aneczka1526
Fanka BB :)
No więc już trochę opisałam na wątku smsowym, teraz może się trochę rozpiszę :-)
Wstałam rano o 6 (14.06) niczego nieświadoma poszłam do toalety i gdyby nie to że zajrzałam do wc to nawet bym nie wiedziała, że zaczęły mi się sączyć wody. Ale, że o 10 byłam umówiona z moją Panią Doktor na oddziale to się tylko dopakowałam, wykąpałam i pojechaliśmy. Pomyślałam, że skoro przepuszczam to nie pozwolą mi wrócić do domu. I się nie pomyliłam. Pani doktor jak usłyszała, że wody mi odchodzą zrezygnowała z usg, zbadała mnie ginekologicznie, szyjka prawie zgładzona, rozwarcie na 2 cm, zapadła decyzja - idziemy na porodówkę. Najpierw jeszcze na IP, celem dopełnienia formalności, w między czasie lewatywa, piżamka, krótkie ktg i na sale porodową. Popłakałam się już jak usłyszałam, że zaczynamy rodzić, potem jeszcze kilkukrotnie łzy mi ze szczęścia pociekły. Na sali porodowej spotkałam położną ze szkoły rodzenia, i jakoś od razu tak mi się lżej zrobiło. Kroplówka, ktg… pierwsze skurcze… kolejne badanie… szyjka prawie zgładzona ale rozwarcie nie chce się powiększać, no ale czekamy na efekty… kroplówka podłączona po 11.00, kolejne badania w między czasie przyniosły nienajlepsze wieści, samo badanie było koszmarem, szczególnie jak przychodził skurcz ( a skurcze miałam już wtedy co minutę), wreszcie przed 17 przyszedł lekarz dyżurny i stwierdził nieprawidłową budowę miednicy, dodatkowo mała zamiast czubkiem główki ułożyła się twarzyczką do wyjścia, więc jej obwód nie pozwoliłby na to aby swobodnie wyjść. Lekarz natychmiast podjął decyzję o cięciu. Po 10 minutach już leżałam na stole operacyjnym. Wkłucie w kręgosłup, bardzo dziwne uczucie drętwienia nóg, ciepło, i okropne dreszcze, ale ogólnie cieszyłam się, że zaraz mała będzie ze mną. Przyszła jeszcze moja znajoma Pani doktor Monika, podczas operacji trzymała mnie za rękę. Kolejny płacz jak usłyszałam małą. Pokazali mi ją tylko na chwilę i zabrali do ważenia, no i pod lampy trochę bo mała lekko wychłodzona, ale ogólnie ok. Dostała 10 pkt :-) Tata dumny, ale przerażony i w szoku, że to wszystko się tak potoczyło. Potem przewieźli mnie na salę pooperacyjną. Jeszcze Monika przyniosła mi małą, co bym mogła spokojnie na nią popatrzeć. Dreszcze dalej nie odpuszczały, podobno od znieczulenia, choć ja miałam wrażenie, że to z emocji. Rano po prawie nieprzespanej nocy przenieśli mnie na normalną salę ale z dobrą nowiną, że już na 3 dobę będę mogła wyjść z Agatką do domu. Ledwo chodziłam, miałam chwilę, że czułam się bezradna, mała płacze a ja nie mogę do niej wstać, bo szwy ciągnęły okrutnie, ale położne mówiły, żeby nie leżeć, im więcej będę chodzić tym lepiej dla mnie, no i z każdą godziną było już lepiej. Pierwsze karmienie i pierwsza zmiana pieluszki… trafiłam na jakąś nerwową położną. Ja obolała a ona mnie męczy, no ale w sumie miała rację, bo kto jak nie ja zajmie się małą. Pierwszą pieluszkę zmienił tata, bo ja z bólu nie mogłam ustać, myślałam, że z karmieniem będę miała większy problem ale poszło całkiem sprawnie, kilka prób przyniosło oczekiwany efekt i ani razu nie musiałam prosić położnych o butlę dla małej. Spokojnie najada się moim mlekiem. Mimo wielu negatywnych opinii jakie zasłyszałam o szpitalu i położnych czułam się tam bardzo dobrze, często położne same przychodziły i pytały czy wszystko w porządku, czy czegoś nam nie potrzeba, lekarze życzliwi – naprawdę super trafiłam. Na trzecią dobę wypisali nas ze szpitala, powoli uczymy się siebie. Mimo bólu to było najpiękniejsze przeżycie, szybko zapomina się o tym co złe przy takim cudzie natury :-)
