Naukowcy twierdzą, że rodzice i lekarze powinni zwracać uwagę na to, jak rozmawiają z dziećmi i jak je leczą, gdy te odczuwają ból — niezależnie od skali urazu. To ważne, ponieważ doświadczenia te mogą mieć wpływ na dorosłe życie. Dlaczego?
Niezależnie od tego, czy chodzi o ból brzucha, bóle wzrostowe czy dyskomfort związany ze szczepieniem, sposób, w jaki dziecko jest traktowane, gdy odczuwa ból, może znacząco wpłynąć na jego reakcję na ból i radzenie sobie z nim w późniejszym życiu. Tak wynika z badań przeprowadzonych na University of South Australia.
Naukowcy, opierając się na badaniach z zakresu psychologii rozwojowej, zdrowia psychicznego dzieci i nauk o bólu twierdzą, że ważne może być potwierdzenie bólu u dzieci poprzez wykazanie, że ich doświadczenia, emocje lub zachowania związane z bólem są akceptowalne, zrozumiałe i uzasadnione. Potwierdzając ból małego pacjenta dziecko czuje, że jest słuchane i że mu się wierzy, co wzmacnia jego zaufanie i więź z rodzicem lub lekarzem prowadzącym.
Dr Sarah Wallwork, badaczka z UniSA, twierdzi, że relacje społeczne odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu sposobu postrzegania zdrowia w ciągu całego życia.
- Kiedy rodzic lub lekarz potwierdza doświadczenia dziecka w sposób, który odpowiada wyrażonej przez nie wrażliwości, pomaga mu poczuć się akceptowanym; buduje więź i zaufanie, a także może pomóc dziecku rozwinąć kluczowe umiejętności w regulowaniu swoich emocji. Na przykład, gdy lekarz jest uważny i reaguje na emocjonalne oraz behawioralne sygnały dziecka, szczególnie te dotyczące szukania pomocy, daje mu do zrozumienia, że jego ból jest prawdziwy, a jednocześnie wzmacnia pomocne zachowania mające na celu łagodzenie bólu, takie jak udanie się do poradni zdrowia.
Osoby z przewlekłym bólem często zgłaszają, że ich doświadczenia związane z bólem spotykają się z niedowierzaniem lub lekceważeniem. Może to mieć poważne konsekwencje, w tym złe zdrowie psychiczne i obniżoną jakość życia. Ból i emocje są nierozerwalnie ze sobą związane. Nic zatem dziwnego, że w takiej sytuacji z przewlekłym bólem często współwystępują zaburzenia regulacji emocjonalnej.
W sytuacji, gdy skala bólu dziecka bądź jego zasadność będą kwestionowane, może to mieć negatywne konsekwencje: wpłynąć na relację i zaufanie lekarza z pacjentem, ale także na przyszłą obecność na wizytach i przestrzeganie planu leczenia bólu. Tym samym potwierdzając doświadczenia bólu u dzieci, prawdopodobnie będą one miały mniej negatywnych wspomnień bólu i będą w lepszej pozycji, aby szukać pomocy w przyszłości, kiedy będzie to potrzebne.
Materiały University of South Australia źródło: www.sciencedaily.com