Sorry, że to napiszę bo to zupełnie nie moja sprawa, usuwanie całego dołu niesie konsekwencje, jesteś pewna że nie warto walczyć o rownowage hormonalną? Jeżeli masz jeszcze inne problemy zdrowotne to one sie nie skoncza, pco jest tylko wynikiem pogorszenia zdrowia. Kiedy usuniesz jajniki nie będą wytwarzane hormony, więc zaczną sie huśtawki innych, pewnie pociągnie to za sobą problemy z tarczycą, a ona potrafi załatwić człowieka do takiego stopnia, że nie chce mu sie wstać z łóżka. Najpierw nuedoczynnosc potem nadczynność w efekcie Hashimoto, problemy z wagą i straszne humory. Hormonalna terapia zastępcza plus wszystkie efekty uboczne po syntetykach.
Nie znam Twojej historii choroby, nie wiem z czym się zmierzasz, przepraszam jeśli coś Cię uraziło w moim poście, nie było to moją intencją. Mam nadzieję, że się mylę i że wszystko zakończy się dobrze dla Ciebie.
Spokojnie - ciężko mnie czymkolwiek urazić
Może rzeczywiście zbyt ogólnie to ujęłam. Razem z dwoma ginekologami i psychologiem podjęliśmy tą decyzję - mam 100% świadomości skutków jakie ta decyzja za sobą niesie. Ale i tak będzie to lepsze niż:
- niedoczynność tarczycy leczę od 10 lat - nie pogorszy mi się
- mam krwotoki nie miesiączki które powodują u mnie ciężką anemię - to jest 8 na 10 @ tak wygląda a żelazo biorę przez cały rok w dawkach 240mg 4x w tygodniu (więcej mój żołądek nie jest w stanie znieść)
- mam PCOS przez które mam tak średnio raz na 4 lata cystę czekoladową którą muszę usuwać albo pęknie mi sama i 2 miechy jadę na antybiotykach, dwa razy miałam usuwaną co poskutkowało tym że jajniki mam tak o 60% mniejsze co prowadzi do tego że:
- owulacje mam pierońsko bolesne i często dochodzi do zatrzymania pęcherzyka i stanu zapalnego.
- po porodach moja szyjka się nie zeszła więc każda zabawa jest dosyć bolesna a po każdej zabawie mam kilka godzin plamienia
- raz podczas laparoskopii cysta czekoladowa (endometrialna) sobie pękła... nie udało im się wyczyścić otrzewnej w 100%... mam endometriozę która rozprzestrzeniła mi się poza jamę brzuszną
To tak chyba w skrócie, mogłam o czymś zapomnieć - więc tak - leczenia hormonalnego próbowałam i w Polsce... buliłam jak za zboże i w UK - tu naprawdę będą próbować wszystkiego zanim się zgodzą na zabieg. Przez to całe leczenie hormonalne przytyłam przez ostatnie 3 lata jak krówka... jestem wściekła a do tego tak mi się już wszystko porąbało że mój organizm od kilku miesięcy zachowuje się jakby przechodził w stan menopauzy - poza napadami płaczu o to że kotek jest słodki... tak - mam do tego stopnia jazdy - to nawet zabawa w ciepło-zimno nie jest taka straszna. Rok rozmów z ginekologiem + konsultantem + psychologiem (czy dalej będę siebie widzieć jako kobietę po zabiegu- a czemu miałabym się widzieć inaczej? fakt jestem płaska ale przecież mi czegoś na zewnątrz nie przyszywają
chyba... mam nadzieję :/ ) poskutkował wyrażeniem zgodny na zabieg - też sama miałam opory bo wiek lat 32 to mało na taki krok, ale patrząc na to z mojej perspektywy - będę wreszcie miała siłę bawić się z dziećmi, nie będę co 22 dni zdychać przez 6 dni + 1 dzień owulacji. Zatrzyma mi się endometrioza która teraz przeszkadza mi nawet chodzić prawidłowo.
Od PCOS zaczął się ten koszmar, dlatego tu napisałam.
Pomimo PCOS mam dwie córki - czego życzę każdej borykającej się z tym problemem (mogą być chłopcy, albo parka).
Ja swoją historię z PCOS zakończę w ten sposób, bo niestety zamiast się polepszać - pogarsza się choć lekarze obiecywali przy każdym leczeniu poprawę, poprawę obiecywali też po porodach... cóż życie nie lubi rozpieszczać
