beata26
szczęśliwa mamusia :)
a ja się zastanawiam czy moje dziecko przechodzi swój bunt 2 latka czy to moja wina, że się tak zachowuje. Dziś jej zachowanie doprowadziło mnie do płaczu. Czuję się bezsilna, bo nie wiem czemu moje kochane dotąd dziecko zrobiło się jak mały diabełek. Krzyczy odkąd się obudzi, wyrzuca tatę z pokoju, babcię jak przyjdzie nakrzyczy w stylu idz sobie, nie lubię babci/taty. Rzuca zabawkami, wymusza wszystko, absolutnie się nie słucha, na moje prośby żeby czegoś nie robiła to robi wręcz na przekór mi. Ucieka w porze jedzenia, nie chce siedzieć i spokojnie jeść, trzeba za nią ganiać żeby łaskawie usiadła do stołu, a nie chcę żeby zimne jadła. Muszę się bardzo powstrzymywać żeby nie krzyczeć, ale chwilami nie wyrabiam i wrzasnę, ale to na Julkę nie działa. Klapsów nie dostaje jak juz to kary. Z upodobaniem staje w kącie, idzie tam sama i sobie stoi po czym wychodzi i chce przepraszać. A za 10 min znów coś broi celowo. Prosze nie kop w ścianę bo to i tamto, a ona kopie mocnije, mówię daj rękę jak idziemy przez ulicę bo... a ona chce uciekać. Zauważyłam , a raczej mąż mi powiedział, że ona się gorzej zachowuje jak ja jestem w pobliżu. Nie wiem czy to ja mam na nią taki negatywny wpływ? Czy moje nerwy jej się aż tak udzielają? Do tego mała ma straszną wysypkę na buzi i uszach, na głowie i ogolnie od szyi w góre. Wiem ze ją to swędzi, dostała na to kolejna maść. Leczymy ją na wysypkę prawie 4 tyg. Może przez to jest taka rozdrażniona. Już nie wiem co robić, boję się że popłeniam gdzieś błąd. Jest mi z tym cięzko, tym bardziej, że to ja w sumie wychowuję naszą córkę, mąż raczej jest tym dobrym rodzicem.
I tutaj ignorowanie nie pomaga- moj dziec czul sie tym bardziej skrzywdzony i nakrecal sie do stanu tantruma totalnego. Bynajmniej nie zgadzam sie na nic pod wplywem histerii. Ale tlumacze, przytulam, a jesli to juz zupelnie nie dziala to odwracam uwage. U nas ostatnio dziala spiewanie do melodii "wheels on the bus" - sara on the bus goes uaaa, uaa, uaaa (i przecieranie oczu). I wtedy sie zaczyna smiac. A jak nawet to nie pomaga, to znaczy ze jest bardzo zle z samopoczuciem i wtedy tylko mowie uspokajajacym tonem albo siadam obok i czekam az sie przytuli. Nie czekam zeby przestala plakac aby mogla sie przytulic - dziecko zrozpaczone nie umie tak po prostu samo zamilknac zeby mama je przytulila - czesto uspokaja sie dopiero przytulone. Potem zawsze mamy pogadanke na temat dlaczego cos zostalo zabronione i ze tak musi byc. Nic nie zalatwiamy podczas histerii - jesli cos chce ugadac ze mna to faktycznie sie musi uspokoic i porozmawiac. Ale nastawiamy radary wtedy na uspokojenie sie. To nowy sposob dzialania - wczesniej ignorowalam histerie albo sie denerwowalam, ale to tylko pogarszalo sprawe i nakrecalo bunt. Teraz tez czasem trace cierpliwosc i zachowuje sie..niezbyt ladnie...Ale staram sie zrozumiec, ze dziec maly i nie panuje nad emocjami. I ze moim glownym zadaniem jest pomoc jej sie z tym uporac, a nie pokazac jaka mama jest zla albo zimna, bo dziecku sie zahisteryzowalo. Nie jestem zwolennikiem mowienia bezemocjonalnym tonem "przyjdz jak sie uspokoisz" kiedy moj dziec rozpacza i potrzebuje wsparcia. Ale tez absolunie nie ma mowy o wymuszaniu placzem tego, o co awantura sie rozpoczela. najczesciej staram sie po prostu unikac - juz pomalu wiem co wywoluje histerie i staram sie jakos to obejsc, odwrocic uwage czy przede wszystkim - rozbawic. Czasami pomaga danie wyboru z dwoch opcji.
