Ewe, trzymamy kciuki za wyniki Amelki.
Teraz ja opisze moj porod - bedzie hardcorowo.
ale same chcialyscie hihihi
Wszystko zaczelo sie 1 maja kolo 21. Dostalam jakichs dziwnych boli, ale nie takich skurczow jak zawsze tylko jakiejs dziwnej kolki - jakby w jelitach czy w macicy - co chwile klulo w innym miejscu. Potem stwardniala mi macica - na jakies 1,5 h non stop i nie chciala przestac. Dalej tak dziwnie bolalo. Przestraszylam sie co to moze byc, ale balam sie jechac do szpitala, zeby mnie nie zostawili tam przypadkiem na patologii jesli to nie porod. Po tym mega twardnieniu brzucha zaczely sie jakies skurcze, a wlasciwie twardnienie - troszke bolalo tylko. Przerazilam sie co sie ze mna dzieje, bo to twardnienie bylo strasznie dziwne, no i ta kolka. Pojechalismy wiec na izbe przyjec. Trafilismy tam o polnocy (a pojechalismy tramwajem). Sprawdzilismy nocny autobus na powrot, bo watpilam w to bardzo, ze cos sie wiekszego wydarzy - chcialam tylko uslyszec, ze z malutka wszystko w porzadku (za to Tomek co chwile powtarzal, ze czuje, ze to poczatek tej wielkiej chwili).
Na izbie zbadal mnie lekarz (ktory mnie pamietal juz z pobytow w szpitalu). Wetknal mi paluchy mocno w szyjke i dal wkladke - no to ja pytam "polecialo cos?". A on na to: "Nie, ale bedzie leciala krew, jak mamy rodzic, to trzeba ruszyc ta szyjke" No i to wywolalo bolesne skurcze, ale takie dosc slabe. Przyjeto mnie na porodowke, ale mysmy nie mieli ze soba torby, wiec kazalam Tomkowi wracac do domu. Potem polozna stwierdzila, ze zadzwonie po niego dopiero jesli sie cos zacznie.
Dostalam zastrzyk z relanium i cos jeszcze - mialo to zadecydowac czy jednak sie ruszy porod czy sie zatrzyma. No i ruszyl, ale powoli. Lezalam sobie na sali na porodowce, a raczej lazilam po niej, bo nie dalo sie juz lezec z bolu. Polozylam sie kolo 5 i przysnelam do 6, ale obudzily mnie mocne skurcze. W tym czasie caly czas bylam podlaczona do ktg i bardzo pieknie sie tam skurcze rysowaly. Wstalam wiec i stwierdzilam, ze dzwonimy po Tomka - potwierdzila to tez polozna.
Przyjechal Tomek, ja ciagle chodziłam po sali, troche poskakałam na pilce. Bol przechodzil, przechodzil, az czulam, ze się właściwie calkiem skończył. Poszlam powiedziec to poloznej. Podlaczyli mnie do kroplowy z oksytocyna. Leżałam tak 3 h i nic. Potem zmienili mi kroplowe i troche ruszylo. Ok. 11.45 ruszylo mocniej, regularniej. Zaczęło niezle bolec. Tak sobie skurcze były, coraz wieksze, coraz wieksze. Ja umierałam z glodu, bo przez cala noc zjadlam jedna kanapke. Polozna jednak nie pozwolila jesc, żebym potem nie zmymiotowala. Jak już jednak zobaczyla, ze prawie mdleje z glodu i bolu to pozwolila mezowi skoczyc po czekolade. Dostalam Marsa i pół czekolady. Smakowalo mi jak nigdy dotad, a pochłonęłam to w minute. Co chwile bylam badana i okazywalo się, ze szyjka się bardzo powoli i opornie rozwiera. Co chwile polozna mi ja masowala (bolalo jak cholera). W pewnym momencie polozna kazala mi isc pod prysznic. Pod prysznicem poczulam cudowna ulge!!! Wyszlam spod prysznica i mialam wrazenie, ze znow skurcze przeszly. Położyłam się znow, podlaczyli mi kolejna kroplowe (bo oksytocyne się zmienia co 3 h) i wtedy ruszylo baaardzo bolesnie. Próbowałam skakac na pilce dla zabicia bolu, ale niestety nic nie pomagalo. Bolalo już tak strasznie, a ja czulam się tak okropnie oslabiona z glodu, bolu i braku snu. Zaczelam plakac. Za niedługo zaczely się skurcze parte, ale po badaniu okazalo się, ze nie ma jeszcze pelnego rozwarcia. Polozna znow wymasowala szyjke, a potem zostawila mnie z nakazem, żebym jeszcze nie parla i mocno oddychala (aaa, po drodze jeszcze zapomniałam, ze przebila mi pęcherz plodowy i odpłynęły zielone wody). To kiedy nie mialam przec było najstraszniejszym bolem. Rozwalalo mnie od srodka, chcialo mi się przec. Cialo mi zwariowalo, a ja nad nim już zupełnie nie panowałam. Nie pomagalo nic. Wtedy wiedzac, ze jesteśmy sami na porodowce zaczelam się drzec błagając o pomoc. Zapytałam o cos przeciwbolowego, ale babka stwierdzila, ze na tym etapie już nie ma sensu. Kiedy szyjka wreszcie się do konca rozwarla – mogłam przec – i to było już calkiem niezle, bo mogłam robic to, co kazal mi robic mój organizm. Parlam, parlam, parlam, parlam (ponad 2 h), az wreszcie babki stwierdzily, ze już rodzimy. Przyszla lekarka ze szczypcami i naciela – bolalo mimo, ze było z czasie skurczu i parcia.
