Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
. . Jeszcze kilka dni temu też leniuchowałam się nad jeziorkiem a teraz siedzimy w tych londyńskich murach ohhh . Coraz cześciej myślimy o powrocie do Pl na nasze salony ale leczę sie jescZe tutaj i trzeba pozamykać wiele spraw , bo po 10 latach to jest ich wiele . Tęskni mi sie za Polska i naszymi pięknymi krajobrazami i jeziorami . Odpoczywaj kochana i relaksuje się ile mozesz . Pozdrawiam Ja tez mam wspaniałego męża ale czuję jak się oddalamy[emoji53] nie potrafi mnie zrozumieć i mojego bolu[emoji53]według niego dzień rozpaczy wystarczy i bierzemy się w garsc[emoji53] A ja nie mogę przestać myśleć i nie mam siły wierzyć ze kiedyś się uda...[emoji53]z rodzicami ostatnio też nie za bardzo bo ja mam swoje problemy a oni żyją innymi sprawami [emoji53]przyjaciolki nie wiedzą A i kontakt tez słabszy [emoji53]mam wrażenie że jestem sama i jeszcze muszę siedzieć cicho żeby małżeństwo się trzymalo[emoji53] byłam u psychologa i kolejna wizyta za miesiac bo komuś muszę się wygadać i wyplakac[emoji53]wszystko się wali ...Cześć Dziewczyny
Rozumiem ten stres i próbuję się z niego wyzwolić od czasu, kiedy moje życie zostało mi odebrane: choroba, utrata zdrowia, utrata studiów, utrata środków na utrzymanie, utrata pracy, utrata znajomych, utrata dziecka... skądś to znam
A stres, na niego trzeba znaleźć sposób, sposób odreagowania. Taką przestrzeń, kiedy nikomu i niczemu nie trzeba się przypodobać, można ze sobą pobyć, pozwolić uczuciom wybrzmieć do końca, a nie musieć się ciągle chować i być kimś kim się nie jest. Przebywanie wśród zieleni, prawdziwi przyjaciele, którzy ze wszystkim nas akceptują, nawet z naszym marudzeniem - to niezwykle pomaga. Ćwiczenia, dobre fizyczne zmęczenie. Co dalej...wciąż szukam. Kiedyś moją oazą była wiara i przyroda. Teraz została mi tylko przyroda. A tak naprawdę to ból, cierpienie, straty i niepokój uśmierzają dobrzy ludzie, prawdziwa akceptacja, miłość i dobro. Bo kiedy tego doświadczamy, to nas wycisza i przemienia serca, uspokaja. Kiedyś tego doświadczyłam i bardzo mi brakuje wokół dobrych ludzi, dobrych wydarzeń, możliwości odbudowania siebie i własnego otoczenia zamiast ciągłej walki sam na sam przeciwko całemu światu. Mam wspaniałego męża Pawła i szczerze zawdzięczam mu życie. Szkoda tylko, że ostatnio zupełnie się nie dogadujemy
Burczuś, cudowne to, co napisałaś, myślę, że nie uraziłaś, też chciałabym mieć taki cud dla którego jest o co walczyć. Dla mnie dziecko jest trochę odrodzeniem, choć powoli dociera do mnie, że raczej go mieć nie będę i ciężko się z tym pogodzić, ale nawet do tego trzeba dojrzeć
