Listopadowe mamy 2022

[martimo]

Prawda taka ze my chyba najwięcej nosimy córkę z całego tu towarzystwa

Fakt że mała się zajmie sobą chwilę ale ktoś obok musi być- towarzyska jest po mamusi

Ktoś tu wspomniał o krzesełku No my planujemy kupić ale jestem zdania że póki mała sama samodzielnie nie siedzi nie będzie wysiadywać na tym krzesełku to też na pewno nie jest zdrowe
Bujak odpada też ktoś to wspominał nawet przez myśl nam nie przeszło go kupować z tego względu że właśnie dziecko przyzwyczai się do bujania i co w tedy?
A znam parę takich przypadków wiec też za to podziękuje.
To też nie jest tak że jest noszona 24 na dobe fakt że jest noszona moim zdaniem "sporo" kiedy to wymaga sytuacja
Nosidło również powinno być używane kiedy dziecko stabilnie siedzi sama fizjoterapeutka tak powiedziała że nic na sile.

To nie jest tak że mloda aby jest noszona.

Bardzo ładnie przewraca się z pleców na brzuszek gorzej ma z brzuszka na plecy choć jakiś czas lepiej jej to szło a teraz zapomniała ( ?)
Ładnie podnosi glowke ( sztywno i wysoko ) teraz podnosi dupke i jakby chciała wstać no i chyba probuje siudac ( chyba ładnie napisałam ) w raczki pięknie chwyta sama z siebie czy jak się coś poda. Wszystko do buzi wkłada nóżkami trzepie na lewo i na prawo i do góry no widać że rozwija się prawidłowo mimo że jest noszona
Jak widać mała nie jest leniwa

Dużo się bawimy ją ogólnie wychodzę z założenia że jestem z mala cały czas
Wiec turlamy się i wykonujemy różne inne figle i czasem się podoba czasem nie nawet ostatnio rozłożyłam mate piankowa na podłodze żebyśmy mieli więcej miejsca

Jeśli chodzi o dziadków akurat tu nie mam obaw bo tesciowa ani mama moja nie są za noszeniem i np moja mama to wymysla cuda że nawet ja bym nie wpadła na te pomysły żeby małej tylko nie nosić
Teściowa tak samo choć wiadomo że pewnie się łamią jak już mają dosc.


Wybaczcie że teraz piszę ale byliśmy z mężem na zakupach musieliśmy się ogarnąć na tą nasza uroczystośc
A mała została z tesciowa podobno dziecko anioł ale ile w tym prawdy nie wiem
A jak już jestem w domu to jednak nie korzystamy z telefonów z mężem bo mała one ciekawią A to jest ostatnia rzecz jaką byśmy chcieli żeby teraz poznała- ma na to czas.


No pewnie ze każda z nas czy również tatusiowie robią wszystko z myślą o swoich skarbach i każda z nas i tatusiowie chcą dobrze

P.s i mała dużo gada Oj dużo gada

Tak sobie myślę, że to wy najlepiej znacie swoje dziecko i widzicie, co jest dla niego dobre. Więc się tym nie przejmuj. Jeśli to są jakieś błędy ... - kto ich nie popełnia?

U nas np. to nienoszenie wynika też z tego, że córka dość ciężka jest i trochę wygodni jesteśmy . Ale jak były sytuacje, że nie dawała się uspokoić, to była noszona. Albo jak było wrażenie, że i na brzuchu i na plecach jej się nudzi i marudziła, to też czasami noszona była żeby coś pooglądać (w pozycji do odbicia lub na leniwca). Czasem mam nawet wyrzuty sumienia, że może za mało ją nosiliśmy/nosimy. Z 2 str znowuż w chuście trochę ją oboje nosiliśmy na spacerach.