Po chwili wyszla glowka. Czulam jak wisiała sobie Piekne uczucie. Potem wydostawaly się ramionka i plumknela moja malenka lądujac mi na brzuchu.
Caly bol odszedł, ona była taka cieplutenka i umazana mazią. Te krecone wloski i mięciutkie, gorace cialko – uczucie nie do zapomnienia na cale zycie.
Zapieli jej opaske na raczce i poszli z dumnym, szlochającym tatusiem kapac i wazyc mala
Mnie potem zszyli (nie bolalo), ja grzecznie przeprosiłam za wydzieranie się. Usłyszałam na to, ze bylam bardzo dzielna, dobrze współpracowałam z polozna i nic nie szkodzi, ze tak krzyczałam Za chwile przewiezli mnie do Tomka i Ali, zbadali jeszcze mala. Potem przystawili ja do piersi, po czym zawineli w becik, dali mi i zawiezli nas na położnictwo.
Ogolnie nie wyobrażam sobie porodu bez męża. Bardzo tez pomogla nam polozna – bez jej masażów szyjki, krocza i wyciągania glowki – rodziłabym pewnie z 2 doby.
Sorry, ze tak się rozpisałam…
Teraz ja opisze moj porod - bedzie hardcorowo.
ale same chcialyscie hihihiWszystko zaczelo sie 1 maja kolo 21. Dostalam jakichs dziwnych boli, ale nie takich skurczow jak zawsze tylko jakiejs dziwnej kolki - jakby w jelitach czy w macicy - co chwile klulo w innym miejscu. Potem stwardniala mi macica - na jakies 1,5 h non stop i nie chciala przestac. Dalej tak dziwnie bolalo. Przestraszylam sie co to moze byc, ale balam sie jechac do szpitala, zeby mnie nie zostawili tam przypadkiem na patologii jesli to nie porod. Po tym mega twardnieniu brzucha zaczely sie jakies skurcze, a wlasciwie twardnienie - troszke bolalo tylko. Przerazilam sie co sie ze mna dzieje, bo to twardnienie bylo strasznie dziwne, no i ta kolka. Pojechalismy wiec na izbe przyjec. Trafilismy tam o polnocy (a pojechalismy tramwajem
). Sprawdzilismy nocny autobus na powrot, bo watpilam w to bardzo, ze cos sie wiekszego wydarzy - chcialam tylko uslyszec, ze z malutka wszystko w porzadku (za to Tomek co chwile powtarzal, ze czuje, ze to poczatek tej wielkiej chwili).Na izbie zbadal mnie lekarz (ktory mnie pamietal juz z pobytow w szpitalu). Wetknal mi paluchy mocno w szyjke i dal wkladke - no to ja pytam "polecialo cos?". A on na to: "Nie, ale bedzie leciala krew, jak mamy rodzic, to trzeba ruszyc ta szyjke"
No i to wywolalo bolesne skurcze, ale takie dosc slabe. Przyjeto mnie na porodowke, ale mysmy nie mieli ze soba torby, wiec kazalam Tomkowi wracac do domu. Potem polozna stwierdzila, ze zadzwonie po niego dopiero jesli sie cos zacznie.Dostalam zastrzyk z relanium i cos jeszcze - mialo to zadecydowac czy jednak sie ruszy porod czy sie zatrzyma. No i ruszyl, ale powoli. Lezalam sobie na sali na porodowce, a raczej lazilam po niej, bo nie dalo sie juz lezec z bolu. Polozylam sie kolo 5 i przysnelam do 6, ale obudzily mnie mocne skurcze. W tym czasie caly czas bylam podlaczona do ktg i bardzo pieknie sie tam skurcze rysowaly. Wstalam wiec i stwierdzilam, ze dzwonimy po Tomka - potwierdzila to tez polozna.
