Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Pół roku się staraliśmy, więc w sumie to nie było jakoś bardzo długo. Masz rację, była to już ciąża dość zaawansowana więc faktycznie fakt że serduszko przestało bić nie jest takie częste...
No pewnie, że to niedługo. Niektórzy starają się latami. Będzie dobrze
Ja nie chciałam zobaczyć dziecka i teraz chyba zaczynam tego żałować...Poroniłam w podobnym tyg, wiem co przechodzisz
Nie żałuj, może to i dobrze. No ja urodziłam na ubikacji więc jak cos poleciało na papier to spojrzałam, no i widziałam jak ja lekarz wyciągal. Nie zapomne tego widoku nigdy. Ale gdyby personel zapytał czy chce zobaczyć dziecko chyba bym się nie zdecydowała,zbyt duża trauma bo dziecko wygladalo już jak dziecko i to bylo najbardziej przykre
Ja zasnęłam i urodziłam na łóżku, widzialam jego rączkę, ale pielęgniarka zapytała się czy chcę się z nim jeszcze pożegnać a ja odmówiłam. Może tak jak mówisz zobaczyłam tylko rączkę, a jak bym go zobaczyła całego to może nie byłabym w stanie tak spokojnie podejść do tej sytuacji. Poza tym mam wrażenie jakby mnie to nie dotyczyło, jakby to się nigdy nie wydarzyło. Dziwne to wszystko... Mam nadzieję że uda mi się niedługo zajść w ciążę i urodzić zdrowe dziecko.
Ja też nie widziałam mojego synka ale uważam, że tak pewnie będzie lepiej. Boje się, że mogła bym mieć jego obraz ciągle przed oczami i nie pogodzić się z tym co nas spotkalo. Synek miał uogólniony obrzęk i wadę genetyczną
nie było dla niego ratunku.My też niedługo będziemy się starać, wierzę, że teraz już wszystko będzie dobrze. Musi być
U mnie tez drugi trymestr, tez w gruncie rzeczy poród na fotelu i hm, namawiano mnie mocno na zobaczenie zwłok, kilka razy. Odmówiłam i nawet czułam się trochę winna ten tydzień czy dwa po porodzie. Ale myśle, ze wybrałam dla siebie lepszą opcję, szczerze mówiąc, to kampanie z billboardami „mam 12 tygodni”, absolutnie w każdym miescie w Polsce, przyczyniły się do mojej decyzji, czuję, ze mam jakaś traumę z tym związaną heh. Mogę potwierdzić, ze czas może nie stricte „leczy rany”, co na pewno zwiększa ilość miejsca w głowie, ktorego można używać do myślenia o wszystkim innym, niż to wydarzenie. Strasznie mi przykro, ze tez Cię to spotkało, u mnie sytuacja wyglądała podobnie, ale jestem pewna, że czeka Cię jeszcze dużo szczęścia
No myślę, ze dobrze kiedy obczaisz.
