Starania 2018

[piorunem]

Oczywiście patrzyłam na kawalerki ale opłata za wynajem + czynsz to ponad tysiąc złotych. A wynajem samego pokoju nie wchodzi w ogóle w grę, nie wyobrażam sobie mieszkać z kimś obcym co jak co. Wolę się wyprowadzić do teścia, tam na 99% narzeczony ma pracę, bo wróciłby do firmy w której pracował kilka dobrych lat i był dobrym pracownikiem, możliwe że pracowała bym w tej samej firmie. Tutaj na Pomorzu nie ma perspektyw żadnych, mieszkanie mieszkaniem, ale nie zarobimy razem więcej niż 3000zl, gdzie same opłaty wyniosą nas średnio 2300, a gdzie jeszcze jakaś naprawa samochodu, paliwo, szkoła, i reszta... Aż głowa pęka. Ojciec narzeczonego raczej się zgodzi, mieszka sam, na pewno przydałaby mu się pomóc. A do tego na wsi to na wsi, możemy w garażu robić rzeczy z drewna, sprzedawać i jakoś na tym też zarobić, a w mieście już tego nie zrobimy.
A w dużym mieście jeszcze mniejsze perspektywy, no mieszkania droższe, życie droższe. Nie na nasze kieszenie. Gdybym miała jakies wyższe wykształcenie to może by było warto ale póki co mam gimnazjalne, robię średnie. Narzeczony zawodowe, więc też robi średnie.

Na pewno w końcu Wam się poukłada. Trzymam kciuki
Mam dużą część rodziny i kilku znajomych na Pomorzu, bo tam urodził się mój tata... Na pewno jest tam troszkę trudniej (mój tata wyjechał na Śląsk jak miał 19 lat), ale radzą sobie wszyscy, myślę że nawet dobrze. Część wyjechała, a reszta poukładała sobie życie na swój sposób.
Też pamiętam gorsze czasy, kiedy wynajęliśmy mieszkanie z moim jeszcze wtedy chłopakiem. Rodzice nas namawiali, że możemy u nich mieszkać itp., ale nie wyobrażaliśmy sobie tego. Pracowaliśmy oboje od początku studiów - oboje studiowaliśmy dziennie, bo nie chcieliśmy brać kasy od rodziców, a zaoczne studia kosztowały. Wychodziłam z domu przed 6, wracałam między 20-23, bo pracowałam na pełny etat i jeździłam do pracy, na studia, do pracy i jeszcze nadgodziny udawało mi się zrobić. 5 lat niemal wycięte z życia, ale daliśmy radę. Nie raz rodzice oferowali pomoc, bo się w życiu jeszcze napracujemy, ale byliśmy uparci. Starczało nam na opłaty, jedzenie, a z czasem i na przyjemności. Raz lepiej, raz gorzej, ale nie mieliśmy czasu się nad tym zastanawiać.
Zawsze wychodziłam z założenia, że jeśli nie uda się tym razem to uda się następnym i jakoś wszystko się poukłada. Jeśli mam na coś wpływ to staram się, żeby było jak najlepiej - jeśli nie mam to nie walczę, bo nie lubię marnować sobie życia.
Raz jeden sprzeciwiłam się rodzicom i po kilku miesiącach mama przyznała mi rację, choć niepotrzebnie wylałam masę łez... wtedy zrozumiałam dlaczego dorosły człowiek nie powinien 'żyć' z rodzicami i podejmować własne decyzje. Kupiłam szczeniaka, a po roku okazało się że jest bardzo ciężko chory i były 3 wyjścia: uśpić, czekać aż sam zdechnie, albo operować - jedynie w Warszawie, bo nigdzie indziej wtedy takich operacji nie robili (jeszcze Gdańsk), ale to było jeszcze dalej. Poprosiłam rodziców o pożyczkę, bo leczenie, diagnostyka, dojazdy po 300 km w jedną stronę były wtedy bardzo kosztowne, ale usłyszałam, że przecież on nie ma szans (miał ok. 20%) i tylko zrobię sobie długi - nie wierzyłam, że to moi rodzice... Później ojciec chciał dać mi kasę na operację, ale nie wzięłam ani grosza. Zrobiłam trochę nadgodzin, sprzedaliśmy kilka rzeczy i daliśmy radę, choć wtedy było na prawdę krucho, bo wydanie kilku tysięcy złotych dla studentów na swoim to jednak jest odczuwalne.
Na prawdę wszystko się da tylko trzeba próbować - pracowałam najpierw na zleceniu, mój chłopak rozkręcał firmę, czasem miał dochody, czasem nie,ale wierzyliśmy że się uda. Musieliśmy przyzwyczaić się do tego, że nie możemy pozwolić sobie na wiele rzeczy, na które mieliśmy wcześniej od rodziców, ale najważniejsze było to że mamy własne życie i nikt nami nie dyryguje. Na pewno i Wy byście sobie poradzili mam nadzieję, że tak będzie tylko uwierz, że możecie

