Moja historia

[LaraKroft]

Przeczytałam cały Twój post ,w ratach ale cały i dla mnie to co przeżyłaś jest straszne . Podziwiam Cię i mogę Ci powiedzieć jak kobieta kobiecie że jestem z ciebie mega dumna Mimo że tyle przeszłaś to nadal jesteś silna Co do męża to szczerze mówiąc zachował się bardzo nie fajnie bo powinien cię wspierać i dać Ci dużo miłości chociaż by z powodu twoich traumatycznych przeżyć Dla mnie jest to naturalny odruch że mąż czy też partner kobietę po porodzie otacza troską. Może i masz baby blues'a tak jak któraś z dziewczyn wyżej pisała , hormony w Tobie szaleją i tu najlepsza receptą wg mnie było by porozmawianie z nim o tym .Musisz się przełamać bo możliwe że on nie zdaje sobie z tego sprawy. Duszenie tego wszystkiego w sobie nie jest najlepszym rozwiązaniem . Ściskam Cię mocno i życzę dużo zdrowia oraz radości Tobie oraz Twojej córeczce

 

[mysza28]

Przeczytałam cały Twój post ,w ratach ale cały i dla mnie to co przeżyłaś jest straszne . Podziwiam Cię i mogę Ci powiedzieć jak kobieta kobiecie że jestem z ciebie mega dumna Mimo że tyle przeszłaś to nadal jesteś silna Co do męża to szczerze mówiąc zachował się bardzo nie fajnie bo powinien cię wspierać i dać Ci dużo miłości chociaż by z powodu twoich traumatycznych przeżyć Dla mnie jest to naturalny odruch że mąż czy też partner kobietę po porodzie otacza troską. Może i masz baby blues'a tak jak któraś z dziewczyn wyżej pisała , hormony w Tobie szaleją i tu najlepsza receptą wg mnie było by porozmawianie z nim o tym .Musisz się przełamać bo możliwe że on nie zdaje sobie z tego sprawy. Duszenie tego wszystkiego w sobie nie jest najlepszym rozwiązaniem . Ściskam Cię mocno i życzę dużo zdrowia oraz radości Tobie oraz Twojej córeczce

Bardzo dziękuję Zdecydowanie duszenie nie jest dobrym rozwiązaniem. Dlatego też w sobotę usiedliśmy i pogadaliśmy. Powiedziałam wszystko. Ulżyło mi niesamowicie. Mąż też się wygadał. Oboje wiemy że było nam to potrzebne. Będzie już teraz dobrze. Zeszło ciśnienie i nerwowa atmosfera. Bardzo dziękuję. My kobiety jesteśmy bardzo dzielne. Nasze ciała znoszą wiele zmian. Pozdrawiam serdecznie i przesyłam mnóstwo pozytywnej energii i całusy ściskam i jeszcze raz dziękuję za miłe słowa

 

[wiola0904]

A mnie się wydaje, że przechodzisz baby blues’a i wszystko wyolbrzymiasz. Naprawdę hormony w połogu przekłamują obraz rzeczywistości. Po kilku tygodniach wszystko wróci do normy. I nie rozumiem oczekiwania, że za ciążę i poród należy się medal. Kobiety są do tego stworzone. Ja absolutnie nie neguję cudu życia i cudu narodzin, ale nie ma bardziej naturalnej rzeczy. Mam wrażenie, że niektóre kobiety oczekują od swojego mężczyzny za urodzenie dziecka wdzięczności jakby oddały mu nerkę. Przecież dziecko rodzimy też „dla siebie”. Żaden normalny facet nie oczekuje orderu za spłodzenie potomka.
Zrób coś dla siebie, pójdź do kosmetyczki czy fryzjera. Zjedz coś dobrego, wypij lampkę wina i po prostu przetrwaj ten czas a jak hormony wrócą do normy to pewnie inaczej na to spojrzysz.

