Czerwiec 2011

[Aestima]

Ale ja i tak w pierwszej chwili pomyślałam, że matka się przyznała, bo np. porywacz zadzwonił i zagroził, że jak tego nie zrobi, to zabije Madzię- naiwne co?? Bo przecież na bank tel. mają na podsłuchu...
ALe człowiek chce wierzyć, że to nie matka!!!

 

[andariel]

M. wczoraj powiedział mi na "dobranoc" o Madzi... całą noc to trawiłam, taka tragedia niewinna istotka...
szczerze współczuję też matce... naprawdę wierzę w to, że to był nieszczęśliwy wypadek, a kobieta wpadła w taki trans/szok, że nie działała racjonalnie... a dzięki temu, że skłamała - ona naprawdę mogła uwierzyć w stworzoną przez siebie historyjkę - zyskała parę dni życia w ułudzie, życia w takim dziwnym świecie, w którym dla ludzi wokół jej dziecko żyje; czasem jak dzieją się straszne rzeczy w głowie powstaje takie dziwne "coś", co trudno zrozumieć; wierzę matce i jej współczuję z całego serca;
a dla malutkiej Madzi zapalam
[*]

 

[andariel]

Jakim strasznym trzeba być człowiekiem żeby tak kłamać, zrobć coś takiego. I żadne emocje tego nie tłumaczą. W emocjach można krzyczeć, uderzyć, ale to? Straszne...

trasiu, ale mogło być i tak, że matka się zezłościła na Madzię, może wykonała jakiś nerwowy ruch i dziecko jej wypadło z rąk, może uderzyło się tak niefortunnie w główkę, że zmarło... a matka wpadła w szok... mój znajomy w obronie własnej pchnął swojego znajomego (obaj byli po kielichu) i ten tak upadł, że walnąl głową w krawężnik i zmarł - takie rzeczy się zdarzają...
bo nie wierzę, że zrobiła to świadomie, z premedytacją itp. - widziałyście filmiki emitowane przez tv - to było kochane, zadbane, radosne dziecko!!! dziecko kochających rodziców;

 

[ja-zolza]

Andariel, właśnie miałam pisac cos podobnego. Jeżeli dziewczyna rzeczywiście zezłościła się na małą i doszło do wypadku, mogło dojść poczucie winy, a wtedy też wszystko wygląda inaczej...
Nie wiem, jak było. I nadal podtrzymuję, że nie wiem, jak zareagowałabym w podobnej sytuacji... Oby żadna z nas nigdy się nie dowiedziała...

 

[traschka]

trasiu, ale mogło być i tak, że matka się zezłościła na Madzię, może wykonała jakiś nerwowy ruch i dziecko jej wypadło z rąk, może uderzyło się tak niefortunnie w główkę, że zmarło... a matka wpadła w szok...

andariel masz rację, wtedy to inaczej wygląda...

 

[andariel]

zołza - ja również nie mogę stwierdzić ze 100% pewnością jak bym zareagowała...
powiem Wam coś - kiedyś zawsze gdy docierały do mnie informacje, że gdzieś tam urodził sie wcześniaczek i waży powiedzmy 600 gr i że toczy się walka o jego życie itp. itd. myślałam sobie, że rodzice na pewno nie stracili wiary w to, że będzie dobrze, że po prostu czekają aż to się skończy i będą wszyscy razem itd., nawet nieraz pisałam pocieszający komentarz typu: wszystko będzie dobrze; ALE: los sam wystawił mnie na podobną próbę w kwietniu, bo gdy się słyszy od lekarza, że istnieje realne zagrożenie życia dziecka, to trochę tak, jakby nagle znalazło się w jakimś innym świecie i nie jest sie sobą; i wierzcie mi, mimo iż moje dziecko było chciane, kochane i wyczekane, to w tej rozpaczy miałam myśli typu: jak mały ma cierpieć niech lepiej umrze już teraz... ja nawet nie bylam pewna czy chcę go zobaczyć! i teraz, już po fakcie, gdy łaskawy los/Bóg sprawił, że mogę cieszyć się moim synkiem i okazywać mu miłość itd., po prostu cieszyć się normalnym macierzyństwem, czasem myślę sobie jak mogłam wtedy wogóle dopuszczac takie myśli do siebie; ale to było WTEDY, W TAMTYCH OKOLICZNOŚCIACH...
pamiętam jak rodzina, znajomi, pisali do mnie słowa otuchy - każde ich "trzeba wierzyć, będzie dobrze" mnie fizycznie bolało - bo jak będzie nikt nie wiedział...

 

[AGATA R]

Kochane zachowajmy spokój,; przecież tak naprawde nic nie wiemy, a moze prawda jest inna i Magda ma sie dobrze w innej rodzinie??? Tak naprawde nikt nie zna matki Magdy, nie wiemy jak wyglada jej małżeństwo i relacje w nim; nie wiemy nic na temat jej zdrowia psychicznego; nie można ocenić człowieka po tym co mówią media. Przecież żadna z nas nigdy nie była w sytuacji( o ile to prawda) gdzie z rak wypada nam dziecko i sie zabija, wydaje sie naturalne wołanie o pomoc, a jednak z jakiegoś powodu matka zatarła ślady; przecież w psychologii zachowanie irracjonalne jest dość często spotykane. Jeśli prawda jest ten wypadek to moim zdaniem jej zachowanie wypływa z leku przed mężem, rodzicami i cała reszta ludzi. Zobaczcie jeszcze nie wiemy jaka jest prawda a juz 90% ja oceniło. Wstrzymajmy sie z ocena, bo nie wiemy co byśmy zrobiły my gdybyśmy były na miejscu tej matki. Słowa wypowiedziane bardziej bolą niż czyny. Zaczekajmy na koniec tej sprawy.

 

[ja-zolza]

Andariel... :*

 

[ja-zolza]

Agatek, amen.

 

[Aestima]

Agata, mi się wydaje, że nikt tu nie ocenia- każda z nas przetrawia tą inf., bo same mamy małe dzieci, w zbliżonym wieku i po prostu zastanawiamy się jak było, co tak naprawdę się stało . Jakaś część mnie np. wierzy w to, że porywacz skontaktował się z matką i kazał jej tak powiedzieć. Zaszantażował. Bo chcę wierzyć, że Madzia żyje i że jej matka nie zrobiła tego.
Pomijając tą sprawę- tłumczenie irracjonalnością, afektem jest w mojej ocenie mocno nadużywane... Tak jak diagnoza adhd u dzieci czy dysleksji chociażby i wielu, wielu innych zjawisk z obszaru psychologii... Często niestety irracjonalnością, afektem, szokiem tłumaczy się brak kręgosłupa moralnego i cywilnej odwagi... Ale to nie odnośnie tej sprawy- tak w ogóle...