 

[Mamulkakubusia]

Dziewczyny pomocy!
dostałam dziś krwawienia. byłam u lekarza jest pęcherzyk i dała mi tabletki.
czy któraś tak miała i czy wszystko Później było dobrze

 

[174974]

Na pewno w końcu Wam się poukłada. Trzymam kciuki
Mam dużą część rodziny i kilku znajomych na Pomorzu, bo tam urodził się mój tata... Na pewno jest tam troszkę trudniej (mój tata wyjechał na Śląsk jak miał 19 lat), ale radzą sobie wszyscy, myślę że nawet dobrze. Część wyjechała, a reszta poukładała sobie życie na swój sposób.
Też pamiętam gorsze czasy, kiedy wynajęliśmy mieszkanie z moim jeszcze wtedy chłopakiem. Rodzice nas namawiali, że możemy u nich mieszkać itp., ale nie wyobrażaliśmy sobie tego. Pracowaliśmy oboje od początku studiów - oboje studiowaliśmy dziennie, bo nie chcieliśmy brać kasy od rodziców, a zaoczne studia kosztowały. Wychodziłam z domu przed 6, wracałam między 20-23, bo pracowałam na pełny etat i jeździłam do pracy, na studia, do pracy i jeszcze nadgodziny udawało mi się zrobić. 5 lat niemal wycięte z życia, ale daliśmy radę. Nie raz rodzice oferowali pomoc, bo się w życiu jeszcze napracujemy, ale byliśmy uparci. Starczało nam na opłaty, jedzenie, a z czasem i na przyjemności. Raz lepiej, raz gorzej, ale nie mieliśmy czasu się nad tym zastanawiać.
Zawsze wychodziłam z założenia, że jeśli nie uda się tym razem to uda się następnym i jakoś wszystko się poukłada. Jeśli mam na coś wpływ to staram się, żeby było jak najlepiej - jeśli nie mam to nie walczę, bo nie lubię marnować sobie życia.
Raz jeden sprzeciwiłam się rodzicom i po kilku miesiącach mama przyznała mi rację, choć niepotrzebnie wylałam masę łez... wtedy zrozumiałam dlaczego dorosły człowiek nie powinien 'żyć' z rodzicami i podejmować własne decyzje. Kupiłam szczeniaka, a po roku okazało się że jest bardzo ciężko chory i były 3 wyjścia: uśpić, czekać aż sam zdechnie, albo operować - jedynie w Warszawie, bo nigdzie indziej wtedy takich operacji nie robili (jeszcze Gdańsk), ale to było jeszcze dalej. Poprosiłam rodziców o pożyczkę, bo leczenie, diagnostyka, dojazdy po 300 km w jedną stronę były wtedy bardzo kosztowne, ale usłyszałam, że przecież on nie ma szans (miał ok. 20%) i tylko zrobię sobie długi - nie wierzyłam, że to moi rodzice... Później ojciec chciał dać mi kasę na operację, ale nie wzięłam ani grosza. Zrobiłam trochę nadgodzin, sprzedaliśmy kilka rzeczy i daliśmy radę, choć wtedy było na prawdę krucho, bo wydanie kilku tysięcy złotych dla studentów na swoim to jednak jest odczuwalne.
Na prawdę wszystko się da tylko trzeba próbować - pracowałam najpierw na zleceniu, mój chłopak rozkręcał firmę, czasem miał dochody, czasem nie,ale wierzyliśmy że się uda. Musieliśmy przyzwyczaić się do tego, że nie możemy pozwolić sobie na wiele rzeczy, na które mieliśmy wcześniej od rodziców, ale najważniejsze było to że mamy własne życie i nikt nami nie dyryguje. Na pewno i Wy byście sobie poradzili mam nadzieję, że tak będzie tylko uwierz, że możecie