Ja mogę napisać tylko tyle, że współczuję męża. Poważnie. Mój jest mega dumny, z całych 9 miesięcy, kiedy nosiłam synka pod sercem a następnie z całego dnia porodu. Był przy mnie, widział jak wygląda to od 'srodka', widział jak zmienia się moje ciało, jak pojawiają się rozstępy, jak piersi zmieniają kształt, trzymał za rękę cała ciążę i w dniu porodu, masował plecy, mówił, że super sobie radzę. Gdy wróciliśmy do domu, wszystkim opowiadał, że wie jak wiele kobietą musi znieść aby na świat szczęśliwie przyszło dziecko. Począwszy od wymiotów, złego samopoczucia, zmęczenia, stresu, skończywszy na porodzie i połogu. I owszem, ja również uważam, że facet powinien być wsparciem. Narodziny to cud sam w sobie, ale na koniec dnia, to my kobiety leżymy w bólach, pękamy lub jesteśmy nacinane, to my idziemy siusiu po porodzie i modlimy się by nie bolało... A kobiety po cc to w ogóle dla mnie kobiety bohaterki... A tym bardziej powinny być dla swoich mezow/partnerów.
Połóg to bardzo trudny okres dla większości z mam. I wiesz co? Myślę, że wiele z nas potrzebuje wtedy, w całym natłoku wszystkiego co się dzieje dookoła, usłyszeć od swojego faceta, że świetnie sobie radzimy, poczuc wsparcie, usłyszeć dobre słowo. Niektóre z nas tracą wiarę same w siebie a takie coś pomaga budować w nas pewność siebie. Oczywiście, dla mnie działa to w dwie strony. Słuchałam od męża pochwal ale sama również nie szczędziłam mu ciepłych słów, że jest cudownym tata, że super zajmuje się synkiem, że jest mi bardzo pomocny i bez niego nie dałabym rady (nawet jeśli wiem, że dałabym, to dlaczego mam go nie umocnił w tym co robi, dlaczego mam nie powiedzieć, że doceniam mimo że mogę myśleć, że to jego obowiązek, dlaczego mam nie pochwalić nawet za najprostsza rzecz), czy nie na tym polega związek? Rodzina? Na wsparciu, na docenianiu wkładu jaki każdego dnia dajemy od siebie, na okazywaniu wdzięczności i dumy z drugiej osoby?
Może po prostu każdy z nas ma inną wizję rodziny, partnerstwa itp. Na pewno ostatnia rzeczą jaką chciałabym usłyszeć to, że cokolwiek wyolbrzymiam. Bo uważam, że to, że kobieta rodiz dziecko, jest czymś ogromnym, o ile nie największym jej życiowym osiągnięciem... I tak, zasługujemy na pochwały, na słowa otuchy, na troskę i na bycie z nas dumnymi!!!!

 

[Karolina2495]

A mnie się wydaje, że przechodzisz baby blues’a i wszystko wyolbrzymiasz. Naprawdę hormony w połogu przekłamują obraz rzeczywistości. Po kilku tygodniach wszystko wróci do normy. I nie rozumiem oczekiwania, że za ciążę i poród należy się medal. Kobiety są do tego stworzone. Ja absolutnie nie neguję cudu życia i cudu narodzin, ale nie ma bardziej naturalnej rzeczy. Mam wrażenie, że niektóre kobiety oczekują od swojego mężczyzny za urodzenie dziecka wdzięczności jakby oddały mu nerkę. Przecież dziecko rodzimy też „dla siebie”. Żaden normalny facet nie oczekuje orderu za spłodzenie potomka.
Zrób coś dla siebie, pójdź do kosmetyczki czy fryzjera. Zjedz coś dobrego, wypij lampkę wina i po prostu przetrwaj ten czas a jak hormony wrócą do normy to pewnie inaczej na to spojrzysz.

Nie dziwię się, że masz w nicku BITCH

 

[BBP]

