Ja też, w lipcu rok temu. Dla mnie najgorzej było do momentu, w którym zakończyła się poprzednie ciąża. Ale z tego co słyszę to obawy chyba zawsze będą, do końca ciąży... Staram się sobie przypominać że nie da się żyć w strachu aż 9ms, potem i tak dalej strach o dziecko i jego rozwój, zawsze coś... Staram się odpychać te myśli od siebie, zająć się życiem. Ufam lekarzowi, mogę do niego dzwonić w razie co, mam leki. Więcej nie jestem w stanie zrobić, zostaje czekać (i to też jest przecież mega trudne...) Nawet jakbym co tydzień chodziła na wizyty to nie sprawi, że zapobiegnę najgorszemu.
Ale oczywiście im bliżej kolejnej wizyty tym strach coraz większy i coraz częstszy
ja chciałam zapytać czy jest tu może jakaś mama po stracie,ja jestem po jednym poronieniu w lutym tego roku i chętnie wymienie się odczuciami z kimś kto przeżył coś podobnego,może będzie łatwiej, bo póki co to jest jedna wielka obawa
teraz udało nam się teraz zajsc w 1 cyklu starań. Wiem co czujesz, ja też cały czas się boję.. staram się nie myśleć źle, ale niestety czlowiek jest taka istota, że przejmuje się wszystkim. Ale nastawiam się dobrze i wierzę, że będzie dobrze! A jeszcze trafiam na samych jakiś dziwnych lekarzy, którzy mają podejście co ma być to będzie zamiast pomóc... Idę w piątek do innego lekarza i mam nadzieję, że ten będzie okaże się pomocny.