Piszesz jakbym chciała żyć na rachunek któregoś z rodziców a to totalna bzdura. "Musieliśmy przyzwyczaić się do tego, że nie możemy pozwolić sobie na wiele rzeczy, na które mieliśmy wcześniej od rodziców" ja od rodziców nie miałam nic i nie mam, serio, zero fajnych wspomnień nawet. Jeszcze trochę dzięki nim stracę swój rodzinny dom. Cenię wasze rady, bo nie chcecie źle, tylko chcecie doradzić, ale każdy ma jakieś swoje przeżycia , na których opiera swoje porady. Już naprawdę nie chcę ciągnąć tego tematu, doradziłyście już mi wystarczająco, ale i tak logiczne, że zrobię tak jak pozwala mi na to moja sytuacja i co uznam za najlepsze. Nie migałam się nigdy od pracy ale tyle co już poroznosiłam CV i nic... Teraz czekam na cynk, CV poszło i może się uda. Chcę w to wierzyć.

 

[174974]

Dziewczyny pomocy!
dostałam dziś krwawienia. byłam u lekarza jest pęcherzyk i dała mi tabletki.
czy któraś tak miała i czy wszystko Później było dobrze

Ale dostałaś krwawienia i dzisiaj byłaś u lekarza czy jak? Duże jest to krwawienie? Są skrzepy czy nie ma?

 

[belle81]

Na pewno w końcu Wam się poukłada. Trzymam kciuki
Mam dużą część rodziny i kilku znajomych na Pomorzu, bo tam urodził się mój tata... Na pewno jest tam troszkę trudniej (mój tata wyjechał na Śląsk jak miał 19 lat), ale radzą sobie wszyscy, myślę że nawet dobrze. Część wyjechała, a reszta poukładała sobie życie na swój sposób.
Też pamiętam gorsze czasy, kiedy wynajęliśmy mieszkanie z moim jeszcze wtedy chłopakiem. Rodzice nas namawiali, że możemy u nich mieszkać itp., ale nie wyobrażaliśmy sobie tego. Pracowaliśmy oboje od początku studiów - oboje studiowaliśmy dziennie, bo nie chcieliśmy brać kasy od rodziców, a zaoczne studia kosztowały. Wychodziłam z domu przed 6, wracałam między 20-23, bo pracowałam na pełny etat i jeździłam do pracy, na studia, do pracy i jeszcze nadgodziny udawało mi się zrobić. 5 lat niemal wycięte z życia, ale daliśmy radę. Nie raz rodzice oferowali pomoc, bo się w życiu jeszcze napracujemy, ale byliśmy uparci. Starczało nam na opłaty, jedzenie, a z czasem i na przyjemności. Raz lepiej, raz gorzej, ale nie mieliśmy czasu się nad tym zastanawiać.
Zawsze wychodziłam z założenia, że jeśli nie uda się tym razem to uda się następnym i jakoś wszystko się poukłada. Jeśli mam na coś wpływ to staram się, żeby było jak najlepiej - jeśli nie mam to nie walczę, bo nie lubię marnować sobie życia.
Raz jeden sprzeciwiłam się rodzicom i po kilku miesiącach mama przyznała mi rację, choć niepotrzebnie wylałam masę łez... wtedy zrozumiałam dlaczego dorosły człowiek nie powinien 'żyć' z rodzicami i podejmować własne decyzje. Kupiłam szczeniaka, a po roku okazało się że jest bardzo ciężko chory i były 3 wyjścia: uśpić, czekać aż sam zdechnie, albo operować - jedynie w Warszawie, bo nigdzie indziej wtedy takich operacji nie robili (jeszcze Gdańsk), ale to było jeszcze dalej. Poprosiłam rodziców o pożyczkę, bo leczenie, diagnostyka, dojazdy po 300 km w jedną stronę były wtedy bardzo kosztowne, ale usłyszałam, że przecież on nie ma szans (miał ok. 20%) i tylko zrobię sobie długi - nie wierzyłam, że to moi rodzice... Później ojciec chciał dać mi kasę na operację, ale nie wzięłam ani grosza. Zrobiłam trochę nadgodzin, sprzedaliśmy kilka rzeczy i daliśmy radę, choć wtedy było na prawdę krucho, bo wydanie kilku tysięcy złotych dla studentów na swoim to jednak jest odczuwalne.
Na prawdę wszystko się da tylko trzeba próbować - pracowałam najpierw na zleceniu, mój chłopak rozkręcał firmę, czasem miał dochody, czasem nie,ale wierzyliśmy że się uda. Musieliśmy przyzwyczaić się do tego, że nie możemy pozwolić sobie na wiele rzeczy, na które mieliśmy wcześniej od rodziców, ale najważniejsze było to że mamy własne życie i nikt nami nie dyryguje. Na pewno i Wy byście sobie poradzili mam nadzieję, że tak będzie tylko uwierz, że możecie

