Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Rozumiem. No to może ten wątek jest niekoniecznie dla Ciebie? W sensie wiadomym jest że kobiety będą chciały sobie tutaj ponarzekać,spuścić trochę powietrza,tu są anonimowe mogę sobie swobodnie pogadać. Pozwól na to. A w staraniach życzę wszystkiego dobrego.
Czy Ty przeczytałaś na pewno ze zrozumieniem mój post? Bo z Twojej odpowiedzi mogę tylko wywnioskować, że zdecydowanie nie.
Skąd w Tobie to parcie co post, że ktoś Ciebie atakuje, mówi Ci co masz czuć? Nie, to nie jest okropne, to jest życie...ale Twoje posty w tym temacie są w większości mocno niefajne. Zarzucasz innym dziewczynom, że nie wolno Ci się cieszyć, a ja nigdzie nie widzę, żeby to te narzekające coś Wam narzucały, wręcz odwrotnie. Mega byłoby gdyby kobiety w Polsce rozumiały, że każdy jest inny, każdy ma inne pokłady energii, każdy ma jakieś mniejsze czy większe schematy wyniesione z dzieciństwa i na nich jedzie. Ja rozumiem moje dwie przyjaciółki, które przeszły etap skrajnego wyczerpania macierzyństwem, do stopnia, w którym jedna z nich mi powiedziała, że po prostu żałuje posiadania dziecka. Rozumiem, akceptuję to nie znaczy "mam tak samo". Można być szczęśliwą i rozumieć, że komuś coś nie pozwala osiągnąć takiego stanu, albo, że też jest szczęśliwy i ma gorszy dzień. Po co pisać posty w stylu "to nie wolno mieć pasji" albo "doceniajcie, cieszcie się"....to trochę zalatuje coachingiem. Bądźmy sobie różni po prostu, to nie wyścig o złote gacie
Ja chciałabym tylko zapytać czy według Ciebie narzekanie na trudy dnia codziennego wyklucza bycie szczęśliwą osobą?
Wolno, ale wmawianie mi depresji jest słabe.
Przepraszam ale sama pisałaś, że nic cię nie cieszy. Tak samo słabe jest to, że napisałam, że jestem szczęśliwa a wszystkie mnie zaatakowałby i nawet wysłały do psychologa bo nie należy się cieszyć.
Nie chodzi o to , że nie cieszy macierzyństwo . Poprostu każdy mógł mieć inny obraz macierzyństwa to raz, dwa to są dzieci wymagające ciągłej adoracji , wymagające itd więc rodzic takich dzieci ma prawo mieć dość , tym bardziej że są inne obowiązki do ogarnięcia, do tego dochodzi ciągły kwik i nudzenie więc ludzie mający takie słodkie urwisy mają prawo być w ciągłej flustracji i nerwach. Mam ciężkie dzieci więc, kocham je najmocniej na świecie ale są chwile gdzie zastanawiam się na co mi to było , chociaż macierzyństwo mnie cieszy .
Czemu tak odwracasz kota ogonem? Przecież to Ty w pierwszym poście w tym wątku nie napisałaś nic o swoim macierzyństwie, a wrzuciłaś długi, pouczający post, żeby nauczyć się doceniać najmniejsze rzeczy. Nikt tu nie neguje Twojej postawy, to super, że nauczyłaś się tego na terapii, ale czemu pouczasz innych, a kiedy słyszysz "nie chcemy takich rad" traktujesz to personalnie, jako hejt, brak empatii? Raczej nikt tu nie ma problemu z Twoją postawą, a z Twoim pouczaniem innych i umniejszaniem im. Nawet to Twoje ostatnie zdanie...no bez sensu, to jest właśnie brak empatii.
Nie ma co się obrażać...wydaje mi się że prowokacyjne było to że mamy z dłuższym stażem piszą o swoich trudnościach o tym z czym się zmagają a Ty wyskakujesz że przecież o co chodzi że przecież Ty się rozwijasz bez problemu i w ogóle...od trzech miesięcy
Nie obrażaj się poprostu tak to wygląda Pamiętam jak byłam w ciąży i mama i siostra tak popatrzyły na mnie i mówią Weź Ty może sobie odpocznij,wyśpij się generalnie najlepiej śpij cały czas
bo potem już nie będzie czasu...pamiętam jak się denerwowałam jak się puszylam jaka byłam urażona,że skąd one mogą wiedzieć...no cholera miały rację.
