tak jak
@Brownie1992 mówi, może pomóc szczera rozmowa. U mnie też był problem, że mąż nie rozumiał mojej frustracji i płaczu przy białych testach. I mu po prostu powiedziałam, ile wysiłku w to wkładam. Wszystko po kolei od mierzenia temperatury o 6,choc wstaje o 9, przez analizowanie wykresów, ciągłe liczenie dni, wyszukiwanie jakie brać suple, szukanie w tańszej cenie, żeby nie wywalać 500 zł miesięcznie, rozkładanie do pojemniczków, wyszukiwanie splodnosciowych składników diety, robienie badań, chodzenie po lekarzach, rozkładanie nóg do usg... No wszystko wszystko, żeby mu wyjaśnić ile czasu i wysiłku mnie to kosztuje KAŻDEGO DNIA, ile ja musze o tym myśleć. Bo on to widział jako to, że jem dużo tabletek, 2 albo 3 popołudnia ma wolne ode mnie, bo ja sobie wyskoczę do lekarza i przy okazji na zakupy, na zlewie znajduje paski z 2 kreskami i wtedy wie, że bedzie więcej seksu, a po kilku dniach ja płaczę.
No i jak mu to wszystko wyjaśniłam, to zrozumiał
Zapytałabym wprost gdzie jest problem żeby oddać nasienie do pojemniczka? To jednak nie jest USG jajek gdzie obcy chłop go maca.
aż pewnego razu jak dostałam okres zamiast smutku poczułam tylko złość i bezradność i totalnie odpuściłam, ale nie w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Przestałam sama brak suple, jemu nic pod nos nie podstawiałam, jak rzucał swoje magiczne hasła o badaniach „jutro” to mu powiedziałam wprost, że już nie musi. I oczywiście wtedy jak zobaczył do jakiego stanu wyjebki mnie doprowadził to się ogarnął i sam zaczął się interesować co może zacząć jeść, co łykać, no i przede wszystkim planuje w poniedziałek iść na badania (czy się to wydarzy to inna kwestia). Ale irytuje mnie to strasznie, że trzeba wokół tych chłopów skakać, chuchać i dmuchać żeby się nie czuli wykorzystywani tylko w owulacje, pilnować o badania, suple… Ja bym chciała małe dziecko w domu już mieć, nie duże 
