@Pat.Anna pewnie, że możesz dołączyć. Pisz, jak tylko będziesz miała potrzebę
Potroszku wiem, co czujesz. Ja poroniłam ciążę w 2020 rok w 10tc. Plan był taki, że zaczniemy starać się o kolejną, jak dostaniemy zielone światło od lekarza i musieliśmy odczekać 2 cykle, ale gdy powiedziałam mojemu mężowi, że serduszko przestało bić, to uderzył w ścianę i złamał kość w śródręczu i wiadomo tu była kwestia finansowa więc przełożyliśmy to na 2021, a że ja mam jakiś wymysł, że nie chciałam mieć dziecka z końca roku, to mieliśmy zacząć od maja. Przyszedł maj i żadnych chęci z jego strony nie było, w lipcu, jak mu powiedziałam, że zaraz mamy koniec roku, a my żadnej próby nie podjęliśmy, a obiecał, to usłyszałam, że do końca roku jeszcze dużo czasu itd. Żadnego konkretnego argumentu nie usłyszałam, dlaczego tak to ciągle odkłada. Strasznie męczyłam się psychicznie, bo chciałam bardzo być w ciąży i dalej tak jest (nie wiem czy nie zachaczyłam nawet o depresje) i minął rok 2021 i w kwietniu mieliśmy rozmowę i postawiłam ultimatum, że chce zacząć starania od maja, na co mój mąż, że po ślubie w lipcu (mówię już mąż, bo jesteśmy razem od 10 lat więc to jak małżeństwo, ale formalnie będzie to w lipcu), na co ja powiedziałam, że nie, że już wystarczająco długo czekam i jeżeli nie podejmiemy prób przed ślubem, to do niego nie dojdzie. Jeszcze żeby podał mi konkretny powód, ale z jego strony takiego nie ma. Odkłada dziecko... w sumie do tej pory nie wiem dlaczego. Mówi się, że najważniejsza jest rozmowa, ale są to ciężkie tematy. Więc może tak, jak mówisz, że jeżeli nie będziesz nic mówiła o dziecku, to sam z siebie będzie chciał. Tylko najgorsze jest to czekanie
No generalnie u nas, jak tylko się ten temat poruszy, to ja bardzo emocjonalnie podchodzę i tylko zaczyna się wymiana zdań, to mam już łzy w oczach, małż się wkurza i kończy się na tym, że idę do pokoju się wypłakać... 35 wiosen, to jeszcze młoda jesteś 
ale rozumiem, bo sama chciałam mieć pierwsze dziecko przed 30, a mam 29 i może niepotrzebnie sobie wkręcam, że będzie teraz problem, ale zobaczymy.
Teściowej powiedziałam a ona na to,że to nie na darmo zobaczysz. Ja wiem,że to głupie przesądy,ale dają taką iskierkę nadziei 
Dam mezowi jeszcze troche czasu i sprobuje wznowic rozmowy, jednak czuje, ze jesli bedzie gotowy, to sam zacznie. Jak tylko poronilam, to mi mowil, ze na pewno bedziemy sie starac znowu. Dopiero po moim rozstroju nerwowym zaczal sie zamykac w sobie
ja stracilam na poczatku 9tc i nic tam nie bylo. Ludzie mi mowili, ze mam szczescie, bo nie bylo jeszcze zarodka, ale ja sie czulam, ze moje cialo zawiodlo, bo nawet zarodka nie wytworzylo. Wiem, ze to glupie i pewnie byloby mi gorzej jakbym zobaczyla dziecko, a pozniej sie dowiedziala, ze serduszko nie bije. Bardzo Ci wspolczuje, kochana.. I czuje, ze jedziemy na tym samym wozku z tymi naszymi mezami. I tak jak mowisz.. czekanie jest najgorsze, bo nie wiadomo na co czekamy i jak dlugo jeszcze 
ale maz na takie chwyty jest odporny 
od 3 miesiecy nie “placze” i nie nawijam mu makaronu na uszy i widze u niego poprawe. Zaczal cos wspominac o powrocie do ogladania reality tv, tego gdzie malzenstwu urodzilo sie 5 dziewczynek. Przed zajsciem w ciaze ciagle to ogladalismy i widzialam jak go cieszylo patrzenie na te dzieciaczki. Moj maz nigdy nie chcial dzieci, dopiero jak mnie poznal, to “zachcialo” mu sie. Nawet moja tesciowa byla w szoku, chociaz plakala ze szczescia