Ja mogę napisać tylko tyle, że współczuję męża. Poważnie. Mój jest mega dumny, z całych 9 miesięcy, kiedy nosiłam synka pod sercem a następnie z całego dnia porodu. Był przy mnie, widział jak wygląda to od 'srodka', widział jak zmienia się moje ciało, jak pojawiają się rozstępy, jak piersi zmieniają kształt, trzymał za rękę cała ciążę i w dniu porodu, masował plecy, mówił, że super sobie radzę. Gdy wróciliśmy do domu, wszystkim opowiadał, że wie jak wiele kobietą musi znieść aby na świat szczęśliwie przyszło dziecko. Począwszy od wymiotów, złego samopoczucia, zmęczenia, stresu, skończywszy na porodzie i połogu. I owszem, ja również uważam, że facet powinien być wsparciem. Narodziny to cud sam w sobie, ale na koniec dnia, to my kobiety leżymy w bólach, pękamy lub jesteśmy nacinane, to my idziemy siusiu po porodzie i modlimy się by nie bolało... A kobiety po cc to w ogóle dla mnie kobiety bohaterki... A tym bardziej powinny być dla swoich mezow/partnerów.
Połóg to bardzo trudny okres dla większości z mam. I wiesz co? Myślę, że wiele z nas potrzebuje wtedy, w całym natłoku wszystkiego co się dzieje dookoła, usłyszeć od swojego faceta, że świetnie sobie radzimy, poczuc wsparcie, usłyszeć dobre słowo. Niektóre z nas tracą wiarę same w siebie a takie coś pomaga budować w nas pewność siebie. Oczywiście, dla mnie działa to w dwie strony. Słuchałam od męża pochwal ale sama również nie szczędziłam mu ciepłych słów, że jest cudownym tata, że super zajmuje się synkiem, że jest mi bardzo pomocny i bez niego nie dałabym rady (nawet jeśli wiem, że dałabym, to dlaczego mam go nie umocnił w tym co robi, dlaczego mam nie powiedzieć, że doceniam mimo że mogę myśleć, że to jego obowiązek, dlaczego mam nie pochwalić nawet za najprostsza rzecz), czy nie na tym polega związek? Rodzina? Na wsparciu, na docenianiu wkładu jaki każdego dnia dajemy od siebie, na okazywaniu wdzięczności i dumy z drugiej osoby?
Może po prostu każdy z nas ma inną wizję rodziny, partnerstwa itp. Na pewno ostatnia rzeczą jaką chciałabym usłyszeć to, że cokolwiek wyolbrzymiam. Bo uważam, że to, że kobieta rodiz dziecko, jest czymś ogromnym, o ile nie największym jej życiowym osiągnięciem... I tak, zasługujemy na pochwały, na słowa otuchy, na troskę i na bycie z nas dumnymi!!!!

Ale komu współczujesz męża?

Czy bycie dumnym działa tak, że im cięższy poród i im więcej rozstępów tym bardziej należy być dumnym? Czy mam rozumieć, że zrobiłam coś gorzej skoro nie wymiotowałam, nie mam blizny ani rozstępów? I dlaczego kobiety po cięciu są bardziej bohaterskie?

Każdy zasługuje na docenienie w związku i na troskę. Bezdzietne, mamy ado, ojcowie również. Ciąża i poród to jest fizjologia. To, że urodziłam nie czyni mnie w żadnym stopniu bardziej wartą troski niż moje bezdzietne koleżanki. To że nie mam rozstępów nie sprawia, że nie zasługuję na pochwały.
I naprawdę, urodzenie dziecka nie jest największym osiągnięciem ani miarą wartości kobiety. Jedna urodzi pięcioro i dla świata byłoby lepiej gdyby nie istniała a druga będzie bezdzietna a odkryje brakujące pierwiastki.

 

[BBP]

Nie dziwię się, że masz w nicku BITCH

A rozwiniesz?

 

[Karolina2495]

Nie [emoji846] szkoda czasu na takich ludzi jak ty [emoji846]

A do autorki wątku: bardzo Cię rozumiem. Ja też mialam "komplikacje" (mało powiedziane) na porodowce. Mój mąż dzwonił zaplakany do rodziny. Musiał się zająć sam noworodziem. Na rękach by mnie nosił jakby musiał. Miałam dużo wsparcia. Rodzina i moja i męża wydzwaniala pytać jak się czuję. Normalna ludzka rzecz. Tak bardzo potrzebna po normalnym porodzie, a tym bardziej po takim z komplikacjami, gdzie matka albo dziecko moglo stracić życie. Kto nie przeżył nie zrozumie [emoji8]

Spróbuj porozmawiać z kimś o tym. Jeśli mąż nie słucha to z kims z rodziny. Żeby mieć wsparcie i móc się wygadać. Jesteś dzielna. Dałaś radę [emoji173] u mnie minął ponad rok od porodu, a ja do tej pory czasami mam koszmary związane z porodem i nie mam na nie wpływu..

