Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
..Lekarz zbadał, stwierdził przejrzystość wód i skierował na oddział.. W międzyczasie odpowiedziałam na milion pytań, przebrałam się i spytałam o możliwość porodu rodzinnego.. Okazało się, że to niemożliwe, bo kolejny szpital w pobliżu mojej miejscowości jest zamknięty w związku z czym na porodówce panował niezły młyn i sala do porodów rodzinnych była zajęta
..
..z brzucha samego jeszcze bym wytrzymała.. Czas leci, a poród nie postepuje..położna karze mi iść pod prysznic, żeby złagodzić skurcze..siedzę tam ok. 20 minut.. Potem siadam na piłkę i skaczę, kręcę tyłkiem najmocniej jak umiem na skurczu, ból taki, że o mało nie zjadam rurek od łóżka porodowego Ciśnienie skacze bardzo, pojawia się ból głowy..proszę o znieczulenie, no ale niestety dostaje odmowną odpowiedź
.
..i pierwsze co robi poza płaczem, to siusiu na połozną..płaczemy razem, tulimy się do siebie policzkami..zabieraja małą do ważenia i mierzenia, a mnie zszywają. Po chwili przynoszą ją.. Córeczka w chwili urodzin ważyła 2700 i 53 cm..okazało się , ze przez moje nadciśnienie mała zamiast przybierać w ostatniej fazie ciązy najwięcej na wadze to nie przybierała..:-)..zreszta zaraz Wy wszystkie będziecie go czuły…
) pojechałam na porodówke a tam jeszcze większa masa kroplówek i oxy rozwarcie na 2 cm i skurcze które raz były co 3-5 min a raz znikały na ponad 20 min i tak do godz. 18 Kilka razy padła propozycja cesarki ale jedna z lekarek uparła się że urodzę siłami natury dostałam znieczulenie ze względów medycznych i koło godziny 1 w nocy po masażu szyjki i 2 godzinach ćwiczeń udało się osiągnąć pełne rozwarcie a za 30 min na świecie pojawił się mój najukochańszy synek. Oczywiście to nie koniec przygód bo okazało się że nie urodziło się całe łożysko i czekało mnie jeszcze łyżeczkowanie i zszywanie oczywiśćie ale byłam już tak znieczulona (3 dawki zzo) + tam jakieś inne znieczulenia domięśniowe że już kompletnie nic nie czułam byłam tak odrętwiała że ruszyć się dałam radę dopiero rano. Zaraz po porodzie doszłam do wniosku że już wiecej dzieci nie chce miec ale teraz gdy patrze na mojego szkraba bez zastanowienia mogłabym przejsc te męki raz jeszcze. Kacperek urodził się 20.08.2010r. w 34 t.c ważył zaledwie 2050g i mierzył 49 cm ale dzięki Bogu wszytskie badania wyszły pomyślnie i dzisiaj wypisali nas do domu nareszczie w domku 
starsznie zalowalam ze nie wiezli mnie na sygnale w kolejnym szpitalu caly ranek uplynal na lezeniu, kontrolowaniu skurczy ktorych nie bylo...jak sie okazalo na badaniu usg wody odeszly w niewielkiej ilosci( to byla niewielka ilosc??? caly dom zalany prawie hehe )i tylko z jednego worka owodniowego, dzidzius jeszcze mial tych wod wystarczajaco, tak sie stasznie balam caly czas mysli lataly mi po glowie ze jeszcze tak wczesnie ze to 33 tydzien..moje maluszki! Najpierw powiedziano mi ze bede rodzic we wtorek rano, bo nic nie zapowiadalo szybszego porodu..zero skurczy..zero rozwarcia, pozniej rozmowa o znieczuleniu ze zrobia mi cesarke itp itd. I tak minela cala niedziela, moj O mnie wspieral caly czas, okolo gdzoiny 19 wieczorem wyslalam go do domu, mial wrocic rano...jak tlyko poszedl zaczelam miec skurcze najpierw lekkie tlyko z brzucha, lekarka stiwerdzila ze porod chyba bedzie juz w poniedzialek po poludniu, przy nastepnej kontroli mowie ze w poniedzialek rano, po 3 godzinach tak mi krzyz nap..... ze myslalam ze sie wykoncze, skurcze regularne co 5 minut, zero rozwarcia, okolo godziny 2 w nocy czyli byl to juz poniedzialek 2.08 zrobila mi badanie i kontrole i mowi: nie mozemy dluzej czekac niech pani dzwoni do meza, tniemy za 10 minut! malutki juz sie pchal...dzwonie do O, krzycze do sluchawi rodze!! przygotowywuja mnie , w windzie juz mialam takie bole ze zaczelam stekac myslalam ze urodze pielegniarka trzymala mi noge do dzis nie wiem czemu przywiezli mnie do sali operacyjnej, wszytsko szybko szybko, podeszla pilegniarka i mowi ze moj maz juz jest pod drzwiami ze trzyma za mnie kciuki i ze mnie kocha, a ja na to ze to jeszcze nie moj maz i zaczelam ryczec!! pozniej moment wklucia, nie moglam wytrzymac nieruchomo w jednej pozycji ale dalismy rade, zastrzyk zadzialal blyskawicznie..nie czulam juz bolu..relaksik prawie ..po 10 minutach uslyszalam placz... najpierw wyszedl Luca..pozniej Nicolasek...2.08.2010 o godzinie 3 nad ranem moje zycie nabralo nowego sensu, zostalam mama...zycie jest piekne Wreszcie jestesmy pelna rodzina 
