Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
U mnie zaczelo się tydzień po tym jak się dowiedziałam że ciąża się nie rozwijaDziękujęnie będę ukrywać póki co psychicznie czuje się fatalnie..od diagnozy minęły dopiero dwa dni ciężko zrozumieć..myślę że każda z Nas to samo odczuwa.. A jeszcze to czekanie.. ale zakladam że max do wtorku jeśli nic się nie zacznie zgłoszę się ponownie do lekarza albo szpitala...
Dokładnie. Ja też mam przeczucie że po tym wszystkim tragicznym co mnie spotkało, co spotkało nasza rodzinę już ze wszystkim sobie poradzimy. Nic nie planuje, zyje z dnia na dzień.Jak to ładnie napisałaś.
"Przekonujemy się, ile mamy siły dopiero w sytuacji bez wyjścia "
Ja to ujmuję jeszcze tak: Skoro w ekstremalnie trudnym momencie sobie poradziłam, to ze wszystkim sobie poradzę. I teraz, w kwestii ciąży miałam obawy, ale nie paraliżował już mnie strach. Nie na wszystko mamy wpływ, wielu wydarzeniom nie da się zapobiec. Leci 27tc, dziewczyny trzymam za Was wszystkie mocno kciuki
Tak bardzo rozumiem... Też mnie dobijalo takie gadanie. Zawsze wtedy odpowiadałam, że wolałabym, żeby moje dziecko miało swój grób, akt urodzenia/zgonu, a nie skończyło w sedesie. Brutalne, ale tak jest. Ciągle prześladuje mnie widok wypływającej ze mnie krwi i serce mi pęka, że po tym dziecku został tylko pozytywny test ciążowy i jeden screen z usg
No właśnie mi tak wręczyli, przeczekali i pół roku po l4 nagle przerwana 3letnia umowa - cięcie kosztów, redukcja etatów mhmJa mam prace, ale obawiam się, ze jak wrócę za jakiś czas, to dadzą mi wypowiedzenie. Nie z racji l4, bo tak nie mogą i nie powiedzą tego wprost, ale myśle, ze powiedzą, ze przez te ciagle nieobecności dezorganizuje im prace i prędzej czy później tak to się skończy. Wiem, ze są kobiety, które dzień po łyżeczkowaniu idą na wesele do znajomej, idą do pracy, czy na karaoke i przyjaciółmi. Ja potrzebuje teraz spokoju i po prostu misze dojść do siebie i nie wiem ile to potrwa. Po pierwszej stracie miałam o tyle łatwiej, ze po szpitalu dostałam l4 na 2 tyg a potem wylądowałam na kwarantannie j ten czas był dla mnie wystarczający, a teraz ... nie wiem.
jesli chodzi o komentarze innych, typu „ masz czas JesCze, jesteś młoda, ciesz się ze przynajmniej w ciąże zachodzisz”... No szczerzą mam ich dośćale z drugiej strony nie wiem co ja bym mówiła nie mając tego paskudnego doświadczenia jakie mam teraz. Myśle, ze te osoby nie chcą dla nas zle, ale po prostu jesteśmy teraz tak wkurwione/ rozżalone, ze w zasadzie każda „ złota rada” powoduje odruch wymiotny. Mam nadzieje kochana, ze wszystko Ci się ułoży. Jak potrzebujesz wsparcia, popisać, to możesz się odezwać na priv
ale spodziewałam się tego bo po pierwszej stracie było tak samo, prywaciarze to są niestety wszyscy po jednych pieniądzach. W sumie już po miesiącu pogodziłam się z tym ze trzeba starania odłożyć, a chcieliśmy tez badania w międzyczasie robić wiec teraz tylko praca mi do szczęścia potrzebna, a reszta mam nadzieje ze jakoś powoli wtedy pójdzie. Dlatego w międzyczasie podczytuje co u was, trzymam kciuki , dajecie mi nadzieje na te lepsze dni 
Ja nie wiem czy wolałbym, bo nie przeszłam straty w tak późnym okresie. To musi być na pewno również traumatyczne doświadczenie. Nie wiem jakbym zareagowała na wieść, ze dziecku w 25 tyg przestało bić serce. Straszne.
Życzę Ci żebyś pracę znalazła i doczekała się upragnionego dzieciaczkaNo właśnie mi tak wręczyli, przeczekali i pół roku po l4 nagle przerwana 3letnia umowa - cięcie kosztów, redukcja etatów mhm
TymczasowaJa jeszcze dzieci nie mam i na samą myśl o kolejnych staraniach... jest mi słabo. Chyba nie umiem już zaufać ze wszystko będzie w porządku. Teraz zrobię to, co w mojej mocy, czyli przebadam się na maksa. A reszta już nie w moich rękach. Od długiego czasu STRACH to moje drugie imię..
mam również nadzieje, ze szybko dojdziemy do „siebie” ..
rozumiem cię..ja też się boję strasznie, 10 lat temu poroniłam w 14 TC.. jeszcze 3tyg wcześniej na wizycie było ok. Na kolejnej już serce nie było i już nawet szyjka była rozwarta ..to było o g. 20 wróciłam do domu myślałam, że do rana wytrzymam, zawiozę córkę do rodziców i pojadę do szpitala, ale o północy zaczęły się skurcze i poszło
ale 3 miesiące później byłam znów w ciąży i urodziłam zdrową córeczkę chodź ciąża trudna .. teraz od 2 lat staramy się o kolejną dzidzię, kolejne poronienia i wiek ale się nie poddajemy
No to powiem to, co życzę każdej, która pragnie dziecka. Mam nadzieje, ze wkrótce zajdziesz w ciąże i urodzisz szczęśliwe. Myśle, ze strach w tym temacie już nas nie opuści. Pozostaje dbać o siebie, myśleć pozytywnie iii chyba trzeba zająć sobie czymś głowę, by tak notorycznie MONOTEMATYCZNIE nie myśleć..ja cały czas czekam na krwawienie i już chciałabym być po .. niestety całe życie na coś czekamy, tak to już wygląda..Tymczasowa
Do tych najgorszych tekstów jak dla mnie.... "Jesteś młoda jeszcze będziesz miała dzieci, masz czas " Ale dla mnie " To " Już było moje dziecko
