Dziewczyny ale mam dzisiaj dzień. Mało się udzielam, bo mam ogromnego stracha, ogromne nadzieje i ogólnie ogromny ból tyłka za to, co mnie czy każdą z Was tutaj spotkało. Po prostu ciężko mi się cieszyć z czegokolwiek. Im blizej porodu tym bardziej się martwię, ze nie dotrwam do terminu i do tego od kilku dni praktycznie wcale nie lezę i od rana do nocy jestem na nogach, bo mąż musiał pojechać w delegację, córka ma bunt dwulatka, na spacer muszę z nią wychodzić, bo przecież nie zamknę dziecka w domu na dwa tygodnie przy takiej ładnej pogodzie, obiad muszę ugotować, trochę posprzatać. Ja się dziwię, ze jeszcze nie urodziłam. Rodzice za granicą, teściowie daleko i do tego pracują no wszystko mnie opuściło nawet siły do walki o każdy dzień. Rozwarcie było na gruby paluch mojego lekarza, a teraz jest pewnie na dwa lub więcej. W sobotę zaczynam 35 tydzień, a gdzie tu bezpieczny termin eh. Jeszcze od wczoraj wymiotuję, zadzwoniłam do lekarza i mimo, ze jest na urlopie powiedział, ze czasami organizm kilka tygodni przed porodem się oczyszcza, a czasami kilka godzin przed. Powiedział mi o takich saszetkach do rozpuszczania i trochę przeszło. Podczytuję Was w wolnej chwili i cieszę się, ze jesteście takie dzielne. Codziennie rano budzę się i dziękuję, za kazdy dzień w brzuchu młodego. Muszę wytrzymać do 25 lipca skończę wtedy 37tydzień i przestanę się bać tylko czy w obecnej sytuacji wytrzymam.. Powiedzcie, ze nie tylko ja mam zakreślony kalendarz ze skonczonymi tygodniami, bezpiecznym terminem i w końcu samym terminem porodu.. nie mogę już na niego patrzeć.
A wymioty i z nerwów mogą być, a w Twojej sytuacji ciężko o spokoj 
Na razie kolejny cel ta sobota i 30 tydzień będzie