Rodzilam z Saara w tym samym czasie roznlo nas ok 20min i 600 km. i moje odczucia sa zupelnie inne. Do szpitala zawiozl mnie M we wtorek wieczorem, zrobili mi ktg i to wszystko w srode o 6.30 pobudka - jeszcze raz ktg , kroplowka ,dostalam takie strasznie obcisle ponczochy przeciwko trombozie i zastrzyk ( tu robia to przy kazdej operacji zeby nie tworzyly sie zakrzepy w krwi). o 8.45 przewiezli mnie na sale przedoperacyjna - ekg, cisnienie,puls,powstawiali mi weflony w nadgarstki i jazda na sale operacyjna Tu przedstawili mi wszystkich ktorzy w czasie OP beda sie mna zajmowali ,anastezjolog powiedzial ze teraz czeka mnie namniejprzyjemna rzecz z calej cesarki czyli znieczulenie w kregoslup i ..... mial racje pozniej odczekali ok 10 min co chwila szczypiac mnie w duzy palec i sprawdzajac czy cos czuje.O 8.10 wpuscili mego M na sale OP a ja dostalam panicznego ataku smniechu bo on w sterylnych zielonym ubraniu wygladal przezabawnie Nie bylo zadnego nakazu lezenia na plasko czy nie podnoszenia glowy , o 11.00 przyniesli mi obiad a ja ze 3 razy pytalam czy to nie pomylka M byl przez 24 godziny przy mnie mial lozko obok mojego lozka i mielismy wspaniala mozliwosc nacieszenie sie soba i naszym szczesciem. Ok 16 przyszly pielegniarki i zapytaly czy mam ochote sprobowac wstac - najpierw pomyslalam ze chyba im odbilo ,ale pozniej nooooo.... czemu nie probujemy i znowu totalne zaskoczenie - ludzie ja wstalam i zrobilam kilka krokow !!!! czyli od jutra moge chodzic Bol powoli stawal sie co raz mniejszy . Ze szpitala moglam wyjsc w piatek ,ale mialam troche stracha ze jeszce sobie nie poradze i zostalam do soboty rano.Po pozszywaniu mnie do chwili wyjscie ze szpitala Kasie mialam CALY CZAS przy sobie !!!
wykrzyczałam, że już nie mogę się powstrzymywać. Położna więc na to: „Dobra kochana, to kładź się na plecy, nogi obie do brody i rozstaw szeroko, przyciągnij za kolana, głowa do brody, wciągnij powietrze i bez wypuszczania spróbuj mocno przeć.” ) i zaczęły mnie motywować do parcia, usłyszałam, że widać już mokre włosy, to mi trochę dało kopa, ale byłam bardzo zmęczona; wszystko stało się tak zakręcone i pospieszne, że nie wiedziałam już, co się dzieje. Parłam i krzyczałam, położna krzyknęła „Ty się nie drzyj dziewczyno, tylko przyj!”, „Mocniej!”, „Jeszcze, jeszcze, jeszcze, jeszcze! Wymień powietrze! i jeszcze, jeszcze, jeszcze!” – a ja na to, że bardziej już nie mogę! Założono mi cewnik, bo miałam pełen pęcherz i blokował główkę. Miałam wrażenie, że to się nie dzieje naprawdę – jak to się stało, że jestem tu i rodzę dziecko??? – ktoś mi za chwilę sprawdził tętno – czułam w ręku dłoń mojego M, na której zaciskałam swoją z całych sił; drugą rękę on wciąż trzymał mi na głowie i patrzył zmartwiony jak cierpię… położne kazały mocniej przeć… ja uznałam, że już mocniej się nie da… słyszałam jakieś pytanie, czy jest już pediatra, za chwilę głos położnej, że znów jest u dziecka spadek tętna na skurczu – jedna krzyknęła do mnie, że jeśli na najbliższym skurczu nie urodzę, to będą musieli stosować próżniociąg. Pomyślałam sobie zaraz, że nie, to niemożliwe, nosiłam dziecko 9 miesięcy a teraz je zabiję, bo nie potrafię go urodzić… to chyba było coś, co było mi właśnie potrzebne… Przy piskliwym chórze położnych „Jeszcze, jeszcze, jeszcze, jeszcze!” zebrałam siły chyba z kosmosu i usłyszałam, że jest główka (nacięły mnie, ale nawet nie wiem kiedy) – potem znowu „Jeszcze, jeszcze”, a potem nagle przestało mi cokolwiek dolegać i kiedy podniosłam głowę, położna trzymała na rękach dziecko mówiąc do mnie z uśmiechem „Takiego człowieka pani urodziła!”. Ja przekonana, że to się stało za późno, zapytałam, dlaczego on nie płacze i czy żyje, wtedy one się wszystkie uśmiechnęły i razem z moim M odpowiedziały, że oczywiście że żyje, że wszystko się udało – pochwaliły mnie, po szybkim osuszeniu dziecka położyły mi go na piersiach przykrytego pieluszką – poczułam się tak dziwnie… Chciało mi się płakać, ale nie do końca chyba wtedy rozumiałam, że to naprawdę moje dziecko, nasz wyczekany Jaś… całowałam go po główce, wydaje mi się, że się trochę popłakałam, ale mój M mówi, że buzia mi się sama śmiała… Była 10:25… Jaś został zabrany do ważenia i mierzenia, a mnie podano znieczulenie do szycia i zaczęto mnie zszywać. Kazałam M pilnować Jaśka i co chwilę dopytywałam, czy wszystko z nim dobrze – i uwierzyłam nie na słowa M, ale chyba dopiero wtedy, kiedy usłyszałam, że oceniono go na 10 punktów. Kiedy usłyszałam wagę, pomyślałam sobie, że jest taki malutki, i znów zachciało mi się płakać…
