Mały gryzoń - co robić, kiedy dziecko gryzie, szczypie, drapie?

Niepokoisz się, bowiem twoje dziecko swą złość okazuje gryząc, szczypiąc i drapiąc? Czujesz się niewydolna wychowawczo, a rodzina uświadamia ci, że masz problem? Panikować? Czekać? Kiedy powinna zapalić się czerwona lampka ostrzegawcza? Kiedy zacząć się martwić?

Oznaka niezadowolenia

To naturalne, że dziecko okazuje swoje niezadowolenie. Trudno też się dziwić, że robi to w sposób tak prymitywny i dosadny. Małe dziecko nie wie, czym są negocjacje, kompromisy i rozmowy. Tupie zatem, krzyczy i gryzie- chcąc osiągnąć cel. Przy okazji testuje rodziców, sprawdza, ile mu wolno, co zakazane, gdzie przebiega granica "chcę-mogę" - to pozwala mu osadzić swoje "ja" w otaczającym świecie, zrozumieć jego reguły i zasady.

Przez zbieranie nowych doświadczeń rozwija swoją niezależność. Agresywnym zachowaniem dziecko pozbywa się negatywnych emocji, może też chcieć zwrócić na siebie uwagę. Najbardziej niepokorny maluch staje się około 2 roku życia, kiedy to przeżywa fazę zwaną powszechnie buntem dwulatka - jeśli to przetrwasz, potem może być już tylko lepiej.

Powód do zmartwienia masz wtedy, kiedy histeryczne i agresywne reakcje dziecka są częste, stają się jedyną formą „dyskusji”, wręcz wpisują się w sposób bycia dziecka. Jednym słowem- kiedy maluch próbuje przejąć rządy w domu, jest głuchy na argumenty, wymusza i narzuca swoją wolę. Kiedy każde twoje „nie”  przeistacza twego słodkiego malucha w złośliwego gryzonia, plujka lub krzykacza.

Co robić?

Nie bój się mówić "nie" i nie ulegaj - nie kupuj batonika dla świętego spokoju, tylko po to, żeby malec przestał wreszcie krzyczeć. Nie proś, żeby malec przestał cię bić i nie tłumacz mu, że jest ci smutno - kłóci się to bowiem z kierownicza funkcją rodziców. Po prostu powiedz: "nie wolno bić mamy. To mnie boli"; mów to stanowczo, bez gniewu. Jeśli to nie pomaga - patrząc mu prosto w oczy, przytrzymując dziecko - powtórz.

Podczas ataku furii w miejscu publicznym nie słuchaj protestów - udawaj, że nic nie słyszysz - i daj dziecku czas na uspokojenie się; jeśli to nie pomaga- wyjdź ze sklepu lub odejdź na bok. Mów i rozmawiaj - kiedy tylko dziecko się uspokoi. Wyłumacz, że takie zachowanie nie dość, że jest niegrzeczne i denerwujące - jest też pozbawione sensu. Krzykiem dziecko nie osiągnie celu.

Bądź odpowiedzialnym rodzicem i kochaj mądrze. Ustal granice, normy i trzymaj się tego. Nie folguj dziecku, bo masz dobry humor. Jeśli pozwalasz mu skakać na kanapie - przestrzegaj tego. Nie spychaj też rozwiązania problemu na później, na "kiedy będzie starsze". 

Dziecko gryzie i kopie, ponieważ inaczej nie potrafi okazać złości. Naucz je tego! Pomóż "oczyścić się" ze złych emocji. Niech rzuca zgniecioną w papierowe kule gazetą lub po prostu niech swą złość "wyskacze". Możesz też zorganizować maluchowi zabawę, by mogło w kontrolowany sposób wyładować nadmiar energii. 

Dziecko gryzie i kopie, ponieważ próbuje osiągnąć cel. Naucz je prosić o coś, negocjować i uświadom, że krzykiem i przemocą niczego nie osiągnie. 

Sprawdź, czy przyczyny złego zachowania nie leżą w Twojej lub Waszej niekonsekwencji  - nadopiekuńczości, rozpieszczaniu, brak konsekwencji, braku czasu, sytuacji kryzysowej w rodzinie, braku wspólnego frontu rodziców. Nie broń dziecka na siłę, nie obwiniaj innych za jego naganne czyny. Ważny jest jednolity front działań ze strony rodziców - nie może być tak, że mama jest złym, a tata dobrym policjantem.

Ucz je odpowiedzialności za to, co robi. Jeśli kogoś uderzył - niech przeprosi. Trzeba wyraźnie określać konsekwencje i najlepiej reagować od razu. 

Kary stosuj z umiarem i doceniaj nawet najdrobniejsze sukcesy oraz wysiłek włożony w wykonanie zadania, aby dziecko miało poczucie własnej wartości. Chwal. Zauważanie i docenianie tego, co maluch zrobił dobrze, jest najskuteczniejszą zachętą do posłuszeństwa.

Staraj się być dla swojego dziecka pozytywnym wzorem do naśladowania. Dziecko widząc agresywne zachowanie ojca lub matki, przenosi agresję na teren szkoły, podwórka. 

Nie wolno łamać oporu dziecka wyłącznie dla zasady czy przez źle rozumianą rodzicielską ambicję ("Bo ja tak każę!"). Stwórz spokojną i życzliwą atmosferę w domu, okazuj dziecku miłość i zainteresowanie. 

Zwróć uwagę, jakie bajki i filmy dziecko ogląda - jeśli spotykasz się w nich z aktami przemocy- zwracaj uwagę, próbuj rozmawiać i tłumaczyć, ze tak robić nie wolno. 

Jeśli sobie nie radzisz - poszukaj pomocy u fachowców w przedszkolu, szkole, w poradni pedagogiczno-psychologicznej. Rozmawiaj też o problemach wychowawczych z innymi rodzicami.

Zajrzyj na forum babyboom.pl - znajdziesz u nas rodziców z podobnymi problemami przez całą dobę i 7 dni w tygodniu.