Tak, prawda, ze faceci od razu jakos bardziej "zadaniowo" do tego podchodza. Ja nie chcialam in vitro ani zadnych "oficjalnych" staran, bo wydawalo mi sie to zbyt... nie wiem, sztuczne? laboratoryjne? W sensie, "zrobic" dziecko a nie zdecydowac sie na nie i je miec... wiem jak glupio to brzmi, ale wiekszosc dziewczyn w moim najblizszym otoczeniu wlasnie tak zachodzilo w ciaze, mowily mi jednego dnia, ze rozmawialy z facetem o dziecku, ze odstawily pigulki, a miesiac pozniej juz byly w ciazy, czasem nawet narzekajac, ze tak szybko, bo one myslaly ze to conajmniej pok roku zajmie zeby dobrze przetrawic decyzje. Wiec ja jakos nigdy nie pomyslalam, ze moge miec problem z zajsciem w ciaze, wiedzialam przeciez ze wiele osob go ma, no ale czemu ja mialabym miec? Mam dwie siostry, jedna z nich ma 2 dzieci, moj maz ma 3 rodzenstwa... a jednak na nas trafiloWidzisz, każda z nas zareagowała inaczej na ten „werdykt”, ale jak tez pisała @nieagatka, za to nasi mężowie zareagowali podobnie, dla nich jest albo czarne, albo białe- jak jest szansa, to po co się martwić? Dla mnie podejście męża, tez było ważne i dawało mi dużo siły, mimo ze wiem, ze sam musiał to przegryźć i przeboleć, bo to ze względu na słabe nasienie. Ale zawsze mnie bardzo wspierał i zawsze był taki opanowany, nawet jak wysuwał te wszystkie „zioła” , trawy i pił napary, ale to trwało tez do czasu
Ja w zasadzie nie wiem czemu tak zareagowałam na invitro, chyba za mało wtedy o tym wiedziałam.
. Do tego teraz wyrzucam sobie, ze tak dlugo zwlekalam, chcialam dziecka od zawsze ale jeszcze bardziej sie balam, wiec powtarzalam sobie, ze to jeszcze nie moment, ze jeszcze mam czas.Za dwa dni mam decydujaca rozmowe z moim lekarzem i teraz paradoksalnie boje sie, ze on bedzie chcial jeszcze czekac z tym in vitro
kiedy jaa, odkad zrozumialam, ze to najlepsza droga dla nas, to kazdy dzien odczuwam jako stracony.
wiec sobie tu gadamy, nie tylko o in vitro, ale też o innych rzeczach
