Wątek dla mam,które starają się o kolejne dziecko :)

[Paula_i_dzieciaczki]

No dla mnie jako przyjaciółki rodziny - to jest straszne. Gdy M. do mnie pierwsza napisze to się boje odczytać wiadomość,że to coś z młodym...
A nie jestem z rodziny tak naprawdę.
Ja osobiście nie decydowała bym się na kolejne dziecko,mając jedno tak ciężko chore ale każdy robi jak uważa - ja nie oceniam.
Ja bym chciała max trójkę dzieci a mam czasami wrażenie,że będę miała jedynaczkę

Masz na myśli ryzyko, że kolejne też mogłoby zachorować czy to, że ciężko mieć chore dziecko i malucha pod opieką?

 

[mikomiko]

Ja mam koleżankę z technikum,która ma z mężem 6 dzieci - ona jest w moim wieku a jej mąż 11 lat starszy.
Od zawsze mówili,że chcą mieć dużą rodzinę i taką mają. Najstarszy chłopiec ma 12 lat a najmłodszy w sierpniu skończył rok(to moi chrzesniacy).
Mają synka (9lat) ,który jest ciężko chory - ma raka mózgu z przerzutami - nieoperacyjnego,chemia 3 lata nic nie dała, jest na hospicjum domowym,na lekach, sterydach... niestety to kwestia czasu...
Gdy dowiedziałam się o chorobie A. a później o tym,że się spodziewają kolejnego dziecka to była dla mnie jakaś abstrakcja
Ludzie z nich straszną patologie robią mimo,że są szczęśliwą rodziną, jako małżeństwo mają czas dla siebie,M. też ma czas na kosmetyczkę, fryzjerkę - także jakoś się życie układa mimo tych ciężkich spraw. Wiem ,że M. chodzi też na terapię do psychologa.
Ludzie widzą pijaków i ćpunów,którzy mają dzieci tylko dla zasiłków a jak ktoś żyje normalnie, pracują obydwoje rodzice - to jesteś taką samą patologią co ci co tylko siedzą na dupsku i robią dzieci -brzydko mówiąc

Ja uważam, że to się bierze po prostu z braku zaufania do tego, co się słyszy od rodzin wielodzietnych. O tym, że niby wszystko gra, każde dziecko jest zaopiekowane, ma poświęcony czas. Bo często jak się pyta takie dorosłe już dzieci jak wyglądało dzieciństwo z ich perspektywy, to się okazuje, że wcale nie tak cudownie, niejednokrotnie to jest wymuszanie od starszych opieki nad młodszymi, itp. Ja nie jestem w stanie uwierzyć, że ktoś, kto ma pięcioro dzieci w takim wieku jeszcze wczesnoszkolnym, ma czas regularnie chodzić do fryzjera, jeśli nie ma pomocy z zewnątrz. Bo nawet jak ojciec się tymi dziećmi zajmie w tym czasie, to też logistyka i organizacja takiego wyjścia jest trudna z taką liczbą dzieci.

W moim otoczeniu dużo znajomych nie chciało mieć dzieci przed trzydziestką właśnie dlatego, że czuli się przeciążeni odpowiedzialnością za młodsze rodzeństwo i chcieli zwyczajnie "mieć spokój" od myślenia wiecznie o kimś.

 

[LadyStrejser]

Masz na myśli ryzyko, że kolejne też mogłoby zachorować czy to, że ciężko mieć chore dziecko i malucha pod opieką?

To drugie - bo nie wyobrażam sobie,że np jadę na USG a w tym czasie po moje inne dziecko jedzie karetka albo w czasie,gdy jestem z noworodkiem w szpitalu

 

[LadyStrejser]

Ja uważam, że to się bierze po prostu z braku zaufania do tego, co się słyszy od rodzin wielodzietnych. O tym, że niby wszystko gra, każde dziecko jest zaopiekowane, ma poświęcony czas. Bo często jak się pyta takie dorosłe już dzieci jak wyglądało dzieciństwo z ich perspektywy, to się okazuje, że wcale nie tak cudownie, niejednokrotnie to jest wymuszanie od starszych opieki nad młodszymi, itp. Ja nie jestem w stanie uwierzyć, że ktoś, kto ma pięcioro dzieci w takim wieku jeszcze wczesnoszkolnym, ma czas regularnie chodzić do fryzjera, jeśli nie ma pomocy z zewnątrz. Bo nawet jak ojciec się tymi dziećmi zajmie w tym czasie, to też logistyka i organizacja takiego wyjścia jest trudna z taką liczbą dzieci.

W moim otoczeniu dużo znajomych nie chciało mieć dzieci przed trzydziestką właśnie dlatego, że czuli się przeciążeni odpowiedzialnością za młodsze rodzeństwo i chcieli zwyczajnie "mieć spokój" od myślenia wiecznie o kimś.

No z tego co wiem to im od czasu do czasu pomagają dwie babcie i ciocia ale nie codziennie bo babcie pracują i mają też swoje życie miałam na myśli,że mimo takiej brygady da się też zadbać o siebie