Przyjechal Tomek, ja ciagle chodziłam po sali, troche poskakałam na pilce. Bol przechodzil, przechodzil, az czulam, ze się właściwie calkiem skończył. Poszlam powiedziec to poloznej. Podlaczyli mnie do kroplowy z oksytocyna. Leżałam tak 3 h i nic
. Potem zmienili mi kroplowe i troche ruszylo. Ok. 11.45 ruszylo mocniej, regularniej. Zaczęło niezle bolec. Tak sobie skurcze były, coraz wieksze, coraz wieksze. Ja umierałam z glodu, bo przez cala noc zjadlam jedna kanapke. Polozna jednak nie pozwolila jesc, żebym potem nie zmymiotowala. Jak już jednak zobaczyla, ze prawie mdleje z glodu i bolu to pozwolila mezowi skoczyc po czekolade. Dostalam Marsa i pół czekolady. Smakowalo mi jak nigdy dotad, a pochłonęłam to w minute. Co chwile bylam badana i okazywalo się, ze szyjka się bardzo powoli i opornie rozwiera. Co chwile polozna mi ja masowala (bolalo jak cholera). W pewnym momencie polozna kazala mi isc pod prysznic. Pod prysznicem poczulam cudowna ulge!!! Wyszlam spod prysznica i mialam wrazenie, ze znow skurcze przeszly. Położyłam się znow, podlaczyli mi kolejna kroplowe (bo oksytocyne się zmienia co 3 h) i wtedy ruszylo baaardzo bolesnie. Próbowałam skakac na pilce dla zabicia bolu, ale niestety nic nie pomagalo. Bolalo już tak strasznie, a ja czulam się tak okropnie oslabiona z glodu, bolu i braku snu. Zaczelam plakac. Za niedługo zaczely się skurcze parte, ale po badaniu okazalo się, ze nie ma jeszcze pelnego rozwarcia. Polozna znow wymasowala szyjke, a potem zostawila mnie z nakazem, żebym jeszcze nie parla i mocno oddychala (aaa, po drodze jeszcze zapomniałam, ze przebila mi pęcherz plodowy i odpłynęły zielone wody). To kiedy nie mialam przec było najstraszniejszym bolem. Rozwalalo mnie od srodka, chcialo mi się przec. Cialo mi zwariowalo, a ja nad nim już zupełnie nie panowałam. Nie pomagalo nic. Wtedy wiedzac, ze jesteśmy sami na porodowce zaczelam się drzec błagając o pomoc. Zapytałam o cos przeciwbolowego, ale babka stwierdzila, ze na tym etapie już nie ma sensu. Kiedy szyjka wreszcie się do konca rozwarla – mogłam przec – i to było już calkiem niezle, bo mogłam robic to, co kazal mi robic mój organizm. Parlam, parlam, parlam, parlam (ponad 2 h), az wreszcie babki stwierdzily, ze już rodzimy. Przyszla lekarka ze szczypcami i naciela – bolalo mimo, ze było z czasie skurczu i parcia. Po chwili wyszla glowka. Czulam jak wisiała sobie
Piekne uczucie. Potem wydostawaly się ramionka i plumknela moja malenka lądujac mi na brzuchu. Caly bol odszedł, ona była taka cieplutenka i umazana mazią. Te krecone wloski i mięciutkie, gorace cialko – uczucie nie do zapomnienia na cale zycie.
Zapieli jej opaske na raczce i poszli z dumnym, szlochającym tatusiem kapac i wazyc mala
Mnie potem zszyli (nie bolalo), ja grzecznie przeprosiłam za wydzieranie się. Usłyszałam na to, ze bylam bardzo dzielna, dobrze współpracowałam z polozna i nic nie szkodzi, ze tak krzyczałam
Za chwile przewiezli mnie do Tomka i Ali, zbadali jeszcze mala. Potem przystawili ja do piersi, po czym zawineli w becik, dali mi i zawiezli nas na położnictwo. Ogolnie nie wyobrażam sobie porodu bez męża. Bardzo tez pomogla nam polozna – bez jej masażów szyjki, krocza i wyciągania glowki – rodziłabym pewnie z 2 doby.
Sorry, ze tak się rozpisałam…
