Ja miałam urodzić 1 października, a koleżanka za dwa tyg po mnie. Dobrze wiem co czujesz…. Już mówiłam do męża, że muszę już mieć duży brzuch (nie jedzeniowy
) jak ona urodzi bo umrę ze smutku.
Październik będzie dla mnie najgorszy w tym roku.
Trudne dla mnie jest tez to.. że po poronieniu tak wczesnym niema jako takiego „pożegnania”. Gdy ktoś bliski nam odejdzie to jest pożegnanie i żałoba… a tu tego pożegnania mi brakuje. Rozmawiałam o tym z mężem, że najgorsze jest dla mnie to, że ja nie zapomnę, a otoczenie już zapomniało… bo przecież było tak wcześnie.
Koleżanka mnie ostatnio zapytała czy nie żałuje, że tak wcześnie wszystkim powiedzieliśmy i że tak się cieszyłam.. Jak mogę żałować, że coś sprawiło mi radość? To chyba naturalne, że tak strasznie się cieszyłam? Miałam sobie powiedzieć „nie ciesz się”!
Eh…
ale chciałam powiedzieć swoim rodzicom, bo było mi baaaardzo smutno, a teściom chciałam dać do zrozumienia, ze to BOLI, bo moi teściowie do wszystkiego podchodzą na zasadzie „nic się nie stało”, ale tu pozytywnie mnie zaskoczyli 
ja nie wiem kiedy będę gotowa. Może jak znajdę lekarza, który mnie przebada? Wiem, ze tylko wtedy czułabym się bezpieczna i miałabym więcej nadziei ze się uda. No i moj mąż musi się ponownie odważyć zaryzykować, bo na razie jest na etapie stwierdzenia, ze jednak cieszy się i wystarczy mu to co już ma i nie chce ryzykować moim zdrowiem…
