Kiedyś tu pisałam o pierwszej ciązy, nie wiem czy w tym temacie. Ciąża z zaskoczenia, moich emocji zero, gigantyczne mdłosci, potworne samopoczucie, byłam ciągle zła, ze jestem w ciązy. Nie mam z ciązy zadnych zdjęć, nic. Potem poród przedwczesny, dwa dni ze skurczami w szpitalu, lekarze nie wiedzieli co robić, sprawdzali tylko czy córka żyje, a ja po dobie leżenia ze skurczami z perspektywą leżenia tak jeszcze dobre kilka tygodni modliłam się tylko o to, zeby przy kolejnym badaniu nie było już akcji serca. Córka miała 1% szans na przeżycie po porodzie. Jak się urodziła i zobaczyłam ją w inkubatorze, to bym się za nią pokroić dała, byle tylko nic jej nie było.
Długo miałam wyrzuty sumienia, że się nie cieszyłam będąc w ciązy, ze może jakoś zasłużyłam na to, co się stało.
Potem ciąża z synem, w której byłam zła, że jest syn
obydwoje liczyliśmy na drugą córkę, która naturalnie zalatalaby dziurę po poprzedniej, ale się przeliczyliśmy. Ja miałam ogromny problem z cieszeniem się, tym razem balam się powtórki i hamowałam się przed zaangażowaniem. Dbałam o wszystko, ale bylam bardzo ostrożna. Cała ciąża na terapii. Kiedy wreszcie pozwoliłam sobie na kupno ubranek dla małego to wylądowałam w szpitalu i po tygodniu urodziłam. Mały przelezał 12 tygodni na Intensywnej, a ja pierwsze dni nie miałam nawet ochoty go odwiedzac. Tak strasznie scaliło mi się to w głowie z poprzednim porodem, że dopiero jak porównałam wielkośc dzieci na zdjęciach (corka z 22tc, syn z 28tc) to zobaczyłam, ze jest róznica. Po 2 tygodniach od porodu zaczęłam kangurowac i dopiero wtedy coś ruszyło, ale i tak do konca pobytu w szpitalu miałam problem z dziecięcymi zakupami. Dopiero teraz nadrabiam
Młody ma 3 miesiace korygowane, czasami się na niego wkurzam, czasami narzekam, ze bawienie sie z nim grzechotkami jest nudne (mamy rozwók na 4/5 miesięcy, wiec aktualnie w modzie jest łapanie podanych zabawek i wsadzanie ich sobie do buzi, wiec wymaga to ciagłego zaangażowania). Tęsknię trochę za pierwszym miesiącem w domu, kiedy po prostu całe dnie razem leżeliśmy i się tuliliśmy, bo teraz tulenie jest pretekstem do prób obrotów na brzuch
I tez czekam, aż bedzie większy, usiądzie, troszkę się pobawi sam, głowę bedzie stabilnie trzymał, posadzę go na macie i dam radę wreszcie zrobić sobie sama jedzenie, bo od 3 miesięcy wszystkie posiłki robi mi mąż.
moja mama też ciągle mówi: ,,najpiekniejsze czasy to kiedy dzieci były małe" taa
tyle że jak tylko byliśmy dorośli rozstała się ze swoim mężem i odżyła generalnie
i też mam druga myśl (przepraszam
) bo właśnie się widziałam z taką rodzina z trójką dzieci z czwartym w drodze i planujących pięcioro i tacy zadowoleni i w ogóle i myślę sobie WTF co to za odpowiedzialność jaki giga plan jak oni to w ogóle widzą a no właśnie.. ja mam wrażenie że oni się niespecjalnie przejmują
moja tesciowa mówi, że dla niej najpiękniejszy czas w życiu to jak dzieci były male (5cioro dzieci i gospodarstwo do ogarniecia), moja mama z kolei mówi, że dla niej najlepszy czas to był moment jak wchodziliśmy z bratem w czas nastoletni - cieszyła się, że możemy razem pouprawiac rozne sporty itd itp. Myślę, że z czasem niektórzy zapominają te zle i trudne chwile, a pamiętają tylko te dobre... i to jest piękne!
a chciał sam (oczywiscie, zapomnialam zapytac). I teraz czekam, aż za rok pójdzie do przedszkola. Żebym kilka h była bez niego. No wiem, że chamsko to brzmi. Ale nacodzien sama z nim jestem. Także też pewnie będzie ciężko, bo pierwsze dni bez mamy itd... Ale łeb mi czasem pęka.
już mi nawet nie szkoda, że synek płacze jak wychodzi do przedszkola. W domu takie cyrki odstawia, że ten poranny płacz to pikuś. A w przedszkolu bawi się dobrze, je, ja mam spokój... Kocham go. Ale nie muszę całą dobę mieć go przy sobie, żeby kochać 
