Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Polecam. Ale polecam także psychologa. Taki strach przed porodem naturalnym to tokofobia - u niektórych kobiet jest od zawsze u innych pojawia się po trudnym porodzie - tak było u mnie. Uwierz, że dłuuuugo dłuuuugo oswajałam ten mój poród. Niczego w życiu się tak nie bałam i tylko mój ośli upór sprawił, że zdecydowałam się na podjęcie tego wyzwania. Strach był o tyle duży, że moja doula twierdzi, że możliwe, że podświadomie hamowałam poród - dlatego tak długo męczyły mnie skurcze przepowiadające. Kiedy pierwszy raz opowiadałam jej o narodzinach Weroniki, zwyczajnie się popłakałam. ALE jestem żywym dowodem na to, że świadomy poród może być zwyczajnie piękny - a w to nie do końca wierzyłam. Starałam się, wmawiałam sobie, ale nie wierzyłam. I było PIĘKNIE. Magicznie. Ból był, ale o ile po porodzie z Werką przez ponad rok mówiłam, że nigdy więcej nie urodzę naturalnie, że oddam ostatni grosz za CC, tak po urodzeniu Miłosza już po 5 minutach stwierdziłam, że było tak pięknie, że mogłabym jeszcze raz. Mimo bólu. Świadomość, że zrobiłam to sama, że swiadomie pomogłam mu się wydostać i samo to, że mój syn po porodzie nie płakał... kurcze no, nie jestem w stanie tego opisać. Weronika po przyjściu na świat była przerażona. A Miłosz był zaciekawiony. Nie bał się, nie był zmęczony, popuchnięty, tylko tak o wylądował na mojej piersi i ufnie popatrzył mi się w oczy, a ja mogłam się nim od razu zająć i zaopiekować. Od początku był ze mną. Mam stuprocentową pewność, że nie było sytuacji, że płakał i musiał czekać, aż ktoś się nim zajmie. Z całego serca polecam takie przeżycie, bo na prawdę nic tego nie zastąpi. Tego kontaktu skóra do skóry, tego jak dziecko ląduje na Twojej piersi nadal połączone z Tobą pępowiną. Niby już na świecie, a jednak jeszcze nie do końca. Magia.
Moj mial tez na klacie
Czyżby Renata? Bo ja też świętuje 12No jak dla mnie fajne to święto, tylko trochę za późno pomyśleli. Osobiście miałam na 12lisropada wizytę u gin, ale przełożyłam ba ten poniedziałek, bo wolę mieć pewność, a nie czekać do ostatniej chwili..
Ogólnie 12listopada mam imieninki
Moj maly jak mial tydzien czy dwa mial badana krew. Tsh i morfologiaGoj mi te zastrzyki przepisała na cały pológ ta młoda wredna siksa, mąż mówi że po złości mi to zrobiła
Ja tak samo i mam zmniejszona dawke i za dwa tyg od pierwszego badania, czyli po weekendzid musze powtorzycNie, krew nie. Tylko usg glowki i brzuszka.
Ja juz robilam tsh, mam ponizej normy
Polecam. Ale polecam także psychologa. Taki strach przed porodem naturalnym to tokofobia - u niektórych kobiet jest od zawsze u innych pojawia się po trudnym porodzie - tak było u mnie. Uwierz, że dłuuuugo dłuuuugo oswajałam ten mój poród. Niczego w życiu się tak nie bałam i tylko mój ośli upór sprawił, że zdecydowałam się na podjęcie tego wyzwania. Strach był o tyle duży, że moja doula twierdzi, że możliwe, że podświadomie hamowałam poród - dlatego tak długo męczyły mnie skurcze przepowiadające. Kiedy pierwszy raz opowiadałam jej o narodzinach Weroniki, zwyczajnie się popłakałam. ALE jestem żywym dowodem na to, że świadomy poród może być zwyczajnie piękny - a w to nie do końca wierzyłam. Starałam się, wmawiałam sobie, ale nie wierzyłam. I było PIĘKNIE. Magicznie. Ból był, ale o ile po porodzie z Werką przez ponad rok mówiłam, że nigdy więcej nie urodzę naturalnie, że oddam ostatni grosz za CC, tak po urodzeniu Miłosza już po 5 minutach stwierdziłam, że było tak pięknie, że mogłabym jeszcze raz. Mimo bólu. Świadomość, że zrobiłam to sama, że swiadomie pomogłam mu się wydostać i samo to, że mój syn po porodzie nie płakał... kurcze no, nie jestem w stanie tego opisać. Weronika po przyjściu na świat była przerażona. A Miłosz był zaciekawiony. Nie bał się, nie był zmęczony, popuchnięty, tylko tak o wylądował na mojej piersi i ufnie popatrzył mi się w oczy, a ja mogłam się nim od razu zająć i zaopiekować. Od początku był ze mną. Mam stuprocentową pewność, że nie było sytuacji, że płakał i musiał czekać, aż ktoś się nim zajmie. Z całego serca polecam takie przeżycie, bo na prawdę nic tego nie zastąpi. Tego kontaktu skóra do skóry, tego jak dziecko ląduje na Twojej piersi nadal połączone z Tobą pępowiną. Niby już na świecie, a jednak jeszcze nie do końca. Magia.
