Hej, ja też poczytuję forum od paru dni i zastanawiam się nad amniopunkcją.
Co prawda mój wynik nie jest mega wysoki, ale okazuje się, że jestem w grupie ryzyka.
Moje wyniki ZD:
ryzyko podstawowe 1: 542 (31 lat)
ryzyko po USG 1:716
ryzyko po teście PAPPA:
1:243
Trisomie 13 i 18 - ryzyko poniżej 1:10000.
Wyniki USG:
FHR - 167 u/min
CRL - 54,5 mm
NT - 2 mm (niby w normie, ale blisko górnej granicy)
No i test z krwi:
beta - 1,21 MoM
PAPPA - 0,46 MoM
Beta całkiem ładna, ale niskie białko PAPPA "psuje" wynik.
Powiem, szczerze że nie wiem, co o tym myśleć. W szpitalu powiedzieli mi od razu, że amniopunkcja. A ja nie jestem przekonana... Niby podwyższone ryzyko, ale nie przekonuje mnie to do wykonania inwazyjnego zabiegu. NIFTY/SANCO też nie chcę robić, bo nie chcę kolejnego prawdopodobieństwa (tym bardziej, że badania nie są tanie).
Przez ostatnie parę dni szukam informacji na temat diagnostyki ZD i wiem, że samo niskie białko PAPPA może mieć też inne przyczyny. Ostatecznie postanowiłam skonsultować się z innym lekarzem. Zobaczę, co powie. Wizytę mam dziś. Mam jeszcze czas na podjęcie decyzji (teraz jest końcówka 14 tygodnia - rozwiązanie w połowie listopada), bo amniopunkcję można wykonać dopiero w 16 tygodniu ciaży.
Muszę przyznać, że teraz żałuję wykonania testu PAPPA. Zdecydowałam się sama na rozszerzoną diagnostykę, mimo że nie było żadnych wskazań. No i mam teraz dodatkowy stres. Przez ostatnie parę dni przeczytałam wiele stron tego wątku i wiem, że kobiety z dużo wyższym ryzykiem rodzą zdrowe dzieci. Jestem raczej dobrej myśli, ale wiadomo, że niepewność jest.
Dodam jeszcze, że kość nosowa obecna, a przepływy prawidłowe.
My nie planowaliśmy tej ciąży, kiedy po wielkich trudach i wspomaganiach udało mi się, że mieliśmy dwoje dzieci powiedziałam sobie, że jeśli będzie mi dane zajść w ciążę to będę się cieszyć. Udało się po trzech latach. Przy pierwszym dziecku rozmawialiśmy z mężem o tym co byśmy zrobili gdyby okazało się że będzie chore ale na szczęście nie dotyczyło nas to i temat zniknął. Trzecie dziecko nagle zmarło, nikt nie potrafił powiedzieć co się stało, może już wtedy powinnam coś podejrzewać ale bardziej bałam się, że to ja coś zepsułam. Może coś dźwignełam, może ciśnienie mi skoczyło a ja nie czułam. Lekarz kazał mi to przyjąć i nie roztrząsać, powiedział że tak się czasem zdarza. Zapragnęłam czwartego dziecka jeszcze bardziej, ale starałam się jak ostatnio spokojnie jak,, Bóg da,, Dał po półtora roku i tak się ucieszyliśmy, a teraz nawet nie mam odwagi się pochwalić nikomu, że jestem w ciąży. Dzięki że mogę tu się wyżalić, bo nawet nie mam komu opowiedzieć. Męża też nie chcę zadręczać, bo on sam to przeżywa i staram się przy nim i dzieciach nie pokazywać jak bardzo się boję. Nawet nie wie, że sobie tutaj piszę. Mówię mu że czytam, czasem jak trafię na pozytywną wiadomość to mu opowiem. Oboje chcemy być odpowiedzialni, za nasze decyzje, cieszę się że mój mąż sam wyszedł z inicjatywą, że nawet gdy spełni się ten wysoce prawdopodobny scenariusz to nie zabijemy naszego dziecka tak po prostu bo ma wadę. Myślę że oboje też wierzymy że będzie dobrze choć jesteśmy realistami i wiemy że może być różnie...
A tak to znowu zamartwianie się...
