rozczochrana.mama
Fanka BB :)
cześc dziewczyny... widze że poniekąd temat dla mnie... poczytałam Was i wiem jak niektóre z Was się czują... Wiem co oznacza strach o maleństwo i wiem co oznacza strata dziecka ... wiem co oznacza oczekiwanie w stresie i wiem co oznacza każdy najmniejszy ruch maleństwa w łonie matki...
Moja historia jest dość długa ... skomplikowana. Ale postaram się ją jak najbardziej skrócić.
Razem z mężem od kilku lat mieszkamy w UK. Służba zdrowia w zalezności od tago jak im się chce lub jaki czlowiek się trafi jest albo tragiczna, albo fantastyczna. Nie ma tu określenia DOBRE odnoszącego się do czegokolwiek związanego ZE SZPITALEM PRZYCHOODNIA BADANIAMI.
Przynajmniej ja nic takiego nie zauważyłam.
Mieliśmy z mężem powazny kryzys po ślubie... Bardzo duzo pracował, nie miał przez to dla mnie czasu, a kiedy miał wolna chwile wolał ją spędzac przed komputerem. Wiele razy próbowałam z nim na ten temat rozmawiać , uświadomic mu swoje potrzeby i dac mu do zrozumienia jak bardzo jest dla mnie ważny ale ... tak jakby mnie nie było. Wtedy omal nie zostawiłam go dla kolegi z pracy. Mąż w pore się ocknął, że mnie traci. Obydwoje doszliśmy do wniosku że trzeba ratować ten zwiazek. Dalismy sobie kilka miesięcy tylko dla siebie a póxniej mielismy sie starac o dziecko. I przyszedł ten czas. Pół roku starań i wymarzone 2 kreseczki na teście! Nie mogłam w to uwierzyć... Byłam taka szczęśliwa a maż DOSŁOWNIE nosił mnie na rękach z radości.
Aż do pierwszego USG... kiedy informacja która padła z ust lekarza uderzyła mnie tak mocno w serce że musieli mi podać tlen bo im leciałam na łóżku z nerwów...
-"GRATULUJE! SERDUSZKO BIJE JAK DZWON!"
- "UFFF... tyle moich koleżanek już na pierwszym usg dowiedziało się że nie ma akcji serduszka i nie da sie nic zrobić... kamień z serca"
-"sprawdźmy co tam jeszcze mamy... chwileczkę... (tu wychodzi i przychodzi z drugim lekarzem po czym po chwili przyglądania się w monitor słyszę) przykro mi... pani dziecko nie ma nóżek."
opadłam bezwładnie na łóżko po czym równie bezwarunkowym odruchem były łzy spływające po policzku...
-"damy Pani skierowanie do specjalisty on ma lepszy sprzęt zobaczymy co powie"
... 2 TYGODNIE OCZEKIWANIA, WIZYTA U SPECJALISTY I PO OK 20 MINUTACH LEŻENIA NA KOZETCE SŁYSZĘ:
-" nigdy czegos takiego nie widziałem... widziałam jelita pływające poza ciałem dziecka , widzialem urwane rączki pływające obok, widziałem otwarte korpusy, główki, ale to? mam prawie 40 lat praktyki w tym zawodzie i NIGDY czegoś takiego nie widziałem... "
-"panie dotorze ale co się dzieje...?"
-" wydaje mi się że nóżki są... ale coś je trzyma co uniemozliwia ich zobaczenie... i wszystko jakos by było gdyby nie fakt że trzyma również pępowinę... daje pani 2 tygodnie, za 2 tygodnie się widzimy i wtedy zobaczymy co zdecydujemy... jeżeli dziecko rosnąc nie wykopie się z TEGO CZEGOŚ trzeba będzie usunać ciąże bo może dojśc do przerwania pępowiny co zagraża Panin życiu"
wyszłam blada jak ściana. płakałam całe 2 tygodnie a przez pierwszy tydzień miałam taką biegunke ze stresu że bałam się że to dodatkowo zaszkodzi dziecku... praktycznie nie scodziłam z sedesu...
po 2 tygodniach w nerwach pojechałam na kontrollne usg...
