Nie musisz mnie cytować, pamiętam co napisałamZacytuję Ci kilka Twoich wypowiedzi:
"nie jestem w stanie oddać go do żłobka bo sama w żłobku pracuje (raczej pracowałam) i wiem jak są traktowane takie dzieci jak on"
"znam to od kuchni, więc powiem Ci ze niektóre opiekunki są wredne i bez serca, tylko czekają aż będą mogły wyjść na papieroska, a wszelkie wypadki potrafią doskonale tuszować. Jakie mają sposoby to głowa mała! Tych, które podchodzą do dzieci w odpowiedni sposób jest serio niewiele... Ciekawe jakby się czuły gdyby ktoś pod ich nieobecnością tak traktował ich dzieci. Przez cały ten czas kiedy pracowałam w przedszkolu nie moglam w to uwierzyć, a baba w żłobku z którą współpracowalam była najgorsza że wszystkich."
"U mnie w pracy cały wrzesień jest ryk od 6.30 do 17 czy 18, zależy jak długo pracujemy. Dziwnie to zabrzmi, ale to "normalne" jeśli normalnością to można nazwać. I są to dzieci bez zaburzeń. Rozumiem że Twoje źle to zniosło, i zostawiło po sobie ślad na psychice dziecka. Przykre to bardzo. Dlatego ja się nie odważę oddać synka do żłobka"
"Najgorsze: wyrywanie dzieci z rąk rodziców"
Dla mnie wszystko co napisałaś w tych cytatach nie jest normalne. I nigdy nie spotkałam się z takim traktowaniem dzieci w żłobkach (do których przecież trafią dzieci od 4 miesiąca życia czyli całkowicie bezbronne, niechodzące), ani nawet w przedszkolach gdzie dzieci są jednak większe. I mówię tu też o państwowych placówkach.
Po raz kolejny piszesz o pierwszym dniu - a ja po raz kolejny napiszę, że dziecko i rodzic ma prawo przejść adaptację z dzieckiem nawet w pandemii, jeżeli placówka łamie to prawo można to zgłosić
Nie mam sobie nic do zarzucenia, przykro mi, że uważasz że wraz z koleżankami nie interesowałam się maluchami. Starałam się wypełniać moje obowiązki najlepiej jak potrafię, tka by żadne nie czuło się wystraszone, osamotnione, by jak najmniej dotkliwie odczuło rozłąkę z rodzicem. Dzięki tej pracy pokochałam dzieci, poczułam instynkt, i dosłownie zakochałam się w jednym chłopcu. Zaraz napiszesz ze to "dziwne, nienormalne i nadaje się do zgłoszenia do mediów"
trudno, też jestem człowiekiem, załapałam super kontakt z nieśmiałym dzieckiem, darzyłam. Go ogromną sympatią, ale nie wyróżniałam, bo pewnie zaraz padnie taki zarzut... dzięki temu małemu poczułam że też chcę być mamą i moc przelać swoją miłość..Starałam się jak mogę, bo sama pamiętam jakie były moje przedszkolanki w zerówce, i ile razy wracałam z płaczem do domu. A jak zaliczyłam "wpadkę" to nawet nikt mi nie pomógł, i wracałam z kupą do domu. Napisałam jak to wygląda od kuchni, mnie również to szokowało, ale to że tam pracowałam, nie znaczy że zgadzam się z warunkami jakie tam panują. Moim zdaniem śmiało połowa z pracownic nie nadaję się do pracy z dziećmi. Wiem, wiem, straszne ze mówię to jako pracownica. Ale co? Mam zachwalać i zachęcać do zapisywania tam dzieci? Nie, mam swoje zdanie i nie zmieni tego nawet fakt że tam pracowałam. Ja już tam nie wrócę, i nie potrzebuje nagabywać potencjalnych "klientów". Zresztą nawet jak pracowałam nie dopuszczałam się czegos takiego bo nie uważam że przedszkole to świeci przykładem, chociaż cieszy się dobrymi opiniami, ma super warunki i dużo zajęć dodatkowych itp.
Miedzy innymi dlatego że jako dziecko tego doświadczyłam, pozniej jako dorosła osoba z drugiej strony, chcialabym moc zostać z dzieckiem w domu jak najdłużej. Teraz jest moda na szybki powrót do formy po ciąży, na szybki powrót do pracy po macierzyńskim. Nie robi to na mnie wrażenia
a dywan co roku wymieniamy dla naszych dzieci. Składamy się z rodzicami na nowy dywan żeby stworzyć jak najlepsze warunki dla Naszych pociech. Na szczęście u nas rodzice w grupie współpracują
ma kochana Panią, dzieci ja uwielbiają. My rodzice współpracujemy, dogadujemy się i chcemy tworzyć super warunki. Pomijam dyrektorkę której poprostu nie lubię... Tak czy siak zawsze można się do czegoś doczepić w danej placówce.
Przyszedł Covid, izolacja, dwa miesiące i sam zaczął chodzić jak był gotowy.