slonko - ja już pisałam na temat mojej mamy przy pierwszych poruszonych problemach z Twoją mamą jak i mamą
barmanki..
Nie zawsze było tak fajnie.. Jak tylko ją położyło - była nie do zniesienia!! Tyle tylko, że u niej choroba poprostu zaatakowała z całej siły (są ludzie, którzy mają stwardnienie latami, i latami są w pełni funkcjonalni. Moją mamę w przeciągu niecałego roku położyło na całego - na początku nawet musieliśmy ją karmić.. Najgorsze dla niej było to, że ona nigdy nie chorowała. Była na stanowisku kierowniczym i nagle została osobą niepełnosprawną..). Po roku zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki poprawy.
Nie muszę Wam pisać, że wszystko co było możliwe zostało poruszone aby jej pomóc no i cała Rodzinka wiecznie była pod ręką i na każde zawołanie.
Mama zaczęła to wykorzystywać - nie widziała poprawy, ze wszystkich ludzi ONA była najbardziej chora (Ci z rakiem to przy niej poprostu wysiadali psychicznie!!) - normalnie nic tylko UCIEKAĆ!!! Ja oczywiście byłam tą najgorszą - bo nie pozwalałam jej się nad sobą rozczulać i przy każdych jej durnych wywodach robiłam "kontrę"..
Ale przyszły i lepsiejsze czasy.. To było przed moim slubem. Zaczęła bardziej o siebie dbać (fryzjer, pazurki, makijaż), wykorzystywała na maxa każdą rehabilitację - no i efekty można podziwiać każdego dnia. Na te jej depresyjne stany najlepsza była PRACA - tak jak wcześniej napisałam - ONA MUSIAŁA CZUĆ SIĘ POTRZEBNA!!! Teraz jest w stanie na wózku góry przenosić
No i babcia już nie może się doczekać swojej pierwszej wnusi i spacerków z nią
nawet żartuje, że wózek doczepi się do jej wózka (mama ma różne wózki, w tym jeden taki a'la skuterek) i będzie jeździła codziennie z Małą na wycieczki :-) Dla chcącego nic trudnego!!!
Masz rację - pokaż swojej mamie to co napisałam - może się opamięta
