Dzień dobry...
Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało.
Ania Ślusarczyk (aniaslu)
Ja myślę że zależy to od charakteru i wychowania. Tak samo można spotkać rozkapryszona dziewczynkę jak i chłopca. Mnie też straszono że będę miała właśnie taka córkę a Mała jest taka grzeczna, nie płacze i nie rzuca się na podłogę gdzie właśnie koleżanki synek w tym samym wieku już daje jej się we znaki. I każda z nas będąc w ciąży sobie zazdrościla bo ja chciałam chłopca a ona dziewczynkę a mamy na odwrot. Ale znam też kapryśna dziewczynki i grzecznych chłopców także nie ma reguły.
Dokładnie....
Dobrze jest mieć zrozumienie, dziękuję!
U mnie problem jest głęboki, od dziecka było mi przedstawiane, że chłopaki to takie łobuzy, a dziewczynki nawet jak były z tych niegrzecznych, to takie fajne, słodkie, kochane, lepsze. Od dziecka miałam wpojone, że jak dobrze, że u nas w rodzinie same dziewczynki, że to "coś lepszego". A te ciotki, czy jakieś znajome rodziny, które miały syna/synów miały współczucie u całej reszty. Nie takie chamskie czy coś, takie w sumie miłe. Ciężko to opisać, ale nigdy nie wyglądało to tak jak u np. szczypiorkowej w rodzinie. U nas każdy się cieszył z każdej ciąży, nie było dogryzania, czy krzywego patrzenia. Ale mimo wszystko dziewczynki zawsze były przedstawiane tak super. I mi to utknęło w głowie. Współczułam w myślach innym jak się rodził chłopiec i zarazem cieszyłam się, że ja będę mieć kiedyś córkę. Tylko córkę. Oglądałam rodzinkę pl i śmiałam się, bo te sytuacje były śmieszne i oddychałam z ulgą, że ja nigdy w życiu syna. Przyznam się, że w ciąży drugiej jak wiedziałam, że będzie syn, to nie mogłam tego oglądać, płakałam. Tak bardzo nie chciałam mieć tych wszystkich chłopięcych zachowań w domu. Bekania, pierdzenia, namiotów po przebudzeniu... Dla mnie to było okropneoczywiście dziewczynki też mogą być chłopięce - ale jak wyżej, wpojono mi, że dziewczynkom się to wybacza. I kocham moich synków najmocniej na świecie, ale to tak głęboko gdzieś w głowie siedzi, że nie jestem w stanie tego wywalić. Oczywiście nie myślę o tym na co dzień, ale mimo wszystko co jakiś czas się pojawia .Ehhh się wygadałam
ale nikt, absolutnie nikt przekazu nie zrozumiał, patrzyli jak na debila.
