pytia
Fanka BB :)
- Dołączył(a)
- 13 Lipiec 2005
- Postów
- 4 681
Uśmiałam się z tego twojego komentarza zachowania twojego męża, haha
My w przychodni mamy wydzielone pomieszczenie dla dzieci zdrowych i osobny gabinet lekarski. Też bym raczej nie ryzykowała czekania w poczekalni z chorymi, bo różnie może być. hej
od dzis oduczam malego noszenia na rekach.Zaplacze sie biedactwo chyba ale ile mozna, nie mam na nic czasu przez to.
Co do karmienia to ja przy Cyprianie mialam "malo pokarmu" zaczelam dokarmiac i tak sie skonczyla moja przygoda z karmieniem. Teraz powiedzialam ze bede walczyc i wiecie co... pokarmu mialam mniej wiecej tyle co przy Cyprianie ale sie nie poddalam. Podawalam piers nawet co pare minut i tak przez miesiac(dopiero teraz zaczyna sie stabilizowac) Tak jak ktos juz tu kiedys pisal pokarm jest zawsze, nawet jak my nie mozemy go wydusic to dziecko wyssie zawsze cos wiec sie tego trzymalam. Wiem ze jak ma sie sile na to zeby walczyc o laktacje to mozna, rozumiem ze nie zawsze te sily sa. Ja przy Cyprianie choc mialam mega wyrzuty sumienia to nie dalam rady.
Cyprysiowa - w pełni się zgadzam z tobą, ale to już chyba tak jest, że przy drugim dziecku człowiek ma jednak inne podejście, większe doświadczenie, może też i większy dystans. Mój Jasiek tez należał do tych dzieci, które były baaardzo trudne przy piesi - robił dokładnie to, co szkraby Agaci, edee, sawki, itd. I dlatego bardzo Wam dziewczyny współczuję, bo wiem, jak to jest. Z jednej strony się chce karmić piersią, a z drugiej każde karmienie staje się stresem i drogą przez mękę. A do tego dochodzi jeszcze lęk, czy dziecko się najada czy nie. Ja walczyłam z Jaśkiem 4 miesiące, a potem kolejne 3 odciągałam swój pokarm, a potem już przeszliśmy na modyfikowane. Dzisiaj jestem przekonana, że gdybym nie dała, właśnie pod wpływem stresu i frustracji, tej "pierwszej" butelki (bo bałam się, że jest głodny), to może nasza droga przez karmienie wyglądałaby inaczej, bo Jaś, jak sie okazało, należał do tych dzieci, które raz posmakowawszy butelkę, krzywią się na cycusia. Teraz, bogatsza o to doświadczenie, trzymam wszelkie butelki i smoczki z dala od Hanii tak długo, jak się da.
Ale, dziewczyny, karmienie dziecka butelką, to nie zbrodnia!!! Można być tak samo blisko dzieciątka, tak samo czule go przytulać i do niego mówić. Więc wszystkie mamusie borykające się z problemami z karmieniem - głowy do góry i uśmiech na buźki. Jesteście wszystkie cudownymi i kochającymi mamusiami i jeśli nie macie siły walczyć o karmienie piersią, jeśli to jest dla was udręką i źródłem stresu, to odpuście bez wyrzutów sumienia, bo wasze dzieciaczki potrzebują mamy uśmiechniętej i szczęśliwej, a nie udręczonej i sfrustrowanej!
No i zawsze można jednak spróbować odciągać swój pokarm, jest to wprawdzie bardzo czasochłonne i wymaga sporego samozaparcia, ale myślę, że warto, żeby jednak dzidzi co któreś karmienie chociaż podawać swój pokarm.
-
ale kupy nadal brak:-
.