Skóra do skóry to też dość rzadko (jak była noworodkiem to trochę więcej, ale często wydawało mi się, że bez ubrania jesienią/zimą w mieszkaniu to taki średni pomysł, a teraz to ona nie uleży na klacie, nie położy głowy, nie spocznie ) - zmieniając temat. Chyba @maszak pisała, że ten czas słodki szybko mija i to prawda. Pisałyście o godzinach porodu i o tych pierwszych tygodniach. Ja ich aż tak źle nie wspominam. Owszem, było mi ciężko, bo wszystko było dla mnie zupełnie nowe, poza tym byłam zmęczona też pobytem w szpitalu, szokiem porodowym itp. Koktajl hormonalny, baby blues... Ale pamiętam, że to też był miły czas ♥ a teraz córka już tak dużo nie usiedzi w miejscu. Kładziona na naszym brzuchu/klacie rusza się na boki, nie interesuje ją relaks w objęciach rodzica

Wczoraj była taka sytuacja: córka drzemała, tata leżał sobie obok i coś czytał. Przebudziła się z płaczem, łzy w oczach i kwilenie, jakieś dźwięki. Byłam w innym pokoju, to myślałam, że może przez sen tak robi, bo i tak bywało. Później słyszę, że mąż do niej coś gada... Potem poszłam tam i się okazało, że ona chyba na mnie czekała, bo od razu się uspokoiła, jak mnie zobaczyła. A mąż do mnie: wiesz co ona "mówiła"? "Mami, mami"!
A dzisiaj na przewijaku powiedziała do taty: "leń!" (a może lel/le = cyc, ale przysięgam, brzmiało jak leń)

 

[Nat_Ra]

Tak sobie myślę, że to wy najlepiej znacie swoje dziecko i widzicie, co jest dla niego dobre. Więc się tym nie przejmuj. Jeśli to są jakieś błędy ... - kto ich nie popełnia?

U nas np. to nienoszenie wynika też z tego, że córka dość ciężka jest i trochę wygodni jesteśmy . Ale jak były sytuacje, że nie dawała się uspokoić, to była noszona. Albo jak było wrażenie, że i na brzuchu i na plecach jej się nudzi i marudziła, to też czasami noszona była żeby coś pooglądać (w pozycji do odbicia lub na leniwca). Czasem mam nawet wyrzuty sumienia, że może za mało ją nosiliśmy/nosimy. Z 2 str znowuż w chuście trochę ją oboje nosiliśmy na spacerach.

Skóra do skóry to też dość rzadko (jak była noworodkiem to trochę więcej, ale często wydawało mi się, że bez ubrania jesienią/zimą w mieszkaniu to taki średni pomysł, a teraz to ona nie uleży na klacie, nie położy głowy, nie spocznie ) - zmieniając temat. Chyba @maszak pisała, że ten czas słodki szybko mija i to prawda. Pisałyście o godzinach porodu i o tych pierwszych tygodniach. Ja ich aż tak źle nie wspominam. Owszem, było mi ciężko, bo wszystko było dla mnie zupełnie nowe, poza tym byłam zmęczona też pobytem w szpitalu, szokiem porodowym itp. Koktajl hormonalny, baby blues... Ale pamiętam, że to też był miły czas ♥ a teraz córka już tak dużo nie usiedzi w miejscu. Kładziona na naszym brzuchu/klacie rusza się na boki, nie interesuje ją relaks w objęciach rodzica

Wczoraj była taka sytuacja: córka drzemała, tata leżał sobie obok i coś czytał. Przebudziła się z płaczem, łzy w oczach i kwilenie, jakieś dźwięki. Byłam w innym pokoju, to myślałam, że może przez sen tak robi, bo i tak bywało. Później słyszę, że mąż do niej coś gada... Potem poszłam tam i się okazało, że ona chyba na mnie czekała, bo od razu się uspokoiła, jak mnie zobaczyła. A mąż do mnie: wiesz co ona "mówiła"? "Mami, mami"!
A dzisiaj na przewijaku powiedziała do taty: "leń!" (a może lel/le = cyc, ale przysięgam, brzmiało jak leń)

Kuba mówi mama, ała, łał, nie

Obudził mi się przedwcześnie, zanim ja gotowa do spania. Zasnął przy karmieniu na siedząco i dal się odłożyć, ciekawe na jak długo.

