Po pierwszej udanej iui byłam bardzo aktywna. Nie chodzi tu o ćwiczenia, bo do tego rodzaju aktywności, poza kilkoma epizodami, zapał zazwyczaj kończy mi się po zakupieniu odpowiednich ciuchów i karnetu. Cóż, taki typ...
Ale nie o tym, wtedy baaardzo dużo pracowałam - akurat taki moment, że tej pracy było więcej - wychodziłam z założenia, że ciąża to nie choroba i jak coś się będzie niepokojącego działo to zwolnię. Pojawiło się plamienie, w ósmym tygodniu straciłam mojego aniołka. Lekarze stwierdzili, że prawdopodobnie była to kwestia wady genetycznej, ale ja jeszcze długo zastanawiałam się co by było gdyby... Dlatego Kiedy udało się drugi raz i lekarz na wizycie, na której zobaczyłam serduszko zasugerował zwolnienie nie wahałam się ani chwili. W pracy pierwsza rozmowa z dyrektorem nie była fajna, oczywiście "rozumiał", ale chciał, żebym najbardziej stresujące rzeczy robiła dalej. To był pierwszy raz w moim życiu, kiedy wykazałam się taką asertywnością ;-) W pracy pojawiałam się jeszcze bardzo długo, spokojnie przekazywałam swoje obowiązki, pomagałam, ale wszystko w granicach, które sobie wyznaczyłam. Jak trzeba było (a przez jakiś czas trzeba było) to leżałam.
Można mieć różne podejście, ale w naszej sytuacji dmuchanie na zimne uważam za wskazane. To już tu padło, ale powtórzę, kiedy po takich staraniach się udaje to automatycznie jest ciąża podwyższonego ryzyka - większość z nas nie ma 20 lat idealnych na ciążę, ma za sobą stymulację i zabieg, istnieje też możliwość ciąży mnogiej, o której wiadomo, że jest z definicji dla człowieka "patologiczna", a jako taka też bardziej zagrożona.
I tyle.
A każdy robi jak uważa.
