Staraczki 2023

[hachette]

mój mąż nie czuje żadnej presji on jest szczęśliwy ze mną, jak będzie dziecko, to będzie cudownie, ale nie jest mu ono do szczęścia bezwzględnie potrzebne, ważne, żebym ja z nim była - tak mi powtarza więc on się nie martwi zachodzeniem w ciążę, on się martwi tym, że ja się martwię zachodzeniem w ciążę, taka sytuacja

No to ja wiem czy taka ogromna różnica jest między 60 a 61?

 

[IssGreen]

mój mąż nie czuje żadnej presji on jest szczęśliwy ze mną, jak będzie dziecko, to będzie cudownie, ale nie jest mu ono do szczęścia bezwzględnie potrzebne, ważne, żebym ja z nim była - tak mi powtarza więc on się nie martwi zachodzeniem w ciążę, on się martwi tym, że ja się martwię zachodzeniem w ciążę, taka sytuacja

Mój narzeczony myśli podobnie.

 

[lady_in_blue]

mąż nie ma granicy. Przed chwilą właśnie napisalam: on się nie martwi tzn martwi się tym, że ja się martwię

Rozumiem :-) no cóż, myślę że musicie zrobić tak, żeby się z tym dobrze czuć po prostu, bo to Wy z tym będziecie żyć

Jak to mówią - tylko krowa nie zmienia zdania więc w razie czego nie będziemy Cię rozliczać ze zmiany poglądów don't worry

 

[Bolilol]

No to ja wiem czy taka ogromna różnica jest między 60 a 61?

niby nie, ale później będzie czy taka duża różnica między 61 a 62, 62 a 63 zobaczymy jak będę śpiewać za tych 7 miesięcy, kto wie, może będzie: "A jeszcze jeden cykl", a później "no to jeszcze jeden", i "jeszcze jeden, ostatni", i "nie no, na pewno ostatni" itd

 

[Owulacja]

To ja się tylko wtrącę, że mój tata został moim ojcem w wieku 50 lat ;-)
A na innym forum jest dziewczyna w wieku 38, która stara się od 10 lat o ciążę z partnerem 68 ;-)

To jak tam z tym wiekiem? :-)

Kurde, ale ten partner 68 lat ma? Oczywiście życzę mu sto lat w zdrowiu i oby miał siłę wychowywać małe dziecko - wymagające najwięcej w pierwszych latach życia

 

[Avy]

mój mąż nie czuje żadnej presji on jest szczęśliwy ze mną, jak będzie dziecko, to będzie cudownie, ale nie jest mu ono do szczęścia bezwzględnie potrzebne, ważne, żebym ja z nim była - tak mi powtarza

U nas odwrotnie! Niemężowi bardziej zależy na dziecku niż mi
Sądząc po jego gadaniu to chyba myślał, że jak już się zdecydujemy na dziecko to ono pojawi się już zaraz

 

[Bolilol]

Mój narzeczony myśli podobnie.

a jak się z tym czujesz? Bo ja czasami czuje się taka pozostawiona, niezrozumiana (?) i chciałabym, żeby się bardziej zaangażował, ale z drugiej strony jakby on się zaczął tym stresować jak ja, to bym osiwiała i to jego bycie oazą spokoju mi bardzo pomaga, bo z jego strony w ogóle nie czuję presji dzięki temu, że nie pokazuje żadnego rozczarowania jak mu mówie, że test negatywny. "Jest negatywny to jest negatywny, może za miesiąc się uda" - i jakoś tak mi wtedy lżej jak on tak mówi.

 

[Bolilol]

U nas odwrotnie! Niemężowi bardziej zależy na dziecku niż mi
Sądząc po jego gadaniu to chyba myślał, że jak już się zdecydujemy na dziecko to ono pojawi się już zaraz

ja tak myślałam

 

[olka11135]

Młodzieniaszek to na pewno nie, ale jak przypomnę sobie siebie w wieku 20+ lat jak potrafiłam spać po 16 godzin dziennie i wiecznie nie miałam na nic siły to w porównaniu z tym jak teraz potrafię bez narzekania wstać o 5 i po prostu chce mi się żyć - to nie sądzę żeby późne rodzicielstwo zawsze było złe. Poza tym rodzicielstwo to nie tylko jazda na rowerze i rolkach, to tez czas i uwaga poświęcona dziecku, stabilne życie bez pogoni za pieniądzem, wspólne wieczory przy planszowkach i książkach a nie babcia na nocowaniu bo mama i tata musieli biec na imprezę czwarty raz w miesiącu itd. Z pełnoletnimi dziećmi to mało który rodzic jeszcze jeździ na rowerze i rolkach i to raczej dlatego, ze dzieci wolą inne towarzystwo a nie dlatego, ze rodzicom się nie chce

Chętniej wyjdę na imprezę teraz w wieku 33 lat, niż jak miałam 21 (urodziłam wtedy syna)

 

[IssGreen]

a jak się z tym czujesz? Bo ja czasami czuje się taka pozostawiona, niezrozumiana (?) i chciałabym, żeby się bardziej zaangażował, ale z drugiej strony jakby on się zaczął tym stresować jak ja, to bym osiwiała i to jego bycie oazą spokoju mi bardzo pomaga, bo z jego strony w ogóle nie czuję presji dzięki temu, że nie pokazuje żadnego rozczarowania jak mu mówie, że test negatywny. "Jest negatywny to jest negatywny, może za miesiąc się uda" - i jakoś tak mi wtedy lżej jak on tak mówi.

Na początku myślałam, że żartuje, mówi to tylko dlatego, by nie sprawiać mi przykrości. Pochodzi z wielodzietnej rodziny, widzę, jak traktuje dzieci, trudno było uwierzyć, że w przyszłości widzi nas jako dwójkę a nie trójkę i z tego będzie czerpał szczęście.
Są chwile, kiedy mam ochotę krzyczeć z bezsilności... a on wtedy spokojnie mówi: zapytamy panią doktor, zmienimy te tabletki, dajmy sobie czas, odpuść, zmień myślenie... Tak jakby to było takie proste, jakby podchodził ma luzie i jakby mu nie zależało... Z drugiej strony załatwił mi lekarza, uczestniczy w każdej wizycie, chodzimy na badania, przytula mnie, rozmawia... wiem, że przeżywa to na swój sposób... stonowany i mniej emocjonalny... po prostu inny... uczę się to akceptować.