 

[Justyna3210]

Oj, ja to się bardzo, bardzo bałam porodu z początku chciałam CC, ale potem nazytalam się że snu jest lepsze dla dziecka i pomyślałam że dam radę. Niestety nie dałam po niemal sobie skurczy, kiedy doszlo do pełnego rozwarcia a ja średnio kontaktowałam już z wyczerpania (nie dostałam nic na ten ból), byłam szczęśliwa że robią mi CC (parlam już ale młoda nie wstawiła się w kanał). Serio nie myślałam w tamtej chwili o niczym innym jak tylko że koniec bólu już będzie... Film mi się urywal już nawet. A potem radość że słyszę placz małej pierwsze tygodnie to ciemny czas. Boleśnie przeszłam zmiany... Nie wiem czego oczekiwałam ale czułam się jakbym na zawsze straciła siebie. Ale po ok 3mscach już było ok. Nadal tęsknię za chwilami dla siebie, ale cóż - taka kolej rzeczy

 

[Nat_Ra]

Oj, ja to się bardzo, bardzo bałam porodu z początku chciałam CC, ale potem nazytalam się że snu jest lepsze dla dziecka i pomyślałam że dam radę. Niestety nie dałam po niemal sobie skurczy, kiedy doszlo do pełnego rozwarcia a ja średnio kontaktowałam już z wyczerpania (nie dostałam nic na ten ból), byłam szczęśliwa że robią mi CC (parlam już ale młoda nie wstawiła się w kanał). Serio nie myślałam w tamtej chwili o niczym innym jak tylko że koniec bólu już będzie... Film mi się urywal już nawet. A potem radość że słyszę placz małej pierwsze tygodnie to ciemny czas. Boleśnie przeszłam zmiany... Nie wiem czego oczekiwałam ale czułam się jakbym na zawsze straciła siebie. Ale po ok 3mscach już było ok. Nadal tęsknię za chwilami dla siebie, ale cóż - taka kolej rzeczy

Ja się cieszę, że nadal mam chwile dla siebie. Kuba pięknie śpi, zasypia bez problemu zazwyczaj do 20:00 i wtedy ja odżywam. To znaczy łapię za telefon i przeglądam internet, bo na nic innego nie mam siły czyli tak naprawdę dogorywam

Przez pierwsze tygodnie czułam się autentycznie jak w żałobie. Myślę zresztą, że to była swojego rodzaju żałoba po dawnym życiu, po poprzedniej wersji mnie. Czułam się, jakbym utraciła moją wolność - dziś wiem, że nadal jestem wolna, tylko dużo dużo mniej ale że to stan przejściowy.

A w ogóle to tak sobie myślałam karmiąc dziecko, że macierzyństwo to sztuka kompromisu, survivalu oraz improwizacji jednocześnie. Tylko to tłumaczy fakt, iż mój syn śpi obecnie otulony ręcznikiem kąpielowym, bo na swój kocyk zwymiotował, a ja akurat pod ręką nie miałam zapasowego matka roku

 

[guest-1693758626]

Tak sobie myślę, że to wy najlepiej znacie swoje dziecko i widzicie, co jest dla niego dobre. Więc się tym nie przejmuj. Jeśli to są jakieś błędy ... - kto ich nie popełnia?

U nas np. to nienoszenie wynika też z tego, że córka dość ciężka jest i trochę wygodni jesteśmy . Ale jak były sytuacje, że nie dawała się uspokoić, to była noszona. Albo jak było wrażenie, że i na brzuchu i na plecach jej się nudzi i marudziła, to też czasami noszona była żeby coś pooglądać (w pozycji do odbicia lub na leniwca). Czasem mam nawet wyrzuty sumienia, że może za mało ją nosiliśmy/nosimy. Z 2 str znowuż w chuście trochę ją oboje nosiliśmy na spacerach.

Skóra do skóry to też dość rzadko (jak była noworodkiem to trochę więcej, ale często wydawało mi się, że bez ubrania jesienią/zimą w mieszkaniu to taki średni pomysł, a teraz to ona nie uleży na klacie, nie położy głowy, nie spocznie ) - zmieniając temat. Chyba @maszak pisała, że ten czas słodki szybko mija i to prawda. Pisałyście o godzinach porodu i o tych pierwszych tygodniach. Ja ich aż tak źle nie wspominam. Owszem, było mi ciężko, bo wszystko było dla mnie zupełnie nowe, poza tym byłam zmęczona też pobytem w szpitalu, szokiem porodowym itp. Koktajl hormonalny, baby blues... Ale pamiętam, że to też był miły czas ♥ a teraz córka już tak dużo nie usiedzi w miejscu. Kładziona na naszym brzuchu/klacie rusza się na boki, nie interesuje ją relaks w objęciach rodzica