SĄ NÓŻKI! WOLNE! NIC ICH NIE TRZYMA ... tylko to coś... pływa teraz koło dziecka zobaczymy co się bedzie działo... kontrole co 2 tygodnie... (12 TYDZIEŃ I 6 DZIEŃ CIĄŻY!!!) BYŁAM PRZESZCZĘSLIWA... wracając od lekarza kupiłam sliczne body ocieplane dla noworodka... tak z radości.
i tu pojade datami:
29 październik, usg połówkowe: zapomniałam wypić wody... dziecko nie chce się pokazać ale ewidentnie cos się zaczyna dziać nie tak... nóżki są "młodsze" od raczek a rączki od reszty ciałka... dalej nie znamy płci... kontrolne badanie przewidziane na 19 listopada.
19 listopad godz. 11:35
Wchodze do lekarza... mam mieszane uczucia... boje się troche po ostatnim ug... wczesniej dziecko mialo juz tak że było aktywne przez kilka dni a później dzień lub dwa spokojniejsze.... wtedy miałam właśnie drugi z tych spokojniejszych... dzień wcześniej kopneło mnie mocniej kilka razy później sie uspokoiło... lekko szułam ruchy, lekkie kopniaczki, póxniej tylko kołysanie...
tego dnia tez bylo czuc kołysanie ... czekałam w gabinecie na lekarza i głaskaliśmy z mężem brzuszek rozmawiając o płci i imionach i mając nadzieję że wszystko będzie dobrze...
wchodzi pani doktor. usmichnięta.
Emek wyciaga telefon włącza wideo i kameruje usg. Po chwili spuszcza glowe wyłącza telefon... widze ze coś nie gra patrze na doktorke i pytam co sie dzieje. Ona wychodzi. po chwili przychodzi z drugą kobietą. Patrza na usg jeszcze raz i słysze słowa które brzmią mi w uszach do dzisiaj...
-" Niestety... nie ma akcji serduszka."
Ja w płacz nie wierze każe jej pokazać krzycze na nią że juz raz mnie zestresowali ze jak to? że ja czuje moje dziecko!!!!!
pokazuje mi moje maleństwo... nie rusza się ... nie ma bicia serduszka....
obie doktorki płaczą i wyprowadzaja mnie tylnim wyjściem do salki obok...
tam podpisuje jakies dokumenty NIE MAM POJĘCIA CO. dostaje tabletki na wywołanie porodu i mam sie zgłosic za 2 dni o 9 rano do szpitala.
20 listopad
Nosze w sobie martwe dziecko... siedze głaszcze się po brzuchu, nie moge w to uwierzyć... Nie czuję kompletnie nic... prócz żalu i tęsknoty ... i niewiarygodnej złości do całego świata...
ok. 20 zaczynają sie skurcze: mogę brac leki przeciwbólowe. więc biorę.
skurcze przez całą noc średnio co 7 minut... leki nie pomagają o 7 rano jade do szpitala
zostaje przyjeta na oddział.
21 listopad 2010
o 9:30 przyszła pielęgniarka z czopkiem na rozpulchnienie szyjki... organizm nie jest przygotowany do porodu... skurcze co 5 minut wciąz się nasilają...2 cocodamole, zastrzyki przeciwbólwe w udo znowu 2 cocodamole i wreszcie podpięto mnie pod morfinę
od 12 skurcze co 3 minuty, moge dawkowac sobie morfine pilotem co piec minut... więc NIC TO NIE DAJE.
o 16:57 na świat przyszedl mój malutki SYNUŚ Oliver... miał 21cm długości... ważył 200 GRAM.
pytanie brzmi.
JAAAAK TO MOGŁO UMKNĄĆ LEKARZOM! SAME KOŚCI I SKÓRA!...
nie znam jeszcze wyników sekcji zwłok. do dzisiaj. wiem tylko że genetycznie wszystko było z dzieckiem ok i że u nas również nie ma konfliktu genetycznego... z badań mojej krwi wynika że w trakcie ciąży uaktywnia mi się zespół antyfosfolipidowy. nikt o tym nie wiedział. a dziecko PRAWDOPODOBNIE udusił skrzep w pepowinie...
od 2 miesięcy staramy się o kolejne dziecko... i historia się zaczyna tak że @ spóźnia mi się w tym momencie już 3 tygodnie(przy reguralnych cyklach), testy z moczu wychodza negatywnie i NIKT NIE CHCE ZROBIĆ NIC WIĘCEJ JAK TYLKO CZEKAC NA ROZWÓJ SPRAWY. dzisiaj byłam u lekarza i dowiedziałam się ze mam przyniesć mocz do analizy za tydzień to może coś już wyjdzie.
nie mam siły....