Najważniejsze, że obie jesteście na tym świecie [emoji4] ciesz się każdą chwilą z dzieckiem[emoji8]

A rozwiniesz?

 

[BBP]

Nie [emoji846] szkoda czasu na takich ludzi jak ty [emoji846]

mojego na twoje niskich lotów insynuacje tym bardziej. Po co puszczasz takie śmierdzące bąki, skoro nawet nie potrafisz uzasadnić…

 

[usuniecie]

Dzień dobry wszystkim,
Ostrzegam będzie bardzo długo. Nie wiem czy to dobry pomysł ale Chciałabym żebyście poznały moją historie. Chcę się wygadać i w ten sposób liczę że mi ulży. Nie mam z kim o tym porozmawiać... Znaczy miałabym ale to nie jest dobry pomysł. Tu jestem anonimowa. A rozmowa o tym co przeżyłam jest naprawdę dla mnie bardzo ciężka. Głupie to ja wiem ale liczę że zrozumiecie.
Mianowicie zacznę od początku. 2 sierpnia 2021 minie równo 2 miesiące od najpiękniejszego dnia w moim życiu. Najpiękniejszego a zarazem bardzo stresującego. Urodziłam córkę. Plan był że chce rodzić naturalnie. W dniu terminu tj 31 maja zgłosiłam się na izbę przyjęć do szpitala. Standardowo ktg i z racji panujących warunków test pcr covid. Odesłali do domu bo wszystko ok mam zgłosić się następnego dnia z wynikiem testu i powiedzą co dalej. Jak będzie negatywny to przyjmują na oddział i wywołują jak pozytywny to odeślą gdzie idziej.
Wróciliśmy do domu wieczorem szok pozytywny i co dalej. Miałam trafić na stronę covidowa do szpitala do którego za nic w świecie nie chciałam trafić? Z izby przyjęć owego szpitala dowiedziałam się że będę z dziewczynami mocno chorymi. Ja która nie ma żadnych kompletnie objawów mam leżeć z dziewczynami które są objawowe ? A potem również moje dziecko? Do tego zrobią cesarkę bo oni mają takie zasady teraz. Placz i stres co dalej. Noc i następny dzień upłynął pod znakiem miliona telefonów co dalej. I żeby spróbować dostać się do innego szpitala. Czemu mi tak zależało? Bo rozmawiałam z sporą ilością lekarzy że testy nawet pcr się mylą szczególnie u kobiet w ciąży więc pół na pół albo mam albo nie. Ryzykować? Iść do sali z dziewczynami które na 100% mają covid? Co dalej? Staraliśmy się o dziecko ponad rok. To był cud że z moimi wynikami się udało. Ginekolog śmiała się że zajęliśmy głowę innymi tematami i proszę udało się. To prawda po części zaczęliśmy odpuszczać bo wiedziałam że będę się musiała leczyć żeby móc zajść w ciążę. A tu proszę nasz mały osobisty cud. Także dlatego mi po stokroć zależało żeby uniknąć szpitala który był na mojej czarnej liście. Po drugie chciałam uniknąć cesarki. Czemu? Bo marzyłam żeby urodzić naturalnie żeby móc od razu tulić dziecko. A po drugie strach bo to jednak operacja. W końcu wieczorem dowiedzieliśmy się że przepisy się od 1 czerwca zmieniły i każdy szpital bez względu na wynik testu ma obowiązek mnie przyjąć. Tak więc 2 czerwca zgłosiłam się ponownie na izbę przyjęć do wybranego szpitala. W skrócie opiszę sytuację. Zrobiono mi ktg zapis książkowy prawidłowy. Po tym zbadał mnie lekarz i stwierdził że już są 4 cm rozwarcia (już? Przecież ja się cudownie czułam co zdziwiło wszystkich bo pierwsze bóle powinnam mieć. ) i pani doktor zrobiła usg gdzie potwierdziła że jest wszystko w porządku nie ma nic złego. Łożysko bez cech oddzielenia itd. Ponownie wzięła mnie na fotel żeby jak to stwierdziła "popędzić szyjkę macicy" powiem tak badanie czy jak to się niby nazywało masażem masakra. Po tym zaczęłam krwawic dość mocno. Ale ze pani doktor się spieszyło bo dała odczuć ze jestem jak trędowata bo covid. Spieszyła się i była bardzo niedelikatna i oschła. I powiedziała że dzisiaj urodzę a ona zrobi wszystko żeby jutro mnie wypisać do domu. Bo nie będsie mnie trzymać ze względu na covid. Nikt poza nią nie traktował mnie w ten sposób. Zapytała jeszcze czy mam objawy ja że nie mam. Zaczęła pytać czy kiedykolwiek miałam jakieś więc odp że w majówkę miałam dwa dni stanu podgoraczkowego i nic więcej. Także jak się dowiedziałam mogłam mieć wtedy covid a pcr w ten sposób wyszedł pozytywny bo jeszcze potencjalnie przez 3 miesiące będzie taki wychodzić. Wstałam z fotela i znów chlusnelo ze mnie. W takim stanie (uplamiona cała w krwi ) kazała mi iść żeby założyli mi wenflon i pobrali krew potem wysłali przez korytarz że mam się przebrać. Ledwo trzymałam się na nogach. Trzęsłam