Wstałam rano o 6 (14.06) niczego nieświadoma poszłam do toalety i gdyby nie to że zajrzałam do wc to nawet bym nie wiedziała, że zaczęły mi się sączyć wody. Ale, że o 10 byłam umówiona z moją Panią Doktor na oddziale to się tylko dopakowałam, wykąpałam i pojechaliśmy. Pomyślałam, że skoro przepuszczam to nie pozwolą mi wrócić do domu. I się nie pomyliłam. Pani doktor jak usłyszała, że wody mi odchodzą zrezygnowała z usg, zbadała mnie ginekologicznie, szyjka prawie zgładzona, rozwarcie na 2 cm, zapadła decyzja - idziemy na porodówkę. Najpierw jeszcze na IP, celem dopełnienia formalności, w między czasie lewatywa, piżamka, krótkie ktg i na sale porodową. Popłakałam się już jak usłyszałam, że zaczynamy rodzić, potem jeszcze kilkukrotnie łzy mi ze szczęścia pociekły. Na sali porodowej spotkałam położną ze szkoły rodzenia, i jakoś od razu tak mi się lżej zrobiło. Kroplówka, ktg… pierwsze skurcze… kolejne badanie… szyjka prawie zgładzona ale rozwarcie nie chce się powiększać, no ale czekamy na efekty… kroplówka podłączona po 11.00, kolejne badania w między czasie przyniosły nienajlepsze wieści, samo badanie było koszmarem, szczególnie jak przychodził skurcz ( a skurcze miałam już wtedy co minutę), wreszcie przed 17 przyszedł lekarz dyżurny i stwierdził nieprawidłową budowę miednicy, dodatkowo mała zamiast czubkiem główki ułożyła się twarzyczką do wyjścia, więc jej obwód nie pozwoliłby na to aby swobodnie wyjść. Lekarz natychmiast podjął decyzję o cięciu. Po 10 minutach już leżałam na stole operacyjnym. Wkłucie w kręgosłup, bardzo dziwne uczucie drętwienia nóg, ciepło, i okropne dreszcze, ale ogólnie cieszyłam się, że zaraz mała będzie ze mną. Przyszła jeszcze moja znajoma Pani doktor Monika, podczas operacji trzymała mnie za rękę. Kolejny płacz jak usłyszałam małą. Pokazali mi ją tylko na chwilę i zabrali do ważenia, no i pod lampy trochę bo mała lekko wychłodzona, ale ogólnie ok. Dostała 10 pkt :-) Tata dumny, ale przerażony i w szoku, że to wszystko się tak potoczyło. Potem przewieźli mnie na salę pooperacyjną. Jeszcze Monika przyniosła mi małą, co bym mogła spokojnie na nią popatrzeć. Dreszcze dalej nie odpuszczały, podobno od znieczulenia, choć ja miałam wrażenie, że to z emocji. Rano po prawie nieprzespanej nocy przenieśli mnie na normalną salę ale z dobrą nowiną, że już na 3 dobę będę mogła wyjść z Agatką do domu. Ledwo chodziłam, miałam chwilę, że czułam się bezradna, mała płacze a ja nie mogę do niej wstać, bo szwy ciągnęły okrutnie, ale położne mówiły, żeby nie leżeć, im więcej będę chodzić tym lepiej dla mnie, no i z każdą godziną było już lepiej. Pierwsze karmienie i pierwsza zmiana pieluszki… trafiłam na jakąś nerwową położną. Ja obolała a ona mnie męczy, no ale w sumie miała rację, bo kto jak nie ja zajmie się małą. Pierwszą pieluszkę zmienił tata, bo ja z bólu nie mogłam ustać, myślałam, że z karmieniem będę miała większy problem ale poszło całkiem sprawnie, kilka prób przyniosło oczekiwany efekt i ani razu nie musiałam prosić położnych o butlę dla małej. Spokojnie najada się moim mlekiem. Mimo wielu negatywnych opinii jakie zasłyszałam o szpitalu i położnych czułam się tam bardzo dobrze, często położne same przychodziły i pytały czy wszystko w porządku, czy czegoś nam nie potrzeba, lekarze życzliwi – naprawdę super trafiłam. Na trzecią dobę wypisali nas ze szpitala, powoli uczymy się siebie. Mimo bólu to było najpiękniejsze przeżycie, szybko zapomina się o tym co złe przy takim cudzie natury :-)
