@aspekt po prostu wierzyć się nie chce. Gdyby nie moje przezycia, nawet nie szukałabym takich miejsc. Ale w sumie chodziło pewnie o polepszenie sobie samopoczucia, że inni cierpia- nie wiem w kazdym badz razie chore. Za pierwszym razem nie oszukuje- miałam depresje- sama z tego wyszłam ale było cieżko. Myślę że teraz latem może nie wróca zatoki i też dlatego że podnosi sie odporność mega.
Czyli masz dwójkę dzieci już? to super. A powiedz to po tej dwójce poroniłaś. Czy pomiędzy?
Ile masz lat i w którym jesteś tygodniu?
Myślę o psychologu - staram sie pozbierać sama ale zobaczymy jak nie dam rady to na pewno pójdę.
Gdy jeszcze nie starałam się o ciążę, ale śledziłam forum kobiece, gdzie był dział "o aniołkach", myślałam sobie, że te kobiety wzajemnie się nakręcają, że niepotrzebnie rozpamiętują, mają czarne myśli. Zdecydowanie uważałam, że takie przeżywanie poronień jest złe i chore. W pierwszej ciąży już było wiadomo, że coś jest nie tak ok. 6 tc - nie było zarodka, ale też jajo nie było puste. Dawano mi nadzieję jeszcze przez 4 tc, aż w 10 tc zrobiono łyżeczkowanie z podejrzeniem zaśniadu groniastego (na szczęście to się nie potwierdziło, ale do tej pory nie wiem, czy to było puste jajo płodowe, czy zarodek obumarły ok. 5 tc, nie do końca mam zaufanie do histopatologii). W każdym razie, nie myślałam wtedy, że straciłam dziecko, tylko że straciłam ciążę. Ale... bardzo cierpiałam, czułam się bardzo oszukana przez życie, uważałam, że spotkała mnie największa tragedia na świecie, dostałam lęku przed następną ciążą, a więc poszłam w antykoncepcję i dalsze nakręcanie się swoim nieszczęściem. Druga ciąża przebiegała prawidłowo, ale w straaaachu. Dziecko zdrowe, duże, donoszone. Trzecia ciąża nie była potwierdzona ginekologicznie - dostałam miesiączki, ale miałam już TO przeczucie i w trakcie krwawienia zrobiłam HCG, które, zamiast wzrastać, już wtedy spadało. Trafiłam wtedy do gina, który zaczął mi wmawiać mnóstwo przyczyn moich problemów (właśnie przyczyny immu), zlecił badania za 1000 zł, które wykazały, że w ani jednej hipotezie nie miał racji. Po 4 miesiącach od straty zaszłam w czwartą ciążę i obiecałam sobie, że nie dam się podporządkować lękom. Pracowałam niemal do końca, byłam na wakacjach również lotniczych, nie wzięłam ani jednej tabletki progesteronu, a na zwolnieniu byłam tylko jeden dzień - następnego urodziłam zdrowe dziecko. Teraz niestety od 4tc dostawałam krwawień, kilka razy byłam na izbie przyjęć przekonana, że dziecko już nie żyje. Mimo wszelkiego mojego postanowienia bycia silną, jestem przybita, nerwowa, apatyczna, nie cieszy mnie czas z dziećmi, z mężem i z rodziną raczej się kłócę i znowu jest we mnie to uczucie bycia na dnie. Chcę chodzić na terapię, ale pani, która "przyjmuje" przez Internet mnie nie przekonuje, mam namiary na inną w realu, lecz na razie lekarze mówią, że jest za duże ryzyko odklejenia łożyska i nie powinnam nigdzie chodzić.
