Witajcie dziewczyny.
Poczytywalam forum juz od dawna, jednak nigdy sie nie udzielalam. Teraz chcialabym dodac otuchy tym dziewczynom, ktore traca nadzieje.
Starania o dziecko zaczely sie jakies 5 lat temu. Nie wychodzilo. Moj maz pare lat wczesniej przeszedl nowotwor jadra (ktore w nastepstwie choroby stracil) wiec trafilismy na badania. Diagnoza byla druzgocaca... Moj maz okazal sie nie zdolny do posiadania dzieci. 0% prawdopodobienstwa. Okazalo sie ze w okolicy jest lekarz, ktory zajmuje sie takimi beznadziejnymi przypadkami jak nasz. Trafilismy do niego. Zaproponowal nam operacje meza - male naciecie i wyciecie malej tkanki najadrza , byc moze tam znajda sie plemniki. 12 % - tyle wynosilo prawdopodobienstwo ze operacja sie powiedzie.
Okazalo sie ze plemniki zostaly znalezione i lekarz powiedzial ze starczy na 3ke dzieci
Przystapilismy do in vitro... Pierwsze podejscie - niepowodzenie. Mialam jeszcze mrozaki , wiec odczekalam miesiac ... W momencie kiedy jechalam na transfer, otrzymalam telefon ze zadny zarodek nie przezyl. Uff... Nie powiem , zabolalo. Drugie podjescie - transfer a nawet 2 - oba nieudane. Lekarka prowadzaca stwierdzila, ze moze warto byloby rowniez przebadac mnie... Wyslano mnie na histeroskopie wraz z posiewem na tzw antygeny. Zyje w Niemczech wiec wybaczcie, jesli nazewnictwo nie jest precyzyjne
Wynik : stenoza prawie 90% i podwyzszone komorki atakujace embriony... Stenoza usunieta. Zapalilo sie swiatelko w tunelu. Kolejna stymulacja... 15 komorek, 4 zaplodnione... Dostalam zastrzyki ktore robilam sobie przed transferem. Byly to leki dla osob po przesczepie aby organizm nie odrzucal organu... do tego kroplowki na te komorki antygenowe... Jeden zarodek przezyl do stadium blastocysty... Transfer. Dwa tygodnie oczekiwania i... UDALO SIE. Obecnie jestem w 10 tym tygodniu ciazy.
Pisze to aby dodac wiary osobom ktore traca juz nadzieje. Ja tez tracilam. Ale warto walczyc. Nie poddawac sie. Marzenia sie spelniaja.
Milego dnia!