Wczoraj była taka sytuacja: córka drzemała, tata leżał sobie obok i coś czytał. Przebudziła się z płaczem, łzy w oczach i kwilenie, jakieś dźwięki. Byłam w innym pokoju, to myślałam, że może przez sen tak robi, bo i tak bywało. Później słyszę, że mąż do niej coś gada... Potem poszłam tam i się okazało, że ona chyba na mnie czekała, bo od razu się uspokoiła, jak mnie zobaczyła. A mąż do mnie: wiesz co ona "mówiła"? "Mami, mami"!
A dzisiaj na przewijaku powiedziała do taty: "leń!" (a może lel/le = cyc, ale przysięgam, brzmiało jak leń)

Ja na naszą corke nie mogę narzekać
Bo to dziecko anioł Wiadomo że ja o tym wiem że jest sporo noszona Ale póki co mi ani mężowi to jakoś bardzo nie przeszkadza.
Zasypiac ładnie zasypia nie musimy nosić/ bujać. Wiadomo są tam jakieś pojedyncze dni kiedy trzeba troszke pobujać w ramionach ale nie ma ich aż tak dużo.
Śpi w swoim łóżeczku- nie ma z tym problemu. Fakt łóżeczko mamy koło naszego wiec na wyciągnięcie ręki
To nasze pierwsze dziecko więc wszystkiego się uczymy
Mała mimo że noszona super się rozwija z dnia na dzień co raz to inne umiejętności i potrafi nas zaskoczyć.
Zdarzyło jej się parę razy powiedzieć "meme" i śmieje się do męża czy to było do mnie niech i będzie meme.
Czasem jak się rozgada to dużo gada.
Lubi pchać stopy do buzi robi to od nie dawna. Kosi kosi łapki też jej super wychodzą leży ja jestem obok robię kosi kosi i ona łapie moje ręce i robi kosi kosi

A najlepsze jest to jak podaje reke do "cześć" to tak jakby świadomie robiła a ja wiem ze wyciąga rączke bo ktoś wyciąga ale śmiesznie to wygląda tak samo jak mówię do niej "piątka " i wyciągam reke i ona przybija ta "piatke "

No i śledzi mnie wzorkiem.
Daje babci młoda a ona zerka na mnie wie że jestem kimś bliskim dla niej " meme"

I jest pięknie

 

[kamilamhm]

Dziewczyny, a jakby ktoś was spytał, jak wspominacie poród i jak rzeczywistość miała się do wyobrażeń, to co byście powiedziały?

Ja się bardzo bałam porodu. Ale wiedziałam też, że to musi być w końcu i że jakoś dziecko musi wyjść. Pamiętam, że kiedyś myślałam, że lepiej mieć cc. A jaka była rzeczywistość? Prawie bezbolesne dojście do rozwarcia 9 cm, ale przez oksytocynę nakręcone skurcze i
później okropny ból nie do zniesienia, brak partych, podejrzenie że dziecko nie może z jakiegoś powodu dobrze się wstawić, próby innych pozycji itp., w końcu decyzja o cc, bo pełne rozwarcie i partych nie ma. Operacja szok. Jeszcze większy później szok, gdy zobaczyłam córkę. Potem szok w samopoczuciu pooperacyjnym. A później szok, że w sumie to dość szybko doszłam do siebie. Ogólnie szoki i wrażenie że jestem w jakimś innym wymiarze

Wyobrażenia moje o porodzie były chyba w sumie żadne. Głownie myśli, że to będzie ból, ale że tyle kobiet rodzi to czemu ja mam nie dać rady temu i że chyba mam dość wysoki próg bólu. I że ten ból po coś jest. Później bałam się cc i chciałam sn. Chciałam rodzić kucając

Ja niestety pod względem bólu wspominam swój poród jako najbardziej traumatyczne wydarzenie swojego życia. Długo mialam poczucie, że jestem slaba, że inne kobiety rodziły i tak nie narzekały, ale przestałam się już obwiniać. Było ciężko i nic nie mogłam zrobić lepiej, nie potrafiłam. Mimo ze teoretycznie byłam super przygotowana, bylam aktywna, ćwiczyłam MDM, chodziłam do urofizjo, mialam prywatną położną, kobietę anioła. Bardzo się bałam porodu, ale pod koniec ciąży bylam nastawiona dość pozytywnie, brałam udział w różnych kursach online, w tym w kursie "Dobry poród" no i był niedobry
Za to połóg był dla mnie bardzo łaskawy, a nastawiałam się źle. Naczytalam się, że to taki straszny czas, ze hormony szaleją, depresja poporodowa... a mnie to ominęło. Mialam męża obok, odwiedzali nas najbliżsi, wszyscy byli delikatni, ogladalam dużo seriali z malutką przy piersi. Noce byly ciężkie, bardzo się ich bałam, stresowałam się nadchodzącym wieczorem. Ale dobrze wspominam tamten czas

