Mam ochotę się z Wami czymś podzielić. Dokładnie rok temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Zdziwiłam się bo pomimo, że planowaliśmy to zaszłam od tak, w zasadzie zanim zaczęliśmy się dobrze starać. W tym samym czasie u mojej mamy zdiagnozowali podejrzenie raka trzustki. Pare tygodni później ja poroniłam, u mojej mamy biopsja potwierdzila podejrzenia. Moje serce pękło podwójnie. Mijały miesiące - mama dzielnie walczyła z choroba, ja o poukładanie sobie w głowie tego wszytskiego. We wrześniu po pierwszym kontrolnym wyniku mamy i po dobrych wiadomościach - guz sie zmniejszył, jest reakcja na chemię, my wróciliśmy do starań. Znowu udało sie za pierwszym razem. Parę tygodni pozniej znowu poroniłam. Moje serce pękło znowu. To była kumulacja wszytskiego - pierwszego poronienia, choroby mamy. Strach pomieszany ze złością, smutkiem, przerażeniem. Nie zliczę przepłakanych godzin. Uczucia, że pęknie mi głowa i serce z tej niemocy. Po kolejnych tygodniach spojrzałam na zycie inaczej - już wiem, że nic w życiu nie jest raz na zawsze, że chociaż bardzo byśmy chciały to niestety ale nie mamy wpływu na bardzo wiele rzeczy. Uświadomienie sobie tego i zaakceptowanie to długa droga - ja jestem w jej trakcie - ale wierze, że można ją przejść i wtedy jesteśmy niezwyciężone.
Moja mama zmarła w dzień kobiet. Była silna, odważna i mądra kobieta.