie przynosi  kłopoty. Dlatego wiedz, że uderzenie jest sygnałem, że maluch nie radzi sobie z jakąś sytuacją.

Jak pomóc dziecku, żeby przestało bić?

Kiedy masz poczucie, że dziecko chce ciebie lub kogoś uderzyć podejdź do niego bliżej. Możesz przytulić je lub pogłaskać, ale postaraj się nie krzyczeć, ani nie mówić podniesionym głosem.

Jeśli jednak maluch podnosi rękę złap ją i przytrzymaj. Nie szarp. Powiedz spokojnie, że nie może tego zrobić i patrz dziecku w oczy. Twoja postawa może sprawić, że dziecko zacznie płakać, a nawet krzyczeć i rzucać się, co pozwoli mu uwolnić nagromadzone emocje. To dobra reakcja i pozwól na to. Kiedy zobaczy, że jesteś spokojna i, że może nadal czuć się bezpieczne i kochane w końcu stanie się również spokojniejsze.

Pamiętaj, że dziecko ma prawo okazywać złość, niezadowolenie i frustrację. A my, dorośli, mamy uczyć nasze dzieci społecznie akceptowanych form okazywania niezadowolenia i wyładowywania negatywnych emocji.

Jak jeszcze można pomóc i dziecku, i sobie?

Jedno jest pewne – dziecięcych zachowań agresywnych, skierowanych przeciwko sobie bądź innym, nigdy nie wolno lekceważyć i za każdym razem, z tą samą stanowczością należy na nie reagować.

• Uznaj, że maluch ma prawo do wyładowania złych emocji, wskaż mu jednak sposób, w jaki może to zrobić - niech rzuca kulami z gazety bądź… skacze.
• Za każdym razem, kiedy dziecko będzie próbowało cię uderzyć, przytrzymaj jego rękę i patrząc mu prosto w oczy, dobitnie i stanowczo zaprotestuj "nie podoba mi się to co robisz/nie zgadzam się na to/nie wolno bić".
• Taki epizod to także lekcja empatii – wytłumacz maluchowi, że uderzenie boli, że jest dla ciebie nieprzyjemne, że używanie przemocy jest złe, a bijąc - można kogoś skrzywdzić. Zapytaj, jak on by się czuł, będąc ofiarą czyjejś pięści.
• Ważne jest, by ustalić zasady panujące w domu i konsekwentnie ich przestrzegać – np. nie używamy przemocy, nie krzyczymy, szanujemy się wzajemnie.
• Jeśli bije dwulatek, nie warto porywać się na pogadanki, zrozumienie których wykracza poza możliwości intelektualne smyka; ono musi dostać jasny komunikat "nie wolno bić, bo to boli".
• Sama nie bij, nie szarp, nie krzycz – to nie tylko oznaka twej słabości, ale też zachowanie, które wpaja dzieciom złe wzorce, buduje przekonanie, że jednak siła to argument; a co gorsze - wzbudza agresję;
• Pamiętaj, że ogromne znaczenie w wychowaniu dziecka ma wzmocnienia pozytywne – dostrzegaj jego dobre zachowanie, nagradzaj inicjatywę, okazaną cierpliwość, zaangażowanie.
• Zwróć uwagę na potencjalne zagrożenia dla psychiki dziecka, które mogą być przyczyną jego agresywnego zachowania  – może w waszym domu panuje nerwowa atmosfera? może wasze zmęczenie i frustracje przenoszone są na dzieci? a może zdarza wam się szarpną bądź uderzyć malucha?
• Jak najczęściej przebywaj z dzieckiem, baw się z nim i rozmawiaj – tym samym buduj i utrzymuj ciepłe relacje, pełne miłości, szacunku i zaufania. To wam niezwykle pomoże w codziennej komunikacji i zrozumieniu siebie.