Witam szanowne Forumowiczki 
Weszłam na ten wątek, by poczytać Wasze historie z tego ważnego dla nas dnia i przyznam, że mój poród oprócz bólu, który zresztą poźniej i tak został złagodzony, nie przysporzył większych przeżyć i trudności.
Mieszkam za granicą, konkretnie w Irlandii, i tutaj przyszło mi urodzić moją pociechę. Jeszcze będąc w ciąży przeczuwałam, że albo urodzę wcześniej, albo będzie to duży chłopak. Później obydwa przeczucia się sprawdziły.
Termin porodu miałam wyznaczony na 21 marca 2012, ale kilka dni wcześniej zaczął mi się pojawiać krwawy, brunatny śluz w dość dużej ilości. Oczywiście zaniepokojona weszłam na internet na jakieś forum i (dzisiaj miałabym ochotę pewnej pani napisać do słuchu) przeczytałam, że mam natychmiast jechać do szpitala, bo odkleja mi się łożysko, moja ciąża jest zagrożona, dziecko się udusi itd. Spanikowana zamówiłam taksówkę i razem z mamą pojechałyśmy do szpitala, tam odczekałam swoje, a po badaniu (badał mnie polski lekarz) stwierdzono, że zaczyna się poród, tzn poród owszem, tzn. mały pcha się na ten świat ale skurczy brak. Uspokoili mnie, że wszystko jest ok, sprawdzili mocz, zrobili ktg i zostawili na oddziale. Przez te dwa dni codziennie po kilka razy ktg i badania rozwarcia szyjki macicy. Miałam dwuosobową salę, na łóżku obok Hinduska, która tak chrapała,że nie zmrużyłam oka przez dwie noce, na koniec jeszcze mnie zaraziła katarem :-). Aż w końcu na trzeci dzień zostałam zbadana przez lekarza o ciemnym kolorze skóry (odczułam je aż miałam wrazenie pod żołądkiem), który stwierdził- o!, to główka jest już tutaj, a potem na korytarzu usłyszałam rozmowę z pielęgniarką, że będę miała wywołany poród. I tak też się stało. Jeszcze tego samego dnia zaaplikowano mi żel, jakiś zastrzyk i mialam czekać. Po jakimś czasie skurcze przyszły, od razu co 5 minut, ale najpierw delikatne, z czasem stały się nie do zniesienia, ani piłka, ani spacerowanie po chłodnym korytarzu nie pomagało, cały oddział słyszał jak rodzę
a moją współlokatorkę przenieśli do innej sali (dobrze jej tak, pomyślałam sobie, niech ona się teraz nie wyśpi
).
W końcu weszłam do wanny, w której jako tako mogłam odpoczać pomiędzy skurczami (mąż potem mówił, że z tego bólu miałam oczy szaleńca, a siedział przy mnie i czytał mi na internecie historie porodu innych kobiet hahaha).
Prosiłam, żeby mi już wreszcie dali to znieczulenie ,dosłowanie bałagałam o epidural, na co położne stwierdziły, że to jeszcze za wcześnie,ale w końcu przyparłam jedną do muru, sprawdziła rozwarcie... i padło tak wyczekiwane- brawo, jest rozwarcie,idziemy na porodówkę! Jakby kamień z serca, szłam przez niekończące się korytarze z tymi mega skurczami,ale wiedziałam, że tam gdzieś czeka ukojenie.
W końcu weszłam na salę, wszystko już na mnie czekało, gaz, anestezjolog (pan o sniadej karnacji z długa czarną brodą-wyglądał jak terrorysta, ale jeśli miał mi przynieśc ulgę to było mi wszystko jedno
), od razu posadzili mnie na łóżku, wbili igłę w plecy, odpłynełam, od tego momentu poród to istna bajka. Najpierw leżłam sobie i oglądałam skurcze na monitorku, obok czuwała nade mną położna, rano na dyzur przyszła inna, bardzo sympatyczna, matka 4 chłopaków, później już przy samej akcji porodowej dołączyła druga-Polka. Troszkę wysiłu, zero bółu. W końcu położono mi na piersiach ciężkiego, tłuściutkiego syniusia. Nie powiem, żeby wzbudził mój zachwyt, wyglądał raczej jak ufo, ale był mój i wreszcie w ramionach, nawet szczególnie nie kwilił. W miedzyczasie urodziłam łożysko, nawet nie wiem kiedy, samo chyba wyszło. Potem zabrlali małego na stoliczek do mierzenia, ważenia, obrączkowania, ubierania. Waga 4180 kg, troszkę mu się nie podobało, że jest już na tym świecie, ale kiedy tylko słyszał mój głos od razu się uspokajał. Poniewąz tutaj nie nacina się krocza przy porodzie, pękło samoistnie, z tego co wiem dość poważnie, bo aż irlandzka położna stwierdziła, że nigdy takiego nie zszywała, więc zrobila to Polka. Po wszystkim dostaliśmy z mężem po filiżance herbaty i odpoczywaliśmy ciesząc się maleństwem, później odwieźli mnie na salę poporodową. Przez cały pobyt w szpitalu ani razu nie straciłam małego z oczu, wszystkie badania odbywały się przy mnie przy łóżku. Ponieważ urodziłam w sobotę mogłam wyjść dopiero w poniedziałek do domu. Przez te 5 dni w szpitalu spałam może w sumie 4 godziny, byłam nieziemsko zmęczona, a przecież musiałam się sama zajmowac dzieckiem, pod koniec mialam nawet halucynacje hehe, ale kiedy już siedziałam w samochodzie a obok w nosidełku był mój skarb byłam zmęczona ale szczęśliwa.
Taka to moja historia
Pozdrawiam i leee bo głodomorek wstal po drzemce.
<a href="http://www.suwaczki.com/"><img src="http://www.suwaczki.com/tickers/1usatrd84f262671.png" alt="Suwaczek z babyboom.pl" border="0"/></a>