się i jak tu się ubrać. No nic poszłam do tej łazienki i trochę się chusteczkami obmylam i przebrałam do porodu. Zadzwoniłam do męża że będą wywoływać. (z racji przepisów nie mógł być od razu mimo pozytywnego może go będę mogła mieć przy sobie ale położna zdecyduje.) ucieszył się bardzo i szybko skończyłam rozmowę i udałam się na blok porodowy. Znów zapis ktg i leżałam. Czułam już na ciąg dalszy. Wypełnianie dokumentów. No i teraz się zacznie.... Ponownie przyszła pani doktor i ponownie zrobiła to cudowne badanie.... Z taką siła próbowała powiem dosadnie włożyć całą rękę w moją szyjkę ze zwijałam się z bólu aż chyba naderwałam prześcieradło na łóżku. Stwierdziła że tak musi być bo to przyspieszy musi boleć i koniec. Zaczęło być mi słabo. Przyniosła narzędzie do przebicia pęcherza płodowego. Z położną patrzyły na moje wody i obie blade coś zaczęły szeptać zapytałam się czy wszystko ok i położną zaczęła mnie uspokajać ze ok. Nagle ktg zaczęło cichnąć przerażona położna zaczęła w innych miejscach brzucha dotykać. O trochę coś tam słychać ale słabiej. Co raz słabiej. Ja przed oczami mroczki słabo mi coś mówią a ja przerażona co to będzie. Coś jest nie tak wiem to. Dzwonią po lekarza który zbiega patrzy i mówi " bierzemy ją na stół przecież odkleja się łożysko stracimy i ją i dziecko. Biegiem" jak to??? Halo czy ktoś coś mi powie. Nie widziałam co się ze mną dzieje byłam jakby już w innym świecie ledwo dociera do mnie cokolwiek. Proszę o chwilę zeby napisać sms do męża. Nie ma czasu. Szybko położna pomaga mi założyć strój do operacji. Każą wstać i ciągną siła na blok przez korytarz. Tak nie zawieźli mnie na wózku miałam iść o własnych siłach. Ledwo idę.. Ratunku one nadal ciągną. Krew leci a ja w takim stanie mam iść. Czuję że jest bardzo źle. I co dalej? Stracę dziecko? Kiedy tak biegiem ciągną mnie przez korytarz wychodzi z sal sporo kobiet gapią się na taką mnie. Nie muszę mówić jak się czułam skrępowana.... Takie gapie są niepotrzebne. No ale. Kładą na stół ja już ledwo przytomna. Usypiaja i jeszcze zdążyłam usłyszeć płacz mojego dziecka. Czułam nawet że mi popłynęła łza i już wiedziałam że będzie ok. Dziecko na pewno żyje a ja mam nadzieję że też będzie ok I odpłynęłam. Standardowo zaczęli wybudzać po cesarce na sali operacyjnej czułam ból brzucha bo naciskali na niego z taką siła (jak się okazało w ten sposób krew zalegająca wyciskali ze mnie.). Koniec tej części tragicznej. Na sali pooperacyjnej się obudziłam położna złota kobieta zajmowała się mną aż się całkowicie nie wybudzę. Moje pierwsze słowa co z dzieckiem (co było nie lada wysiłkiem po całkowitym uśpieniu. Ta rurką mi podrapali całe gardło i wymówić słowo to wyczyn) jest ok dziewczynka. Zaraz przyjdzie ktoś kto mi powie co i jak. Poprosiłam o telefon żeby napisać sms chociaż. Zadzwoniłam do męża bo nie do końca byłam sprawna na sms. Ledwo mówiłam powiedziałam co miałam i czekałam na kogoś kto ma mi wszystko powiedzieć. Przyszła pani położna powiedziała że jest super. Dziecko zdrowe. Zabrała telefon i wrocila. Zobaczyłam pierwsze zdjęcia. Malutka w inkubatorze leżała bo do obserwacji po tym wszystkim ale jest ok. Ulga totalna. Łzy szczęścia. Wzięłam sobie za punkt honoru żeby jak najszybciej wstać i funkcjonować. Tak więc Po 7 godzinach wstałam. Poszłam się umyć to był mój główny cel. Czułam się brudna i po tej historii chciałam zmyć ten wstyd? Skrępowanie? Tak to chyba to. Miałam cel szybko zregenerować się i po przeżyciach ruszyc do przodu. No to już więcej szczegółów później nie będę trula. Po dobie dostałam małą dla siebie już na stałe. Wyszłyśmy w piątek (druga doba po cesarskim cięciu). Najszczęśliwszy moment. Mąż przyjechał... I tu się zaczyna dalszy ciąg opowieści.... Stwierdzam że moja trauma po porodzie i takich przeżyciach się pogłębia bo On mój mąż od samego początku zachowuje się co najmniej.... Sami ocenicie. Widzę go chce już jak najszybciej się przytulić i wiedzieć że będzie dobrze. On szok nowe doświadczenia na mnie nie patrzy tylko na dziecko. Nie dziwię się. Nowe odczucia uczucia. Wkłada do samochodu ja chce się przytulić odsuwa się. Tak więc wsiadam do auta bez pomocy boli jak nie wiem. Psychicznie jeszcze bardziej. Idiotka ze mnie nie?