Moja historia jest dość długa ... skomplikowana. Ale postaram się ją jak najbardziej skrócić.
Razem z mężem od kilku lat mieszkamy w UK. Służba zdrowia w zalezności od tago jak im się chce lub jaki czlowiek się trafi jest albo tragiczna, albo fantastyczna. Nie ma tu określenia DOBRE odnoszącego się do czegokolwiek związanego ZE SZPITALEM PRZYCHOODNIA BADANIAMI.
Przynajmniej ja nic takiego nie zauważyłam.
Mieliśmy z mężem powazny kryzys po ślubie... Bardzo duzo pracował, nie miał przez to dla mnie czasu, a kiedy miał wolna chwile wolał ją spędzac przed komputerem. Wiele razy próbowałam z nim na ten temat rozmawiać , uświadomic mu swoje potrzeby i dac mu do zrozumienia jak bardzo jest dla mnie ważny ale ... tak jakby mnie nie było. Wtedy omal nie zostawiłam go dla kolegi z pracy. Mąż w pore się ocknął, że mnie traci. Obydwoje doszliśmy do wniosku że trzeba ratować ten zwiazek. Dalismy sobie kilka miesięcy tylko dla siebie a póxniej mielismy sie starac o dziecko. I przyszedł ten czas. Pół roku starań i wymarzone 2 kreseczki na teście! Nie mogłam w to uwierzyć... Byłam taka szczęśliwa a maż DOSŁOWNIE nosił mnie na rękach z radości.
Aż do pierwszego USG... kiedy informacja która padła z ust lekarza uderzyła mnie tak mocno w serce że musieli mi podać tlen bo im leciałam na łóżku z nerwów...
-"GRATULUJE! SERDUSZKO BIJE JAK DZWON!"
- "UFFF... tyle moich koleżanek już na pierwszym usg dowiedziało się że nie ma akcji serduszka i nie da sie nic zrobić... kamień z serca"
-"sprawdźmy co tam jeszcze mamy... chwileczkę... (tu wychodzi i przychodzi z drugim lekarzem po czym po chwili przyglądania się w monitor słyszę) przykro mi... pani dziecko nie ma nóżek."
opadłam bezwładnie na łóżko po czym równie bezwarunkowym odruchem były łzy spływające po policzku...
-"damy Pani skierowanie do specjalisty on ma lepszy sprzęt zobaczymy co powie"
... 2 TYGODNIE OCZEKIWANIA, WIZYTA U SPECJALISTY I PO OK 20 MINUTACH LEŻENIA NA KOZETCE SŁYSZĘ:
-" nigdy czegos takiego nie widziałem... widziałam jelita pływające poza ciałem dziecka , widzialem urwane rączki pływające obok, widziałem otwarte korpusy, główki, ale to? mam prawie 40 lat praktyki w tym zawodzie i NIGDY czegoś takiego nie widziałem... "
-"panie dotorze ale co się dzieje...?"
-" wydaje mi się że nóżki są... ale coś je trzyma co uniemozliwia ich zobaczenie... i wszystko jakos by było gdyby nie fakt że trzyma również pępowinę... daje pani 2 tygodnie, za 2 tygodnie się widzimy i wtedy zobaczymy co zdecydujemy... jeżeli dziecko rosnąc nie wykopie się z TEGO CZEGOŚ trzeba będzie usunać ciąże bo może dojśc do przerwania pępowiny co zagraża Panin życiu"
wyszłam blada jak ściana. płakałam całe 2 tygodnie a przez pierwszy tydzień miałam taką biegunke ze stresu że bałam się że to dodatkowo zaszkodzi dziecku... praktycznie nie scodziłam z sedesu...
po 2 tygodniach w nerwach pojechałam na kontrollne usg...
SĄ NÓŻKI! WOLNE! NIC ICH NIE TRZYMA ... tylko to coś... pływa teraz koło dziecka zobaczymy co się bedzie działo... kontrole co 2 tygodnie... (12 TYDZIEŃ I 6 DZIEŃ CIĄŻY!!!) BYŁAM PRZESZCZĘSLIWA... wracając od lekarza kupiłam sliczne body ocieplane dla noworodka... tak z radości.
i tu pojade datami:
29 październik, usg połówkowe: zapomniałam wypić wody... dziecko nie chce się pokazać ale ewidentnie cos się zaczyna dziać nie tak... nóżki są "młodsze" od raczek a rączki od reszty ciałka... dalej nie znamy płci... kontrolne badanie przewidziane na 19 listopada.