Wow,jestem pod wrażeniem.
Dokładnie to miałam na myśli. Brać życie w swoje ręce żeby nie być od nikogo zależnym. Każdy podjęty trud kiedyś zaowocuje. A rodzice...kochajmy ich,słuchajmy "dobrych" rad ale róbmy po swojemu.

 

[Mamulkakubusia]

Ale dostałaś krwawienia i dzisiaj byłaś u lekarza czy jak? Duże jest to krwawienie? są skrzepy czy nie ma?

dziś o 12 dostałam krwawienia i.po 14 byłam u lekarza. a krwawienie na początku były takie maleńkie skrzepy ale teraz już nie ma a krew leci dalej takie jakby okres

 

[piorunem]

Ja jedynie co mam od rodziców to pełno nerwów i ich długi. ;

Piszesz jakbym chciała żyć na rachunek któregoś z rodziców a to totalna bzdura. "Musieliśmy przyzwyczaić się do tego, że nie możemy pozwolić sobie na wiele rzeczy, na które mieliśmy wcześniej od rodziców" ja od rodziców nie miałam nic i nie mam, serio, zero fajnych wspomnień nawet. Jeszcze trochę dzięki nim stracę swój rodzinny dom. Cenię wasze rady, bo nie chcecie źle, tylko chcecie doradzić, ale każdy ma jakieś swoje przeżycia , na których opiera swoje porady. Już naprawdę nie chcę ciągnąć tego tematu, doradziłyście już mi wystarczająco, ale i tak logiczne, że zrobię tak jak pozwala mi na to moja sytuacja i co uznam za najlepsze. Nie migałam się nigdy od pracy ale tyle co już poroznosiłam CV i nic... Teraz czekam na cynk, CV poszło i może się uda. Chcę w to wierzyć.

Trzymam kciuki, żeby się udało.
Nie napisałam o życiu na rachunek rodziców, ale powiedzmy ‚u boku rodziców’... dla mnie po prostu obecność innych, którzy mogą wpływać na jakieś nasze decyzje i ‚przenoszą’ na nas swoje problemy byłaby nie do zniesienia.
Wyraziłam swoje zdanie i bardziej chodziło mi o to, że trzeba wyznaczać sobie cele i do nich dążyć... i być może jest to czasem łatwiejsze jak się człowiek trochę ‚uwolni’ choć teraz wydaje się to niemożliwe...

 

[174974]

dziś o 12 dostałam krwawienia i.po 14 byłam u lekarza. a krwawienie na początku były takie maleńkie skrzepy ale teraz już nie ma a krew leci dalej takie jakby okres

No to lekarz nic Ci nie doradził?

 

[Mamulkakubusia]

No to lekarz nic Ci nie doradził?

nie... tabletki przepisal tylko i ze jak.nie ustapi to do.szpitala

 

[174974]

Trzymam kciuki, żeby się udało.
Nie napisałam o życiu na rachunek rodziców, ale powiedzmy ‚u boku rodziców’... dla mnie po prostu obecność innych, którzy mogą wpływać na jakieś nasze decyzje i ‚przenoszą’ na nas swoje problemy byłaby nie do zniesienia.
Wyraziłam swoje zdanie i bardziej chodziło mi o to, że trzeba wyznaczać sobie cele i do nich dążyć... i być może jest to czasem łatwiejsze jak się człowiek trochę ‚uwolni’ choć teraz wydaje się to niemożliwe...

Właśnie chcemy się uwolnić ale niestety coś za coś. Tak czy inaczej nie chcę zostawić ich na pastwę losu, to jednak rodzice...