Sojka, ja jestem na L4 już od jakiegoś 5 tygodnia, kiedy pojawiły się plamienia, trwały z 2 tygodnie, a ja byłam tak przerażona że zostawilam robotę z dnia na dzień. Zamierzałam pracować do zimy (i całe życie deklarowałam że w ciąży będę pracować), a później w ciągu paru chwil zmieniłam tę deklarację na taką, że już do końca do nich nie wrócę. Oczywiście było mi cholernie żal dziewczyn z pracy, że zostawiam je pośrodku tajfunu, dziewczyny odwołały wszystkie urlopy, pracowały po godzinach i w weekendy...
Na szczęście mam je takie kochane, że cały czas mówiły że mam zakaz pracowania bo dzidzia najważniejsza. I że dają radę, choć wiedziałam że to tak wygląda...
Ale z czasem wypracowałyśmy metody żebym mogła pomagać trochę zdalnie. Teraz już przyjęły nową dziewczynkę i rzeczywiście wspólnie sobie radzimy. Ale moje współpracowniczki są naprawdę kochane, bardzo się lubimy. Przez to też ja nie zostawię ich całkiem bez pomocy i cały czas na tym zwolnieniu coś tam robię zdalnie.
Gorzej jak się pracuje z jakimiś wydrami, co będą patrzeć krzywo...
więc czuje się jak na ringu i muszę bronić się przed uderzeniami ale mam nadzieję że nie zrobi krzywdy maleństwu 
najśmieszniej bo ja sama nie wiem czy chciałabym córeczkę czy synka. No nie umiem się zdecydować 
Mam nadzieję że tak i wkrótce zrobi Ci się lepiej. 
mam nadzieje ze to pomoże