Szefowie do ciąży podchodzą różnie, ale trochę będę ich bronić. Na początku covidowej paniki u mnie w firmie kobiety zachodziły w ciążę hurtowo... co tydzień - dwa odchodziła któraś na zwolnienie. Niektóre nie przychodziły do pracy już po pozytywnym teście, inne po potwierdzeniu bicia serca przez ginekologa, czyli na początku. Potem było niewiele lepiej. Często były to pracownice z krótkim stażem. Były momenty, kiedy naprawdę nie było prawie komu pracować.
Rozumiem złe samopoczucie, zalecenia lekarza, ale czy wszystkie źle czuły się? Nie. Otwarcie mówiły o tym, że chcą iść na zwolnienie. Rzadko która pracowała powiedzmy 3-4 miesiące.
Było to frustrujące nie tylko dla przełożonego, ale chociażby i dla mnie: dochodziły zmiany grafika, nagodziny, dodatkowe zajęcia, charówa.
Nie chcę generalizować, ale wiele kobiet wykorzystuje zwolnienie ciążowe jako urlop, dodatkowe wolne, a nie jako czas na zadbanie o zdrowie, bo słabo/źle czują się.
Ale cieszą się bardzo, szczególnie, że to pierwszy wnuk i trochę się naczekali (mąż jest jedynakiem, moja siostra nie ma dzieci a ja też już pod 40-tkę). Tata to w ogóle pogratulował zanim w ogóle skończyłam mówić, a po paru sekundach dopiero zaczęło do niego docierać, co usłyszał
