Wiola35*
Fanka BB :)
- Dołączył(a)
- 18 Czerwiec 2020
- Postów
- 220
Jest ciężko. Tęsknię za nim bardzo. Nie ma sekundy bym o nim nie myślała. Wieczorem zawsze przed snem mówię mu dobranoc tule w myślach i życzę slodkowi snów, a rano mówię mu dzień dobry i proszę by dalej walczył. Nie mniej jednak każdy kolejny dzień to taki mały sukces. Cieszę się, że te dni mijają bo przybliżają mnie do spotkania z Dominiczkiem. Trafiliśmy na ciężki czas, ale wiem też że wszystko dzieje się dla dobra tych maluchów. Aby były bezpieczne. Uspokaja mnie też fakt że ludzie którzy się opiekują Dominikiem, to osoby z wielkimi sercami. Pani doktor jak dzwoni mówi o nim jak o własnym dziecku. To nie suche informacje a naprawdę niesamowite podejście do rodzica. Sami wysyłają nam zdjęcia, o nic nie trzeba prosić. Mam też wsparcie Pani psycholog że szpitala która dzwoni co jakiś czas zapytać jak się czuje. Dzisiejszy telefon był dla mnie wyjątkowo ważny, bo przejście na cepap to spory krok do przodu i jak usłyszałam, że Dominik pięknie sobie radzi było to dla mnie niesamowite szczęście. Zdaje sobie sprawę że wiadomości mogą być różne, jednak na ten moment jestem z Dominika bardzo dumna.
najważniejsze, że przeszliście przez to dzielnie. Czasami człowiek nawet nie zdaje sobie sprawy ile ma siły w sobie. Rozłąka jest straszna, ale tu w domu wiem, że mam oparcie w mężu, rodzinie, tam w szpitalu było różnie jak wiecie jeśli chodzi o ludzi. Tu mam poprostu więcej siły do pozytywnego myślenia i wiary że będzie dobrze. Dla mnie najgorszy był pierwszy dzień po powrocie ze szpitala. Bardzo chciałam wrócić do Dominika chociaż miałam świadomość że już mnie nawet nie wpuszcza. Ale czułam się winna, że ja mogłam wrócić a on tam został i jest bez mamy. Nie mniej jednak tak jak już pisałam wcześniej, wiem, że ma koło siebie samych dobrych ludzi i to też pomaga mi przez to przejść. A jak wróci do mnie w co mocno wierzę to nadrobimy ten czas kiedy jesteśmy bez siebie.
