Witam!
Zaczynam się czuć jak duch - pojawiam się i znikam, ale czytam na bieżąco. Podglądanie tego wątku weszło mi już w nawyk, tylko jak zbyt długo człowiek milczy to potem ma problem, żeby znów się uaktywnić.
Gratuluje świeżym mamusiom!
Ciężarówom życzę spokojnej, nudnej ciąży.
Staraczkom przesyłam wirusa ciążowego, może się przyda: ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A osobom, którym choroby odsuwają moment rozpoczęcia starań życzę dużo zdrówka i kompetentnych lekarzy, co by proces leczenia był maksymalnie krótki.
U Was też tak ładnie świeci słoneczko? Rzekłabym, że pogoda zachęca do spaceru, ale tyle mojego, że sobie popatrzę na błękitne niebo przez okno.
U mnie całkowita izolacja od świata. Siedzimy z maleństwem w domu, wszelkie spacery wiążą się dla mnie z mega bólem miednicy (spojenie łonowe trzeszczy w szwach), więc ograniczam je do niezbędnego minimum (lekarz/laboratorium) i tylko w towarzystwie męża (co przy jego zmianowym trybie pracy do łatwych nie należy). Ponieważ muszę się oszczędzać większość domowych obowiązków spadło na męża (praca - 10h, zakupy, spacery z psem), jakby się tak przyjrzeć to niewiele czasu mamy tylko dla siebie, więc już zupełnie szajby dostaje przez ten brak ludzkiego towarzystwa. Ale cóż zrobić - jak mus to mus, siedzieć w domu trzeba, bo jakoś przedwczesny poród nie jest moim marzeniem...
No i niestety nastał ten trudny dla mnie czas... W październiku wypatrywałam czerwcowej daty - miałam termin jakoś na 17. czerwca. Smutno mi się robi, gdy pomyślę, że w tym momencie szykowałabym się do porodu, bądź też tuliłabym już maleństwo (ja z tych do planowanej cc, więc jakoś od 37 tc mogłabym się już zacząć szykować).
A teraz nastał czerwiec, a ja zamiast szykować się do porodu, mam nadzieję, że do niego w tym miesiącu nie dojdzie, że spokojnie do 37 tc wytrwam i się nie rozpadnę.
Na szczęście maluszek ma się dobrze. Rozwija się prawidłowo i mogę się pochwalić, że bezapelacyjnie spodziewamy się syna (będzie Gniewomir). Z usg w 23t3d maluszek ważył 730 g, ponieważ wymiary kości i główki były nieco niższe niż wiek ciąży z om (nadal w normie, więc spoko) - z mężem sobie żartujemy, że urodzę ludzika michelin (krótki grubasek). Mały jest bardzo aktywny - czasem się zastanawiam, czy to dziecko w ogóle ma czas na sen - budzę się rano, a on kopie, w ciągu dnia przestawia mi wnętrzności po kilkanaście razy (a okolice pęcherza to zupełnie ulubione miejsce celowania kopniaczków), zasypiam, on kopie, przebudzę się w nocy, a on się wierci.
No to tyle z wieści co u mnie.
Zaczynam się czuć jak duch - pojawiam się i znikam, ale czytam na bieżąco. Podglądanie tego wątku weszło mi już w nawyk, tylko jak zbyt długo człowiek milczy to potem ma problem, żeby znów się uaktywnić.
Gratuluje świeżym mamusiom!
Ciężarówom życzę spokojnej, nudnej ciąży.
Staraczkom przesyłam wirusa ciążowego, może się przyda: ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A osobom, którym choroby odsuwają moment rozpoczęcia starań życzę dużo zdrówka i kompetentnych lekarzy, co by proces leczenia był maksymalnie krótki.
U Was też tak ładnie świeci słoneczko? Rzekłabym, że pogoda zachęca do spaceru, ale tyle mojego, że sobie popatrzę na błękitne niebo przez okno.
U mnie całkowita izolacja od świata. Siedzimy z maleństwem w domu, wszelkie spacery wiążą się dla mnie z mega bólem miednicy (spojenie łonowe trzeszczy w szwach), więc ograniczam je do niezbędnego minimum (lekarz/laboratorium) i tylko w towarzystwie męża (co przy jego zmianowym trybie pracy do łatwych nie należy). Ponieważ muszę się oszczędzać większość domowych obowiązków spadło na męża (praca - 10h, zakupy, spacery z psem), jakby się tak przyjrzeć to niewiele czasu mamy tylko dla siebie, więc już zupełnie szajby dostaje przez ten brak ludzkiego towarzystwa. Ale cóż zrobić - jak mus to mus, siedzieć w domu trzeba, bo jakoś przedwczesny poród nie jest moim marzeniem...
No i niestety nastał ten trudny dla mnie czas... W październiku wypatrywałam czerwcowej daty - miałam termin jakoś na 17. czerwca. Smutno mi się robi, gdy pomyślę, że w tym momencie szykowałabym się do porodu, bądź też tuliłabym już maleństwo (ja z tych do planowanej cc, więc jakoś od 37 tc mogłabym się już zacząć szykować).
A teraz nastał czerwiec, a ja zamiast szykować się do porodu, mam nadzieję, że do niego w tym miesiącu nie dojdzie, że spokojnie do 37 tc wytrwam i się nie rozpadnę.
Na szczęście maluszek ma się dobrze. Rozwija się prawidłowo i mogę się pochwalić, że bezapelacyjnie spodziewamy się syna (będzie Gniewomir). Z usg w 23t3d maluszek ważył 730 g, ponieważ wymiary kości i główki były nieco niższe niż wiek ciąży z om (nadal w normie, więc spoko) - z mężem sobie żartujemy, że urodzę ludzika michelin (krótki grubasek). Mały jest bardzo aktywny - czasem się zastanawiam, czy to dziecko w ogóle ma czas na sen - budzę się rano, a on kopie, w ciągu dnia przestawia mi wnętrzności po kilkanaście razy (a okolice pęcherza to zupełnie ulubione miejsce celowania kopniaczków), zasypiam, on kopie, przebudzę się w nocy, a on się wierci.
No to tyle z wieści co u mnie.
jak się cieszę, no trochę szkoda że czeka nas w tym czasie pogrzeb, ale ja uważam że nie mogłam inaczej postąpić, po prostu musiałam zabrać to maleństwo czy też to, co mi się po nim zostało, ze szpitala i pożegnać... wiem że to będzie ciężka chwila, już raz patrzyłam jak malutka trumienka wędruje na dół i jest zasypywana - to chyba najgorsze, ale to i tak nie zmieni tego że się cieszę ze wszystkiego co mam czy co miałam chociaż przez chwilę... 
to okropne, te zwierzęta żywią się padliną więc strasznie stamtąd śmierdzi... oczywiście zlecą się tam wszystkie szczury i muchy z okolicy i zaczną się wylęgać nowe... one też czasami uciekają i zakładają dzikie populacje które niszczą uprawy i polują na zwierzęta gospodarskie, więc stracą rolnicy, stracą gosp. agroturystyczne bo to jest miejscowość z jeziorami i atrakcjami dla turystów, już nie wspomnę o zanieczyszczeniu środowiska obornikiem, który sobie wsiąka w glebę no i traktowaniu zwierząt, one są zagazowywane i obdzierane ze skóry na futerka :-
