Alzacki placek cebulowy

Nie od dziś uważam, że kruche ciasto jest jednym z najważniejszych, a przynajmniej jednym z najbardziej zacnych wynalazków kuchni w ogóle. W Polsce znane jest ono doskonale, jako podkład do wielu słodkich wypieków. Utarł się wręcz pogląd, że jest to ciasto tylko słodkie. Jednakże jest to według mnie pogląd zdecydowanie krzywdzący.

Oczywiście, nie ma to jak słodka, wiśniowa tarta z galaretką, albo placek cytrynowo jajeczny. Mało kto jednak chyba dzisiaj pamięta, że jednymi z najbardziej wykwintnych dań, i to w niejednej kuchni świata, są właśnie ciasta podawane jako przystawki, czy wręcz dania główne. Toteż, występując w obronie tego rodzaju, zapomnianych po trosze u nas wypieków, chciałbym przedstawić wam niewielki fragment królestwa niesłodkich ciast. 

Długo zastanawiałem się, jaką potrawę wybrać. Jest to o tyle trudne, że właściwie każdy rodzaj odpowiednio przyrządzonego warzywa czy mięsa można zalać beszamelem, lub zmieszanym z jajkami mlekiem i upiec na kruchym spodzie W Polsce nie ma właściwie żadnej książki kucharskiej, która poświęcałaby choćby rozdział niesłodzonym ciastom. Wydaje się, że należy więc zacząć od podstaw i przedstawić wypiek w swojej dziedzinie legendarny. Chciałbym przedstawić tak zwany alzacki placek cebulowy. O ile Francja obfituje w różnego rodzaju wypieki na bazie ciasta kruchego, półkruchego i francuskiego, to swobodnie można uznać, że Alzacja jest nie tylko francuską, ale i światową stolicą tego rodzaju ciast. Do niedawna uważano, że prawdziwa alzacka gospodyni potrafi upiec czterdzieści najwykwintniejszych ciast i wyczarować z nich czterysta różnych potraw. Nie może więc chyba dziwić taki właśnie wybór prezentowanego przepisu.

Smacznego

Maciek Rożalski