Bliźniaki niemowlaczki - pierwszy rok życia naszych dzieciaczków.

[kamiladon]

Nietupska kochana to nie Twoja wina, że tak siee czujesz! To nie twoja wina, że ciąża nie była stanem łatwym i błogosławionym (jak ja nie.cierpię tego określenia)! To nie twoja wina, że dzieci urodziły się tak wcześnie! I to nie twoja wina, że macierzynstwo Cię noe bawi! Jesteś dla nich, walczysz o ich zdrowie, a przyjemność z bycia mamą w.końcu przyjdzie. Mocno w to wierzę i tulę Cię wirtualnie!

Napisane na HUAWEI VNS-L21 w aplikacji Forum BabyBoom

 

[kalinka_77]

Udało mi się nadrobić parę ostatnich stronek forum i widzę, że rzeczywiście wpasowałam się w temat
To prawda, bywa okropnie ciężko, ale każdy może mieć gorszy czas - i my i dzieci
A tak na poważnie, to przecież mamy prawo być zmęczone tą codzienną harówką z naszymi pociechami, tak samo, jak mamy prawo, a nawet obowiązek, żeby odpocząć i się czasem zresetować i nie mieć z tego powodu wyrzutów sumienia.
Nietupska, dobrze, że poszłaś po pomoc, nie ma się czego wstydzić. Ja też długo zwlekałam, ale doszło do tego, że ryczałam przez 2 miesiące i nie bylam w stanie normalnie funkcjonować, wszystko robiłam na "autopilocie". Hormony, zmeczenie, bezsennosc i spadek adrenaliny po stresie po staraniu o dzieci i trudnej ciąży, no i wyrzuty sumienia, że powinnam się cieszyć, a jestem w jakiejś chorej irracjonalnej rozpaczy, dały mieszankę wybuchową. Psychoterapia i leki na szczęście pomagają. Trzymam kciuki, żeby u Ciebie też się poprawiło.

 

[malinowa92]

Ehh dziewczyny jak was czytam , to aż się boję jak to będzie u mnie .. :/ a właśnie czuje, że podobnie.. puki co to mam strachy jak sobie poradzw

Napisane na SM-G903F w aplikacji Forum BabyBoom

 

[ewka_111]

@kamiladon - bliźniaki też nie są moimi pierwszymi dziećmi i też mocno się tego trzymam że to mija, ale tak jak i z pierwszym czy drugim dzieckiem tak i teraz dopadaja mnie stany totalnego zmęczenia i zniechęcenia, absurdalnej rozpaczy i nieopisanej złości... ze po co, że za co, dlaczego i w ogóle... ale tak jak pisałam też wcześniej wierzę i chce wierzyć w lepsze "jutro"

 

[ewka_111]

A co do starszych dzieci - bunt dwulatka połączony ze zmianą jaką było pojawienie się bliźniąt ciągnął się u nas niesamowicie długo i dopiero teraz gdy młody ma już 2 lata i 7 miesięcy jest z nim ok. I na spokojnie mogę zacząć się cieszyć z tego już będzie coraz łatwiej, choć obawiam się jak cholera tego buntu u bliźniaków. Bo to pędzie podwójna masakra

 

[Aga_82]

Dzięki dziewczyny za wasze odpowiedzi, dobrze, że nie jestem sama z takimi czarnymi myślami. Na pewno wina zimy, zmęczenia. Z mężem pogadałam i jest trochę lepiej.
Nie wiem czy tylko jak tam mam, ale mam wrażenie, że normy społeczne nie pozwalają narzekać matkom i nie przystoi źle o nich myśleć więc z takim podejściem wiążą się też wyrzuty sumienia

I jak już kalinka się przyznaje to i ja nabrałam odwagi, byłam u psychiatry 2 mce temu i jestem na lekach ale mam cięższe chwile nadal. Cała trudna ciąża, wcześniactwo i trudne początki tez niestety spowodowały całą tą depresję poporodową.

Nie będę oryginalna jesli powiem, ze i ja miałam trudne momenty, czarnowidztwo, zmęczenie, obwinianie sie - bo to ja byłam za kolejna ciąża, 2lata marudziłam o tym mezowi, myślałam sobie "chciałaś babo, no to masz za swoje".
Najbardzie brakuje mi czasu dla siebie, do fryzjera chodzę raz na 3 miesiące i to koniec przyjemności. Żadnych babskich zakupów, kosmetyczek, kina. Odskocznia to zakupy spożywcze, ot przyjemne i pożyteczne w jednym. Starszy syn chodzi do I klasy, trzeba go przypilnować, zawieźć i przywieźć do/ze szkoły oddalonej o 25 km. Do tego ma zajęcia z piłki nożnej, świetlicę we wsi 2x w tygodniu, no i tez trzeba go zawieźć. Mlodsi domagają się uwagi, trzeba miec na nich non stop oko. Nie mam nawet za bardzo jak pracować w domu, bo musze odciążyć mamę. Niestety, ona nie daje sobie juz rady z maluchami. Rozglądam sie za kims do pomocy, bo zawożenie gdziekolwiek dzieci to wyzwanie

 

[Aga_82]

Kocham moje dzieci najbardziej na świecie, ale za kolejne dziękuję hehe
Tym bardziej, ze mąż jest juz po wazektomii!

 

[AmMaWi]

Aga_82 ja też już więcej nie planuje. Bałabym się że usłyszę chichot losu i będą trojaczki

 

[Assienka]

A ja zeby poprawić morale napiszę, że u mnie całkiem spoko. Moja parka kończy zaraz 6 miesięcy i jak nie są chorzy to potrafią się sami bawić, śmieją się często, nie marudzą duzo tylko jak zęby się zaczęły to mały płakał ale mu przeszło a jeszcze się nie przebiły. Popołudniu im się trochę nudzi wiec muszę się trochę z nimi powygłupiać. Przyznam, że pierwsze 4 miesiące nie było kolorowo-zasypianie głównie na rękach z krzykiem i duzo noszenia ale się ogarnęli i teraz czasem zasypiają sami a czasem trochę pokrzyczą-smoczek i padają. Trochę się rozjechali ze spaniem wiec ciężko się wbić ze spacerem zeby zasnęli na nim, ale piję ciepłą kawę i nawet oglądam serial w ciagu dniaGrunt to dobra organizacja i przyzwolenie na to zeby dzieci nauczyły się byc same w pokoju i zajęły się zabawkami. Monotonia dnia mnie męczy, ale oni mnie nie nadwyrezaja specjalnie. Dodam, że nie jestem matką polką i tez mnie potrafią wyprowadzić z równowagi, ale i tak są mega słodziakami

 

[nietupska]

Ja bardzo często zostawiam same dzieci, żeby się sobą same zajmowały, ale nie lubię stwierdzenia, ze grunt to organizacja. Niestety przy takich egzemplarzach jak moje bardzo trudno jest coś zaplanować. Np z Ignasiem chodzę na rehabilitację i jak wracamy to śpi całą drogę powrotną do domu a potem jeszcze w domu 2 godziny. Rozjeżdża się spanie, rozjeżdżają się karmienia. Nie mamy wieczornego rytuału z kąpielą. Kąpię ich w dzień, bo nie wiedzieć czemu po kąpieli wydzierają się jak oszalali. Planuję im podać papkę to akurat chce im się spać i marudzą. Przekładam więc podanie papki, na następne karmienie a wtedy jeden śpi a drugi nie Jak zacznę jednego karmić to na bank drugi się obudzi.Bardzo mnie to wnerwia bo lubię mieć wszystko zaplanowane ale co mam zrobić.