deprecha sie zaczela po porodzie jak sie z Adasiem zle dzialo, od pierwszego dnia jego zycia. A potem miesiac po miesiacu bylam ze wszystkim sama, jak doszla rehab i wszystko to doszla tez nerwica i napady lekowe, nieprzespane noce i wszystko. Nie leczylam sie bo bylam sama z dzieckiem i nie moglam sie wziasc i "nacpac" lekami. Musialam byc czujna caly czas. I tak sie to poglebialo przez ten rok czasu, i tak w tej chwili jestem nerwowa, mam napady paniki i mam depresje, cale dnie w szlafroku chodze bo w niczym sensu nie widze. Myslalam ze jak przyjade tu do meza to ze wszystko wroci do normy, ze to to rozstanie dalo mi tez w kosc, ale niestety, moja doniszczona psychika nie jest w dobrym stanie. Dodatkowo doszedl fakt ze jestem w calkowicie obcym miejscu, obcym kraju, z obcymi ludzmi a meza i tak mam tylko nocami. I doszedl dodatkowo stres, ze MUSZE posprzatac, MUSZE ugotowac i MUSZE wyprac bo inaczej J ma pretensje........ Nie moge juz nawet jesc, caly czas jest mi (chyba z tych nerwow) niedobrze, jak tylko cos ugryze to mnie naciaga. Schudlam tak ze ledwo mam sile stac, same kosci i skora :-( I poprostu czuje ze jesli nie zrobie tego kroku to sie wykoncze.... chudne nawet z wagi nie cale 40kg! I to tez mnie dobija bo chce przytyc a nie moge jesc, zaraz mnie naciaga....... MAM STRASZNIE DOSYC...... :-(
Może jakoś podświadomie odpycham tą potrzebę, bo wiem, że finansowo nie dalibyśmy rady.
