Mamy plus 40

[Lunaa09]

Cześć dziewczyny
Dołączam do Was, w tym roku w kwietniu kończę 40 lat, z Mężem zaczęliśmy się starać o dziecko jak miałam 28 lat, nigdy nie zaszłam w ciążę, powodem jest słabe nasienie Męża. Przez te lata pogodziłam się z tym, że nie będziemy mieć dzieci, aż do teraz gdy pojawił się program refundacji in vitro. Nigdy wcześniej nie było na stać na takie leczenie. Przez mój wiek mam huśtawki nastrojów. Bardzo bym chciała mieć dziecko, ale bardzo się boję. Trzy razy przekładałam wizytę kwalifikacyjną, bo mnie strach paraliżuje, ciągle myślę, że jestem już za stara i przez mój wiek dziecko może urodzić się chore,potem rozmyślam, jak już urodzę, to czy ja mam siłę wstawać do niego po nocach, następnie myślę, że dziecko to przecież tyle problemów wychowawczych i tyle trudu i ja tak wybiegam z tymi rozmyślenismi co raz dalej i dalej. Pamiętam, że jak byłam wieku między 20 a 30 lat to nie miałam żadnych obaw, niczego się nie bałam, wtedy porostu chciałam mieć dziecko, a teraz same obawy, które mnie dręczą i powodują ciągłą zmianę decyzji. Z jednej strony chce spróbować, żeby kiedyś nie żałować, że nie zrobiłam wszystkiego żeby zawalczyć o dziecko a z drugiej ten okropny strach. Przyzwyczaiłam się do swojego wygodnego życia, ale zawsze gdzieś w sercu był żal, że nie udało nam się z mieć dzieci.
Teraz juz się nie poddaje, wizytę mam 13.02 i zobaczymy co z tego wyjdzie. Jak się dostaniemy, to na chwilę obecną chce podejść tylko do jednej procedury. Zobaczymy. Trzymajcie kciuki.

Hej, hej, jestem w Twoim wieku i staramy się z mężem o 6 dziecko
Trzymam za Was mocno kciuki

 

[Maggieslawa]

Cześć dziewczyny
Dołączam do Was, w tym roku w kwietniu kończę 40 lat, z Mężem zaczęliśmy się starać o dziecko jak miałam 28 lat, nigdy nie zaszłam w ciążę, powodem jest słabe nasienie Męża. Przez te lata pogodziłam się z tym, że nie będziemy mieć dzieci, aż do teraz gdy pojawił się program refundacji in vitro. Nigdy wcześniej nie było na stać na takie leczenie. Przez mój wiek mam huśtawki nastrojów. Bardzo bym chciała mieć dziecko, ale bardzo się boję. Trzy razy przekładałam wizytę kwalifikacyjną, bo mnie strach paraliżuje, ciągle myślę, że jestem już za stara i przez mój wiek dziecko może urodzić się chore,potem rozmyślam, jak już urodzę, to czy ja mam siłę wstawać do niego po nocach, następnie myślę, że dziecko to przecież tyle problemów wychowawczych i tyle trudu i ja tak wybiegam z tymi rozmyślenismi co raz dalej i dalej. Pamiętam, że jak byłam wieku między 20 a 30 lat to nie miałam żadnych obaw, niczego się nie bałam, wtedy porostu chciałam mieć dziecko, a teraz same obawy, które mnie dręczą i powodują ciągłą zmianę decyzji. Z jednej strony chce spróbować, żeby kiedyś nie żałować, że nie zrobiłam wszystkiego żeby zawalczyć o dziecko a z drugiej ten okropny strach. Przyzwyczaiłam się do swojego wygodnego życia, ale zawsze gdzieś w sercu był żal, że nie udało nam się z mieć dzieci.
Teraz juz się nie poddaje, wizytę mam 13.02 i zobaczymy co z tego wyjdzie. Jak się dostaniemy, to na chwilę obecną chce podejść tylko do jednej procedury. Zobaczymy. Trzymajcie kciuki.

Jakbym czytala o sobie. Po pierwszej probie invitro i pierwszym poronieniu bardzo bardzo wuerzylam ze zaraz znowu zajde w ciaxy. Niestety to sie nie stalo. I tak z roku na rok bylo mi ciraz ciezej podjec decyzje bo pogodzilam sie z mysla ze dzieci miec nie bedziemy. Kilkanascie razy odwlekalam wizyty, potem ze strachu rezygnowalam itd. Bylo mi bardzo ciezko sie zdecydowac ale wkoncu powiedzialam to trzeba. I w listopadzie 22 ( majac 39lat) bylam juz na procedurze do transferu mrozakow ( mialam ich 4) Na nic sie nie nastawialam, podeszlam zadaniowo i z czysta glowa. Na wstepie byly juz znaki bo nie bylo dostepnych lekow wiec zrobili mi jakis krotki cykl, po 2tyg od transferu maga bol brzucha wiec juz wiedzialam ze nic z tego nie bedzie az tu nagle tel we wigilie ze ciaza jest. Ale bylo zdziwienie. Potem kolejne przyboje bo stracilam objawy ciazowe praktycznie do 0 wiec znowu myslalam ze nic z tego i planowalam juz wyjaz na 40 urodziny ale bobas ( mialam 2 mrozaki podane) jeden sie swietnie rozwijal. Pelna obaw o wszystko dotrwalam do 16 tyg i dopiero wtedy puscilo i moglam sie wkoncu cieszyc ciaza.
Tez mialam wygodne zycie, zero obowiazkow, praca, wakacje, dom i dobra sytuacje finansowa. Wszystko sie zmienilo jak urodzilam bo nasze finanse wygladaja marnie porownujac do tego co mielismy przrd ciaza. Pomoni iz uwazalam sie za lekkiego pracoholika nie wrocilam do pracy zeby miec czas dla corki. Ja juz zycia bez niej sobie nie wyobrazan, pomimo zmeczenia, stresu, ograniczen nie zmienilambym niczego. Maciezynstwo mnie dopelnilo, nadalo sens mojemu zyciu. Jestem 1000razy szczesliwsza. I pomimo teraz 42 lat nie czyje sie staro, mam wiecej zaparcia, wiecej cierpliwosci.

Mysle ze warto sprobowac wlasnie zeby w razie jak sie nie uda moc siebie zapewnic ze zrobilo sie wszystko by wypelnic potrzebe maciezynstwa. I pamietaj ze jak nie uda ci sie byc mama to absolutnie nie jestes gorsza, mniej znaczaca czy wartosciowa.