 

[Nat_Ra]

@martimo a co z naszą grupą?
Podobno raz utworzona trwa w niezmienalnym składzie

 

[Nat_Ra]

Ja niestety pod względem bólu wspominam swój poród jako najbardziej traumatyczne wydarzenie swojego życia. Długo mialam poczucie, że jestem slaba, że inne kobiety rodziły i tak nie narzekały, ale przestałam się już obwiniać. Było ciężko i nic nie mogłam zrobić lepiej, nie potrafiłam. Mimo ze teoretycznie byłam super przygotowana, bylam aktywna, ćwiczyłam MDM, chodziłam do urofizjo, mialam prywatną położną, kobietę anioła. Bardzo się bałam porodu, ale pod koniec ciąży bylam nastawiona dość pozytywnie, brałam udział w różnych kursach online, w tym w kursie "Dobry poród" no i był niedobry
Za to połóg był dla mnie bardzo łaskawy, a nastawiałam się źle. Naczytalam się, że to taki straszny czas, ze hormony szaleją, depresja poporodowa... a mnie to ominęło. Mialam męża obok, odwiedzali nas najbliżsi, wszyscy byli delikatni, ogladalam dużo seriali z malutką przy piersi. Noce byly ciężkie, bardzo się ich bałam, stresowałam się nadchodzącym wieczorem. Ale dobrze wspominam tamten czas

No widzisz jak to jest. A ja się nie przygotowałam, poszłam na spontan i daleko mi było do wykupowania położnej. I było ok.

Za to połóg fizycznie wspaniale, psychicznie to totalne mroki.

 

[martimo]

@martimo a co z naszą grupą?
Podobno raz utworzona trwa w niezmienalnym składzie

nic nie wiem na razie

 

[martimo]

Ja niestety pod względem bólu wspominam swój poród jako najbardziej traumatyczne wydarzenie swojego życia. Długo mialam poczucie, że jestem slaba, że inne kobiety rodziły i tak nie narzekały, ale przestałam się już obwiniać. Było ciężko i nic nie mogłam zrobić lepiej, nie potrafiłam. Mimo ze teoretycznie byłam super przygotowana, bylam aktywna, ćwiczyłam MDM, chodziłam do urofizjo, mialam prywatną położną, kobietę anioła. Bardzo się bałam porodu, ale pod koniec ciąży bylam nastawiona dość pozytywnie, brałam udział w różnych kursach online, w tym w kursie "Dobry poród" no i był niedobry
Za to połóg był dla mnie bardzo łaskawy, a nastawiałam się źle. Naczytalam się, że to taki straszny czas, ze hormony szaleją, depresja poporodowa... a mnie to ominęło. Mialam męża obok, odwiedzali nas najbliżsi, wszyscy byli delikatni, ogladalam dużo seriali z malutką przy piersi. Noce byly ciężkie, bardzo się ich bałam, stresowałam się nadchodzącym wieczorem. Ale dobrze wspominam tamten czas

też myślałam, że jestem słaba i beznadziejna... że jak to, nie dałam rady na tych skurczach? mówiłam mężowi, że umrę zaraz. teraz jak sobie przypomnę, to mi się to wydaje straszne, że tak myślałam, ale niestety taki był to ból tych skurczy (miałam te krzyżowe). długo też myślałam, że cc jest "z mojej winy", bo nie dałam rady. a to chodziło o to, że faza II się przeciąga, partych brak, a pełne rozwarcie, wody zielone, więc może coś jest niehalo. a pomijam, że przez to cierpienie nie byłam już w stanie porządnie oddychać, ktg nadal było dobre, ale nie wiadomo pewnie jak długo.

zszokowała mnie ta operacja, ale sama opieka w trakcie porodu, operacji, po operacji to wszystko mnie pozytywnie zaskoczyło. czułam się jak w prywatnym szpitalu. no i zawsze słyszałam, że po cc się długo dochodzi do siebie, ja jakoś się w miarę wylizałam szybko.