19 listopad godz. 11:35
Wchodze do lekarza... mam mieszane uczucia... boje się troche po ostatnim ug... wczesniej dziecko mialo juz tak że było aktywne przez kilka dni a później dzień lub dwa spokojniejsze.... wtedy miałam właśnie drugi z tych spokojniejszych... dzień wcześniej kopneło mnie mocniej kilka razy później sie uspokoiło... lekko szułam ruchy, lekkie kopniaczki, póxniej tylko kołysanie...
tego dnia tez bylo czuc kołysanie ... czekałam w gabinecie na lekarza i głaskaliśmy z mężem brzuszek rozmawiając o płci i imionach i mając nadzieję że wszystko będzie dobrze...
wchodzi pani doktor. usmichnięta.
Emek wyciaga telefon włącza wideo i kameruje usg. Po chwili spuszcza glowe wyłącza telefon... widze ze coś nie gra patrze na doktorke i pytam co sie dzieje. Ona wychodzi. po chwili przychodzi z drugą kobietą. Patrza na usg jeszcze raz i słysze słowa które brzmią mi w uszach do dzisiaj...
-" Niestety... nie ma akcji serduszka."
Ja w płacz nie wierze każe jej pokazać krzycze na nią że juz raz mnie zestresowali ze jak to? że ja czuje moje dziecko!!!!!
pokazuje mi moje maleństwo... nie rusza się ... nie ma bicia serduszka....
obie doktorki płaczą i wyprowadzaja mnie tylnim wyjściem do salki obok...
tam podpisuje jakies dokumenty NIE MAM POJĘCIA CO. dostaje tabletki na wywołanie porodu i mam sie zgłosic za 2 dni o 9 rano do szpitala.
20 listopad
Nosze w sobie martwe dziecko... siedze głaszcze się po brzuchu, nie moge w to uwierzyć... Nie czuję kompletnie nic... prócz żalu i tęsknoty ... i niewiarygodnej złości do całego świata...
ok. 20 zaczynają sie skurcze: mogę brac leki przeciwbólowe. więc biorę.
skurcze przez całą noc średnio co 7 minut... leki nie pomagają o 7 rano jade do szpitala
zostaje przyjeta na oddział.
21 listopad 2010
o 9:30 przyszła pielęgniarka z czopkiem na rozpulchnienie szyjki... organizm nie jest przygotowany do porodu... skurcze co 5 minut wciąz się nasilają...2 cocodamole, zastrzyki przeciwbólwe w udo znowu 2 cocodamole i wreszcie podpięto mnie pod morfinę
od 12 skurcze co 3 minuty, moge dawkowac sobie morfine pilotem co piec minut... więc NIC TO NIE DAJE.
o 16:57 na świat przyszedl mój malutki SYNUŚ Oliver... miał 21cm długości... ważył 200 GRAM.
pytanie brzmi.
JAAAAK TO MOGŁO UMKNĄĆ LEKARZOM! SAME KOŚCI I SKÓRA!...
nie znam jeszcze wyników sekcji zwłok. do dzisiaj. wiem tylko że genetycznie wszystko było z dzieckiem ok i że u nas również nie ma konfliktu genetycznego... z badań mojej krwi wynika że w trakcie ciąży uaktywnia mi się zespół antyfosfolipidowy. nikt o tym nie wiedział. a dziecko PRAWDOPODOBNIE udusił skrzep w pepowinie...
od 2 miesięcy staramy się o kolejne dziecko... i historia się zaczyna tak że @ spóźnia mi się w tym momencie już 3 tygodnie(przy reguralnych cyklach), testy z moczu wychodza negatywnie i NIKT NIE CHCE ZROBIĆ NIC WIĘCEJ JAK TYLKO CZEKAC NA ROZWÓJ SPRAWY. dzisiaj byłam u lekarza i dowiedziałam się ze mam przyniesć mocz do analizy za tydzień to może coś już wyjdzie.
nie mam siły....
Lukrecja będzie zdrowy jak rydz!!!!!!!!!!!!