O 11 byłam już w szpitalu. Bolało tak że chciałam się wgryźć się w ścianę. Dostałam kroplówkę bo nie jadłam od 24 - czułam że coś się szykuje. Ze skurczami gibałam się do około 19 - niestety były z krzyża na ponad 100 i trwały około 5 minut - położne przychodziły i sprawdzały cały czas ktg - podobno rzadko się zdarzają tak silne i długie. W między czasie na piłce odeszły mi wody - nie wiem gdzie to się mieści ale miałam wrażenie że leją się hektolitrami. W moim przypadku piłka niestety nie pomagała w rozwinięciu sytuacji. Dostawałam drgawek, a od jakiegoś środka na rozwarcie zaczęło spadać mi tętno. Męczyłam się do 19, brak rozwarcia, szyjka na 1,5cm. Dostałam wreszcie zzo, które miało przyspieszyć całą akcję (strasznie się go bałam, ale położna namawiała że to bardzo pomoże w zniesieniu bólu) - miałam przeczucie żeby go nie brać bo niestety mam krzywy kręgosłup no i anestezjolog wbijała się aż 7 razy - krzyczałam że schodzę. ZZO miało działać 1,5h niestety u mnie działało tylko 45 minut, więc dostałam aż 3 dawki - dobrze że było bezpłatnie. Faktycznie ból był dużo mniejszy ale nadal odczuwalny. Po 21 przyszły skurcze parte i zaczęło robić się rozwarcie. Ja byłam nieprzytomna z bólu i zmęczenia. Okazało się podczas badania, że moja kość ogonowa nie daje wbić się w kanał rodny główce. Przewracali mnie z boku na bok, kombinowali co zrobić aby było dobrze. Wreszcie podczas badania coś strzeliło a ja nie mogłam się poruszyć, zaczęłam płakać że będę kaleką bo przestałam wszystko czuć poniżej kręgosłupa lędźwiowego. Zlecieli się wszyscy lekarze i położen będące na dyżurze. Położna mnie mobilizowała, że jeśli bedę spokojnie leżeć i wykonywać jej polecenia to damy radę siłami natury. Już widziałam jak szykują papiery do podpisania na cc, pojawiła się anestezjolog, pediatra, chirurg - jak zobaczyłam w sali tyle osób - twierdziłam, że szkoda tyle czasu, bólu i tego wszystkiego aby zakończyć na cc. I tak po 30 minutach parcia a raczej kładzenia się na mój brzuch 3 innych położnych i lekarza wyciągnęli ze mnie smerfetkę. Rzucili mi ją na brzuch a ona nie krzyczała, nawet się nie ruszała, podniosłam ją i zaczęłam krzyczeć "ratujcie ją". W lustrze widziałam bladą i przerażoną twarz mojego męża i jego łzy. Na szczęście szybka reakcja lekarzy uratowała nasze maleństwo. Poród odbierało około 10 osób, do ostatniej chwili wstrzymywali się z cc. W ostatnim momencie porodu byłam w takim transie, że miałam wrażenie że stoję obok i patrzę na świetny film akcji - głupie uczucie, ale miałam wrażenie że schodzę. Z tego wszystkiego najprzyjemniejsze było szycie - strasznie mnie rozerwało w środku bo niby smerfetka miała hipotrofię a okazało się, że jest całkiem normalna, ale za duża jak dla mnie. Szyjka pękła po całości z dwóch stron, a na zewnątrz założyli tylko 4. Szyli mnie godzinę a ja płakałam ze szczęścia bo słyszałam obok w pokoju wreszcie krzyk mojego dziecka. Poród był bardzo ciężki. Nie dość, że długi to później okazało się że moja miednica jest szeroka ale za krótka aby urodzić dziecko, no i ta nieszczęsna kość ogonowa. 
Ja tu rodzę, a on sobie rozmawia. Oczywiście się śmiałam... Także poczekałam aż się Sz. wykąpie, coś zje, bo wiedziałam, że szybko to się nie rozwinie, bo skurczy brak. Tak więc, koło 17 wybraliśmy się na ip. Oczywiście wszędzie korki i nikomu nigdzie się nie śpieszyło, więc dopiero przed 18 byliśmy na ip.
,gdzie powinien być w pogotowiu!przyleciał w ciągu 5 min,ja zdążyłam się wykąpać,co bym włosów tłustych nie miała(bo miałam je umyc rano) i w wannie wyleciało mi trochę śluzu o skurczach nie wspomnę.po schodach schodziłam z nogami skrzyżowanymi i cały czas musiałam oddychać.na izbie skurcz,na izbie porodówki skurcz i 6cm rozwarcia
