Cześć dziewczyny, podzielę się swoją historią, straciłam dwójkę maluszków. Parę lat temu w 37 tc urodziłam martwe dziecko, wada serduszka, po stracie nie mogłam się pozbierać, rozstałam się również z partnerem. Niedawno pochowałam swoje drugie dziecko, ciąża była planowana i zadbana, z mężem nie mogliśmy się doczekać synka, na początku wszystko było ok wyniki/badania/USG/test PAPAA, byłam przeszczęśliwa (wybór imienia, ubranek dla niemowlamów, wybór szkoły rodzenia itp.) Bańka mydlana pękła na USG połówkowym, lekarz zaczął podejrzewać wadę serduszka (obczytałam cały internet o danej wadzie, trochę się uspokoiłam) ale maluszek był tez o 1,5 tyg mniejszy (na początku ciąży wiek OM był zgodny z USG). Byłam odsyłana z badania na badanie + kolejne wady serduszka i inne, a także hipotrofia płodu i brak rokowań ze strony lekarzy. W 26 tc urodziłam martwego synka, jestem na skraju załamania, nie mogę się z tym pogodzić, drugi raz przez to samo przechodze, nie mogę spać w nocy, ciągle o tym myślę. Zapisałam siebie i męża na badania genetyczne, boję się że jestem nosicielem jakiegoś genu który dalej przekazuje, chyba że mam takiego życiowego pecha. Pragnę mieć zdrowe dziecko, pragnę w końcu móc przytulić, nakarmić swoje dziecko, zmienić pieluchę, mieć zarwane noce a nie tylko pustke i rozpacz