Po tym wszystkim chciałam chociaż na parę sekund wiedzieć że już teraz będzie ok. No nic. Jedziemy do domu. Gdzie ciąg dalszy oschłego męża. Rozumiem nie ja jestem najważniejsza tylko nasz mały cud ja wiem ze to ona teraz króluje. I niech tak będzie. Ale ja nadal potrzebuje sekundy przytulenia. Idę się umyc. Nie chciał rozmawiać o tym co się stało... Ok. Jeszcze jego mama dokłada swoje po tym jak przeczytał jej wypis ze szpitala. Nie wiem zresztą po co. Zachowywała się idiotycznje. Ja po takim czasie chciałam jedynie położyć się z nimi i cieszyć się chwilą. A takie słowa? Tu nawet nie ma co opowiedzieć bo to tamet bardzo dlugi. Serce pęka. Kolejne dni wyglądają tak samo ja jestem jak niewidzialna. Zero rozmowy dobrego słowa że daliśmy radę byłam dzielna. Czy coś w tym stylu. Spinam się i poradzę sobie. Daje rade. Powiem tak jak to pisze to jest 1 sierpnia. Jutro minie 2 miesiące a nadal nie usłyszałam że jestem dzielna. Mam za duże wymagania? Chyba może i tak ale to jest ki potrzebne żeby poradzić sobie ze sobą po tym wszystkim. Jest mi ciężko tak samo jak pierwszego dnia. Mam depresje? Nie to raczej nie to. Ale trauma z którą muszę walczyć sama. Jestem silna dla niej ale jak tylko myśli wracają do tamtych chwil mam ciarki robi mi się zimno i się cała trzęsę. Nie mam z kim o tym pogadać. Nie mam kompletnie. Wszyscy mówią mi że byłam dzielna że jestem dzielna że są dumni. A najważniejsza osoba nie. Dziecko wynagradza mi ból. Szczęście nie do opisania. Ze ją mogę tulić. Bo co jakby nie udało się jak ja bym żyła a ona nie? Mąż stwierdził że on by wystąpił o odszkodowanie za stratę. Serio? Tylko kasa? A uczucia a psychika? I tak właśnie się czuje jakbym niczego nie dokonała. Ale do cholerny dokonałam. 9 miesięcy moje ciało się zmieniało moje ciało dało radę. I taki poród? Dało radę! Ja dałam radę! Jestem dzielna! I jestem dumna z siebie i to bardzo. Ale nadal ból sercu że od mężczyzny swojego życia nie jestem w stanie usłyszeć że super jest ze jest dumny...ze po tym wszystkim jest dumny ze mnie. Bo dla niego to żaden wyczyn i ciąża i poród. Żaden. Nie czuje się więc wyjatkowa do niego. Skoro nic takiego się nie stało to jak mogę się czuć w jakiś sposób dumna. Dodatkowo komentarze... O moim stracie mleka. Ze jak to. Ze widzisz nic nie ma. Boli bardziej. Wiem z on taki jest ze wali komantarze i przytyki i żarty . Ale to nie są żarty. To boli. Tym bardziej po tym wszystkim. Gdy próbuję mnie przytulić czuje ból i wstręt do samej siebie. Czuję że jestem potrzebna mu tylko by spełniać jego potrzeby... Nie wiem już od dość dawna czuje ze to ja mam się starać ja staram skacze tak żeby było mu wygodnie a on już wie że jestem to po co pokazywać że mu zależy? Ja wiem ze tez nie zachowuje się ok czasami ale to jak każdy... To on się zmienił i już nie pokazuje że jestem dla niego ważna. Tylko po prostu jestem. Nie tak miało być. Nie tak marzyłam jak będzie wyglądać nasze życie.

