@witch84 dziękuję. Staram się zaglądać, ale tak sobie kurczę ułożyłam te moje dzieje, że mało czasu, bo na placu boju zostałam generalnie sama. Nie w sensie, że mąż zabrał swoje zabawki i poszedł do innej piaskownicy (chociaż sama czasem mam go ochotę tam wysłać), tylko on jest z innej jakiejś bajki o dzieciach. Ala siada w literę W to niech siada widać jej tak lepiej, słowa "tata" jeszcze nie usłyszał, ale no przecież ona wie, że to on (bosz)
itp, itd. Już go nie wyedukuję, bo za stary, poza tym upartość straszna mu obraz jasny przesłania. No i tak to to z grubsza rzecz biorąc.
@roki_1991 pięknie Wam rośnie królewna. Prześcignęła moją Alę
muszę ją chyba pogonić, bo na chwilę obecną to 10,5 kg uzbierała, chociaż jak ją każdego ranka wyciągam z łóżeczka to mam wrażenie, że przez noc pół kilo do przodu.
Co do operacji. Mamy za sobą tylko tę pierwszą, czyli zespolenie rozszczepu buziaka. Wszystko się pogoiło i jest fajnie. Masować tylko podniebienie muszę, co jest bardzo ryzykowne, bo zęby alowe już do piątek w komplecie. Wczoraj właśnie byliśmy u chirurga Ali na naświetlaniu blizny laserem i powiedział, że zapisuje ją na operację drugą (przeszczep kości do dziąsła).
-Eeee już? Na kiedy?
-Na listopad. Pasuje?
-Teeen?
-Ten za 3-4 mce. Trzeba pomiędzy drugim a trzecim rokiem życia, na pewno mówiłem po operacji.
-No,ale ja myślałam, że to tak bardziej przed trzecim niż po drugim.
-Nie ma na co czekać. Zęby już są. Działamy. Można się nastawiać.
No to się nastawiam. Chusteczkóf do nosa nakupię. Mam tylko nadzieję, że nie będzie jakiejś nowej koronafali i pozwolą być przy dziecku na oddziale.
pisz do nas jak najwięcej! Dla mnie to była najlepsza terapia. Ja przez pierwsze dwa dni nie umiałam o tym mówić bo miałam cały czas gulę w gardle. Ale leżąc już w szpitalu i czekając na zabieg wiedziałam że mam potrzebę mówienia o tym. Potrzebowałam to przepracować właśnie w ten sposób. Dużo pisałam też tutaj na Forum, nieraz pewnie powtarzałam się kilkakrotnie ale czułam że to jest dla mnie dobre. Mam też stały kontakt z dziewczyną która była że mną na styczniówkach, więc jak tylko masz ochotę to pisz na priv. Ja wróciłam też dość szybko po pracy, pracuje z samymi dziewczynami więc w nich też mialam duże wsparcie. Same nie zaczynały tematu ale jak tylko widziały że mam potrzebe pogadania o tym to zawsze chętnie wysluchaly. Każdy ma swój sposób na przeżycie takiej żałoby... Jedni potrzebują rozmowy a inni wręcz przeciwnie. Jeśli czujesz potrzebę pisania to pisz do nas jak najwięcej ❤
od razu potem brali mnie na zabieg bo zgłosiłam że zaczęło się plamienie ale nawet w badaniu histpat nie było wzmianki o kosmowce itd. Tak przynajmniej tłumaczył mi to ginekolog 
koniec 16 tygodnia to już taki czas że jednak każda z nas chciałaby wierzyć że teraz wszystko będzie już dobrze 
Ale skoro wiedzieliście już że jest ryzyko wady to myślę że to właśnie była główna przyczyna. Widocznie dzidziuś był za słaby 
ja miałam poronienie zatrzymane w 8tyg, ciąża przestała się rozwijać w 7. Zlecilismy badanie zarodka pod kątem wad genetycznych ale badanie nie wyszło, ja robiłam sobie pakiet na trombofilie. We własnym zakresie oznaczalam poziom kwasu foliowego, b12, d3, homocysteina. Od lekarza POZ wydębiłam skierowanie na krzywą cukrową i sama dokupiłam sobie krzywą insulinową. Na razie stopuje z badaniami, przede mną jeszcze wizyta u jednej pani hematolog. Jeśli ona zleci coś więcej to będę robić.
Ja chyba też wybiorę się na wizytę do hematologa bo mój lekarz poz olewa temat wyników krwi.. My jesteśmy 2 tygodnie po stracie a w poniedziałek wracam do pracy. My z mężem przeżywaliśmy jakby podwójnie żałobę, po badaniach gdy dostaliśmy "wyrok" źle rokującej wady i po poronieniu gdy już znikła zupełnie nadzieja. Są chwile gdy chce się krzyczeć "DLACZEGO?!" ale jesteśmy mega silni i wierzymy że jeszcze czeka nas radosne rodzicielstwo, czego tu wszystkim życzę 
