Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Koniecznie psycholog.No właśnie. Przecież nie zabronię mężowi życia. A sama nie organizuję zbyt wielu atrakcji... jakaś bezwolna jestem. Nie jestem sobą. Znów ostatnio sporo płaczę. Ale pisałam jakiś czas temu że zorientowałam się, że moja depresja nie odeszła na dobre
U nas piłka nożna tez była bardzo istotna. Mąż (tara mojej starszej dwójki) pasjonat, jeździł na mecze. Nawet w dniu gdy wrocilam ze szpitala z młodym … on pojechał do Warszawy na reprezentacje. Słabe? Bardzo !!!Tez często czuje te niesprawiedliwość - w naszym przypadku to piłka nożna. Treningi 2 razy w tygodniu plus mecz w weekend. Z jednej strony chciałabym żeby nie chodził na to i został z nami, a z drugiej mam wyrzuty sumienia, bo to jego pasja. Nie wiem jak to pogodzić żeby było dobrze. A złoszczę się, bo często nie mam czasu żeby w spokoju poczytać kilka stron książki a on to może sobie wyjść tak po prostu
Miały
ja przy pierwszym miałam depresje, bardzo długo … dużo mi mama pomagała. A później trafiłam na koleżanki z małymi dziećmi. Mnie zaskoczyło w szpitalu, jak w dniu porodu ojciec dziecka odwiedzający matkę oglądał na sali mecz w telefonie, a w tym czasie matka tuliła dziecko/przewijała itp. Mój mąż patrzył na to z dezaprobatą. A tamten się go zapytał, czy chce znać wynik
Też czasami nie czuję się sobą. Jak córka dotkliwie przeżywa skok, to czuję, że moje ja zostało zredukowane do bycia cycem.
Ja mam podobnie z koleżankami. Albo zauważyłam, że nagle ich zrobiło się mniej jak ja urodziłam xDBardzo mi przykro, dziewczyny. Powinniście zawalczyć o siebie i udać się do psychologa na rozmowę. Są tacy co specjalizują się w depresji poporodowej.
Ta idea wiosek fajna.
A ja wam powiem, że mimo iż mój mąż rozumie dużo spraw, bo jest empatycznym człowiekiem i mnie wspiera, to i tak bywa że czuję się samotna. W ogóle czasem mam wrażenie że dziecko nam popsuło to i owo, ale potem mi to mija. Rozmawiamy dużo, czasami sporo się kłócimy i mówimy nieprzyjemne rzeczy... On się mnie ostatnio pytał czy może pójść na jedno wydarzenie. A ja na to, żeby mnie nie pytał o to. Nie chcę wyjść na jakąś zaborczą. Z drugiej strony on też potrzebuje odskoczni. Obecnie ma zawodowo dużo i stresuje się. Po czym nie poszedł, bo chyba stwierdził że się wkurzę. Bo mnie w głębi serca wkurza to siedzenie w domu. Był czas, że bałam się wyjść sama z córką, ale to przeszło, bo widzę że daję radę (więc rozumiem jak ktoś się boi, ale im więcej będzie się wychodzić i korzystać z pogody tym łatwiej to przyjdzie, naprawdę). Tylko po prostu jestem jakaś uwiązana. Niby mogę robić to i owo, ale np ostatnio zostawiłam go sama z mlekiem i córka miała zły dzień i nie chciała pić. Musiałam ja być...
Pocieszam się, że będzie coraz cieplej i łatwiej będzie się wygrzebać z domu. Tylko znów jak ona ma zły dzień to mi się odechciewa wszystkiego...
Niby mam koleżanki, ale one są zajęte albo mają większe dzieci albo są bezdzietne albo są daleko
No tak, to rozumiem.. ale w sumie za chwilę będą chodzić te nasze maluchy i wydaje mi się, że wtedy więcej da się z nimi porobićKubuś będzie zostawać z tatą chyba dopiero po rozszerzeniu dietynie toleruje butelki. Mój mąż rozumie, że mogę być zmęczona i jak jest w domu, to się zajmuje synkiem, przewija, nosi itd. Ale z drugiej strony on ma swoje życie i plany, w których ja nie uczestniczę - nie pójdę z nim oglądać meczu z kolegami, na ryby też nie pojedziemy z dzieckiem, jest całe mnóstwo rzeczy których z dzieckiem się nie da. Oczywiście coś tam się da, jakieś spacery - jak jest pogoda to wsiadamy w auto i podjedziemy gdzieś. Kuba bardzo szybko zaczyna się męczyć i marudzić. Ja z kolei jestem lękowa, boję się tego marudzenia. Podziwiam was, że tak dużo jeździcie, zwiedzacie - Kuba nieraz wytrzyma w wózku 1.5 godziny, a nieraz tylko pół godziny. Wzięty na ręce wije się jak piskorz
Depresja była przy pierwszym. A na reprezentacje pojechał przy drugim. Jak rodziłam drugie, to mąż pytał czy się wyrobie przed 21, bo finał Ligii Mistrzów ma byćMnie zaskoczyło w szpitalu, jak w dniu porodu ojciec dziecka odwiedzający matkę oglądał na sali mecz w telefonie, a w tym czasie matka tuliła dziecko/przewijała itp. Mój mąż patrzył na to z dezaprobatą. A tamten się go zapytał, czy chce znać wynik
Pół biedy, jak się okazuje po twoim doświadczeniu, że to robił przy dziecku, a nie będąc gdzieś daleko
Dobrze, że mają wspólne hobby. Miałaś depresję - może właśnie m.in. też dlatego
no i czy ma skłonność do smuteczków. Ja miałam takie skłonności już przed ciążą i dlatego nie dziwi mnie, że teraz tak się czuję, ale to nie jest łatwe. Można powiedzieć, że byłam w grupie kobiet zagrożonych depresją poporodową no i mnie trafiło. Rozmawiałam z psychologiem dwa razy (dwie różne osoby). Nic mi to nie dało. 
albo jestem właśnie jakby zazdrosna o tę męską wolność. Mąż mi tłumaczy, że to niestety naturalne że ja jestem na razie bardziej uwiązana, i ja to na rozum wiem. Ale kurczę ja też chcę beztrosko wybyć z domu i się nie oglądać za siebie!