Także tyle z mojej opowieści. Pewnie umęczyłam niesamowicie ale było mi to potrzebne.
Przepraszam za marudzenie i że tak długo ale naprawdę było mi to potrzebne.

To nie jest żadne marudzenie. Żadne slowa nie oddadzą tego co przeszłaś, żadne. Jestem w szoku ile kobiety maja sił, ile musza przejść, jak bardzo byc twarde. My kobiety musimy byc dla siebie wsparciem, rozumieć sie, wspierać a nie negować a ja mega szanuje i kłaniam sie za to co przeżyłaś. Mogę ci życzyć ci, aby było tylko lepiej, by samo dobro cie spotkało. Nie martw sie o partnera, dogadacie sie, jesli sie kochacie i jestescie dla siebie to sie ułoży. Niestety czasem trzeba by bylo chwilę gorzej, aby znow mogło byc pieknie, a ja wierze, ze nie jest taki zly, tylko moze tez gdzies sie mogl pogubić, odblokuj sie i sprobuj z nim porozmawiać tak jak kiedyś rozmawialiście. duzo duzo duzo sil wysylam !

 

[mysza28]

Bardzo wszystkim dziękuję za miłe słowa i podzielenie się swoimi odczuciami historiami. Jesteśmy bohaterkami dzielnymi jak mało kto. Uważam że ciało kobiety naprawdę robi ogromną "robotę" jest to ogrom zmian! Trzeba być dumnym.
Jak czytam to niektórzy uważają ze to nic takiego. Ok szanuje Twoje zdanie ale nie miej jednak kompletnie się z nim nie zgadzam. Skoro uważasz że ciąża i poród to norma i wręcz nie wolno oczekiwać choć trochę wsparcia i miłych słów i troski to gratuluję. Nie każdy ma taki charakter. Ja wolę zostać przy swoim i budować relacje i rodzinę przy wspólnym wsparciu tak żeby dzięki temu czuć się bezpiecznie.
Jeszcze raz bardzo dziękuję za miłe słowa. Jesteście naprawdę niezastąpione już niedługo mija 3 miesiące odkąd córcia jest na świecie. Najpiękniejszy czas ale mógłby trochę zwolnić pozdrawiam serdecznie