Sorki dziewczyny, ale mam kryzys
wczoraj chwilę starałam się myśleć pozytywnie, potem oczywiście wróciłam do swojego typowego myślenia "głupia jesteś, że wierzysz że teraz się uda" i za chwilę dostałam od tak SMS od siostry że może mi już powiedzieć, bo jest już po tym najgorszym czasie no i że jest w ciąży. Mam do niej wielki żal, nie o to że jest w ciąży tylko, że napisała mi to od tak SMSem, a dopiero sama niedawno poroniłam, a ona wtedy zamiast mnie wspierać to miała pretensje że się tak zachowuje, że się do nikogo nie odzywam. Już wtedy była w ciąży i teraz tym bardziej nie rozumiem jej braku współczucia. Czemu to wszystko jest takie niesprawiedliwe. My już przed staraniami to badania to witaminy to ograniczenie alkoholu i kawy cuda dziwy, a ona tydzień w tydzień co sobota picie wódki a prawie codziennie piwo i jej dziecko (na szczęście) jak na tą chwilę wszystko z nim ok. Dodatkowo ma jeszcze dwójkę. Mnie nawet mama i ona nie zapytały, który to był tydzień, czy mogą mi jakoś pomóc ani też o wyniki z histopatologii, a powiedziałam że było podejrzenie zasniadu. Na dodatek na długi weekend przyjeżdża szwagier z dzieckiem, który zawsze walnie jakiś super tekst typu: kto wam szklankę wody na starość poda, dziecko się samo nie zrobi... Nie mam siły już na to wszystko
przepraszam, że tak chaotycznie pisze, ale musiałam się wygadać.
cóż niby zawsze wiedziałam, że nie mam co liczyć na wsparcie bliskich, ale zawsze starałam się być dla nich najlepsza, udowodnić, że się do czegoś nadaje. Szkoda. Już nie chce się starać o ich chwilę uwagi, której i tak nigdy nie dostałam. 
Dziękuję, że nie oceniacie mnie źle i dziękuję jeszcze raz 
trzymam kciuki za testujące i po cichu gratuluję 
Jednak najlepiej zrozumie ktoś, kto przechodzi podobną drogę do nas.
