Nie ma za co mnie podziwiać. W końcu człowiek nie za bardzo odpowiada za to, co mu się w głowie umyśli, ani czy mu się to potem naprawi;-) Ja też zawsze chciałam mieć rodzinę, dlatego wyszłam za mąż po trzecim roku studiów, tylko póki co wystarczała mi dwuosobowa rodzina. A gdzieś w odległej przyszłości widziałam się z gromadką dzieciaków.
Cały ból polegał na tym, że zawsze marzyłam, żeby moje dziecko było owocem naszej świadomej decyzji, a nie przypadku. Ale nie ma co już do tego wracać. Może drugie uda mi się zaplanować:-) Chociaż powiem wam, że ja nie wpominam ciąży zbyt dobrze. Tak fizycznie, psychicznie to już wiecie. Nic mi specjalnie nie dolegało, ale ja jestem aktywną osobą, ciągle w ruchu, lubię sport, pracowałam dorywczo jako instruktorka fitness własnie jak zaszłam, więc dźwiganie brzucha mnie strasznie irytowało;-) No i to co się potem dzieje z ciałem, cały ten powrót do normalności i ile trzeba się napracować, żeby to odrobić...Gdyby faceci mogli rodzić, to ja bym mogła mieć całą drużynę piłkarską:-)
I chyba głownie to mnie odstraszało wcześniej. Nie mam nic przeciwko dzieciom samym w sobie, bo mimo malucha, dalej żyję na pełnych obrotach. Fajnie jest obserwować jak dzieci rosną, jak się uczą i myślę, że fajnie by było jeszcze raz to wszystko przeżywać. Natomiast całe te przejścia ciążowo-porodowo-połogowe są nie na mój tryb życia;-) Wiem, że może pierdoły opowiadam, ale tak ja to czuję.
No dobra. To tyle o mnie.
Klaudusia a co studiujesz? Ja też jestem ścisłym umysłem, skończyłam biotechnologię, ale teraz żałuję, że nie zdecydowałam się na budownictwo. Chociaż tak jak piszesz, obawiałam się, że ciężko będzie kobiecie o pracę w takim zawodzie.
Stasiulek też mi przewraca dom do góry nogami. Buszuje wszędzie, ale nadal nie raczkuje, tylko łapkami, a nogi ciągnie za sobą:-) Ale już całkiem sprawnie sam siada. Poza tym zauważyłam, że ostatnio fascynują go zwłaszcza dźwięki - namiętnie stuka o siebie klockami i się cieszy. A wczoraj dałam mu jakieś metalowe wieczko od puszki i cały wieczór szurał nim po kafelkach i rzucał o podłogę - mała rzecz, a cieszy;-)
Cały ból polegał na tym, że zawsze marzyłam, żeby moje dziecko było owocem naszej świadomej decyzji, a nie przypadku. Ale nie ma co już do tego wracać. Może drugie uda mi się zaplanować:-) Chociaż powiem wam, że ja nie wpominam ciąży zbyt dobrze. Tak fizycznie, psychicznie to już wiecie. Nic mi specjalnie nie dolegało, ale ja jestem aktywną osobą, ciągle w ruchu, lubię sport, pracowałam dorywczo jako instruktorka fitness własnie jak zaszłam, więc dźwiganie brzucha mnie strasznie irytowało;-) No i to co się potem dzieje z ciałem, cały ten powrót do normalności i ile trzeba się napracować, żeby to odrobić...Gdyby faceci mogli rodzić, to ja bym mogła mieć całą drużynę piłkarską:-)
I chyba głownie to mnie odstraszało wcześniej. Nie mam nic przeciwko dzieciom samym w sobie, bo mimo malucha, dalej żyję na pełnych obrotach. Fajnie jest obserwować jak dzieci rosną, jak się uczą i myślę, że fajnie by było jeszcze raz to wszystko przeżywać. Natomiast całe te przejścia ciążowo-porodowo-połogowe są nie na mój tryb życia;-) Wiem, że może pierdoły opowiadam, ale tak ja to czuję.
No dobra. To tyle o mnie.
Klaudusia a co studiujesz? Ja też jestem ścisłym umysłem, skończyłam biotechnologię, ale teraz żałuję, że nie zdecydowałam się na budownictwo. Chociaż tak jak piszesz, obawiałam się, że ciężko będzie kobiecie o pracę w takim zawodzie.
Stasiulek też mi przewraca dom do góry nogami. Buszuje wszędzie, ale nadal nie raczkuje, tylko łapkami, a nogi ciągnie za sobą:-) Ale już całkiem sprawnie sam siada. Poza tym zauważyłam, że ostatnio fascynują go zwłaszcza dźwięki - namiętnie stuka o siebie klockami i się cieszy. A wczoraj dałam mu jakieś metalowe wieczko od puszki i cały wieczór szurał nim po kafelkach i rzucał o podłogę - mała rzecz, a cieszy;-)
.teraz pracujemy nad "papa"
kiedyś nie umiałam nic załatwić, ale się nauczyłam i staram się żeby moje dzieci (póki co Paula) też się nie bały załatwiać swoich spraw. Paula od małego była tego uczona - ledwo umiała mówić, a już sobie bułki sama kupowała, w restauracji była wysyłana do kelnerów po różne rzeczy itp Teraz nie ma problemów z pozałatwianiem różnych rzeczy np do lekarza sama dzwoni i się umawia na wizytę i sama na nia idzie. W szkole też ciągle paniom pomaga i już w wieku 9 lat jechała na obóz konny, na którym przez dwa tygodnie musiała cały czas zajmować się końmi... Mam nadzieję, że Karolka też będzie szybko samodzielna, przynajmniej postaram się ją tego nauczyć, bo to procentuje w późniejszym życiu 
przystopowała mnie jej choroba - jest astmatyczką i nie zliczę ile razy drżałam o jej życie, dusiła mi się na rękach nie raz :-( niestety przez to jestem trochę przewrażliwiona na punkcie zdrowia dzieci, bo u Pauli każdy najmniejszy katar kończył się i nadal kończy skurczem oskrzeli i dusznością... na szczęście teraz w okresie dojrzewania przechodzi te skurcze lżej...
) ale Twój fajnie wygląda na tym zdjęciu.Duży chłopak.
do niego to idzie jak szalony 